Επιτρέπεται να πέσεις, απαγορεύεται να σηκωθείς

Φωνάζουν όλοι για τη διαιτησία. Παραδοσιακά. Στην Ελλάδα ζούμε και στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι: δηλώνεις αδικημένος, παρόλο που λυμαίνεσαι το ποδόσφαιρο από καταβολής κόσμου; Ε τότε, είσαι αδικημένος. Φωνάζεις για ένα σφύριγμα εναντίον σου σήμερα, ενώ χθες και προχθές πήρες δυο; Αδικημένος κι εσύ. Σε πολεμάει το σύστημα. Σε έχουν στοχοποιήσει, τα «κέντρα εξουσίας» σε έχουν βάλει στο μάτι, όλοι είναι εναντίον σου. «Φωνάζουν» οι φυλλάδες, «γαβγίζουν» τα sites, «αγανακτούν οι φίλοι της ομάδας», προαναγγέλεις αντιδράσεις, διαμαρτυρίες, παίρνεις οργίλα τηλέφωνα, πας μια βόλτα στην ΚΕΔ «για καφέ», περνάς από τα καμαράκια των διαιτητών στο ημίχρονο «για να ευχηθείς καλή επιτυχία».

Στην υπέροχη αυτή χώρα έτσι λειτουργεί το σύστημα. Όμορφα. Αποτελεσματικά. Δραστικά. Είσαι στα πάνω σου; Όλοι κάνουν τεμενάδες για να τα έχουν καλά μαζί σου, για να είσαι «εκ δεξιών του Πατρός», να βγάλεις κανένα χαρτζιλίκι ή να σε βολέψουν κάπου, κάπως, κάποτε – οι διαιτητές άλλωστε, οι παρατηρητές, οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι του ποδοσφαίρου όλο και κάπου βολεύονται κάποια στιγμή, αναλαμβάνουν πόστα σε ΠΑΕ, γίνονται σύμβουλοι και συμβουλάτορες. Κανένας «άξιος» δεν πάει χαμένος.

Στην υπέροχη αυτή χώρα όμως, αν δεν είσαι στα πάνω σου, αν δεν είσαι «στα πράγματα», αν η ζωή ή οι καταστάσεις ή οι συγκυρίες ή τα λάθη σε έχουν γονατίσει, κανείς δεν θα σε λυπηθεί και δεν θα σεβαστεί – θα σου δώσουν και μια κλωτσιά μέχρι να βουλιάξει το πρόσωπό σου στη λάσπη. Αυτή την εποχή, το αγαπημένο «παιχνιδάκι» του συστήματος, αυτός στον οποίο βγάζουν όλο τους το άχτι, είναι ο Παναθηναϊκός.

Πού είναι βολικός: δεν χαλάει τον κόσμο, δεν απειλεί, δεν έχει δυνατή φωνή, δεν κάνει τσαμπουκάδες, δεν περνάει «για καφέ» από την ΚΕΔ ή την ΕΠΟ ή τη Σούπερ Λίγκα, δεν έχει τη δύναμη του παρελθόντος. Οπότε; Οπότε «κάντε ομάδα να κερδίζετε και τους διαιτητές».

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ζούμε βέβαια στην Ελλάδα – το έχουμε βιώσει στο πετσί μας με διάφορες ομάδες στο παρελθόν – αλλά το φετινό έχει μεγάλη «πλάκα», όταν ακούς να λένε «ε, ποιος σας φταίει; Αφού δεν παίξατε καλά!» Σαφώς και όταν δεν παίζεις καλά δεν σου φταίει κανένας άλλος πέρα από το στραβό σου το κεφάλι, αλλά σε ποιο βιβλίο κανονισμών του ποδοσφαίρου γράφει πως όταν δεν παίζεις καλά, όταν δε είσαι στην καλή σου μέρα, νομιμοποιείται ο ρέφερι να μην σου δώσει το σφύριγμα που δικαιούσαι απόλυτα και που είδε όλη η Ελλάδα; Από πότε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει τη λογική πιτσαρίας, «στα 3 το 1 δώρο;» Και τι θα πει «ναι, αλλά ο ρέφερι έδωσε πέναλτι και αποβολή στο 1’;» Ε, και; Σάμπως δεν ήταν; Ήταν. Και αν γίνουν δέκα πέναλτι σε έναν αγώνα, οφείλει να δώσει και τα δέκα – δεν υπάρχουν ούτε συμψηφισμοί, ούτε εκπτώσεις στο ποδόσφαιρο.

Εκτός αν μιλάμε για τον φετινό Παναθηναϊκό… Στην Ξάνθη στην πρεμιέρα και με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ. Στο «Βικελίδης» με το πέναλτι που εφηύρε ο διαιτητής και τώρα με την ΑΕΛ. Στα τρία πέναλτι, σφυρίχτηκε το ένα. Τα άλλα δυο, τα πήρε ο αγέρας. «Ναι, αλλά δεν παίξατε καλά». Όχι, δεν παίξαμε. «Ναι, αλλά παίζατε με παίκτη παραπάνω από το πρώτο λεπτό». Σωστά. «Ναι, αλλά οφείλατε να καθαρίσατε το παιχνίδι νωρίτερα». Από πού κι ως πού προκύπτει αυτό; Γιατί απαγορεύεται στη μέτρια ή κακή σου βραδιά, να πάρεις αυτό που δικαιούσαι;

Απάντηση: διότι είσαι ο Παναθηναϊκός. Και δεν σε σέβεται και δεν σε υπολογίζει κανείς. Σε «θαύμαζαν» στο ξεκίνημα της χρονιάς, σχεδόν όλοι σε καμάρωναν και έκαναν λόγο για ένα πολύ ενδιαφέρον και ελκυστικό πρότζεκτ, αλλά μέχρι εκεί: μην ενοχλείς και πολύ, μην ξανοίγεσαι, μην κάνεις όνειρα τρελά, γιατί υπάρχει τρόπος να σου κόψουμε το βήχα. Κάνε κι εσύ ομάδα «να κερδάς και τους διαιτητές», αφού το ξέρεις πώς πάει το πράμα. Τι δεν καταλαβαίνεις;