Η κοινωνία της κλειδαρότρυπας...

Διάβαζα ότι η νεαρή κοπέλα Καζαριάν, αυτή που κέρδισε το GNTM και την επόμενη μέρα είδε τον εαυτό της σε πανελλαδική κυκλοφορία να κάνει στοματικό σεξ, έχει αρχίσει τις μηνύσεις. Πολύ καλά κάνει, δεν είναι εκεί το θέμα μου, όμως.

Το θέμα μου είναι το γιατί είναι είδηση οι πεολειχίες της Καζαριάν, της όποιας Καζαριάν, ή του όποιου έχει την τύχη, ή την ατυχία, να είναι δημόσιο πρόσωπο και από το όποιο μετερίζι.

Κάποιοι -και κυρίως κάποιες- θα βιαστούν να αρθρώσουν φεμινιστικό λόγο. ΜΗΝ. Διότι, εάν νομίζουμε ότι η υπόθεση της κοπέλας Καζαριάν που την κρέμασε ο άλλος στα περίπτερα, είναι καθαρά «γυναικείο» ζήτημα, να θυμίσω την υπόθεση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Ο οποίος δεν είναι γυναίκα, αλλά έκανε το λάθος να διεκδικήσει μια δημόσια θέση έχοντας κάποιους, ας τους πούμε «σκελετούς», στη ντουλάπα του, που εγώ βέβαια διαφωνώ με αυτό, δεν είναι «σκελετός» οι προσωπικές σου προτιμήσεις στο σεξ, εντός εάν επηρεάζουν με οποιονδήποτε τρόπο αυτό που κάνεις παραπέρα από το κρεβάτι σου, στη ζωή σου.

Στην περίπτωση του Σακελλαρίδη, ή της κοπέλας Καζαριάν, δεν το επηρεάζουν. Δεν καταδείχθηκε κάτι τέτοιο από τις «αποκαλύψεις» τουλάχιστον. Ίσως στο μέλλον να το επηρέαζαν, αλλά η κλειδαρότρυπα φρόντισε να μην το μάθουμε ποτέ.

Είναι μείζον θέμα αυτό, επειδή όχι, δεν ζούμε στην εποχή της κλειδαρότρυπας, όλες οι εποχές ίδιες ήταν, απλώς ζούμε στην εποχή που πλέον όσα φαίνονται μέσα από την κλειδαρότρυπα γίνονται κοινό θέαμα και κοινή γνώση σε χρόνο ντε τε.

Ας επιχειρήσουμε να δούμε, όμως, το ζήτημα πιο σφαιρικά.

Πρέπει ή δεν πρέπει να ξέρουμε τι κάνει το «ιξ» δημόσιο πρόσωπο στην προσωπική του ζωή;

Και αν πρέπει, σε τι βαθμό και με τι τρόπο πρέπει να μας επηρεάζει αυτό;

Σήμερα ετοιμάζεται να διεκδικήσει την ψήφο των Αθηναίων για τη θέση του ανώτατου άρχοντα της πόλης τους ένας άλλος άνθρωπος που η προσωπική του ζωή έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης, απλώς ήταν πιο τυχερός ως προς το ποιον είχε στα νώτα του να τον προστατεύει.

Όταν ήρθε στη δημοσιότητα η αγωγή που έκανε η Μαίη Ζαννή στον νεαρό Μπακογιάννη, το θέμα δεν πήρε μεγάλη έκταση, είμαι απόλυτα βέβαιη ότι -σε αντίθεση με τις πίπες της κοπέλας Καζαριάν και το βίντεο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη- ελάχιστοι την έχετε διαβάσει.

Δεν θα σας υποδείξω που να τη βρείτε, όποιος θέλει ψάχνει και βρίσκει.

Κατά την εντελώς προσωπική μου άποψη, χωρίς να έχει τίποτα το «ροζ», η αγωγή αυτή και το στόρι που ξεδιπλώνεται μέσα από αυτήν καταδεικνύει για τη συνολική προσωπικότητα του νεαρού Μπακογιάννη πολύ περισσότερα απ' όσα ένα βίντεο σε ένα τσοντοσάιτ.

Όχι επειδή ο νεαρός Μπακογιάννης έκανε ένα παιδί εκτός γάμου, αλλά για το πώς αντιμετώπισε την όλη υπόθεση.

Είναι λίαν αμφίβολο, όμως, το αν αυτό θα επηρεάσει την κρίση κάποιων όταν θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη.

Εμένα αυτό μου λέει τα εξής:

1. Ένας λευκός, πλούσιος, αστός και πολύ συστημικός άντρας προστατεύεται πολύ αποτελεσματικότερα όχι μόνο από το περιβάλλον του, αλλά και από την ίδια την κοινωνία.
2. Όσο πιο κοντινό το «παράπτωμα» σε αυτό που θα έκανε και η ίδια η κοινωνία (ένα παιδί εκτός γάμου για έναν άντρα ποτέ δεν αποτέλεσε «στίγμα», σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και παράσημο), τόσο πιο έτοιμη να το αποδεχθεί και να το συγχωρήσει.
3. Ποιος είναι ο «θύτης» και ποιο το «θύμα» είναι έννοιες πολύ σχετικές που ακόμα υπόκεινται σε κριτήρια άσχετα προς αυτά του αμιγούς δικαίου, νομικού, αστικού ή και απλώς ηθικού.
Προσωπικά νομίζω ότι, ναι, η προσωπική ζωή του δημόσιου προσώπου έχει σημασία, έχει όμως μια σημασία και με τρόπους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που αντιλαμβανόμαστε.
Για να το κάνω και λίγο πιο λιανά και να έλθω στη ρίζα της κλειδαρότρυπας στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτό που με μια λέξη έχουμε πλέον μάθει να ονομάζουμε «Αυριανισμό», εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου απλώς γούσταρε να πηδάει λαϊκές αεροσυνοδούς, το πρόβλημα θα αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τη Μάργκαρετ Τσαντ.
Από τη στιγμή, όμως, που θέλησε να τις παντρεύεται και να τις κάνει Πρώτες Κυρίες της χώρας -και μάλιστα με λόγο στα τεκταινόμενα σε αυτή- άρχισε να αφορά όλους…

*Η Μαρία Δεδούση είναι δημοσιογράφος