Έλληνας θαμμένος, γη χωρίς Θεό
Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνο το βράδυ, κάθε φορά που φέρνω στη μνήμη μου, αυτά τα τρία παλικάρια, νιώθω το ίδιο συναίσθημα. Το ίδιο μπερδεμένο συναίσθημα…
Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς. Τι νιώθω. Στενοχώρια… Περηφάνια… Ή μήπως ντροπή;
Στενοχώρια για τρεις νέους ανθρώπους, τρεις αντρειωμένους που έφυγαν. Περηφάνια που έφυγαν για την πατρίδα.
Αλλά ναι… Και ντροπή. Ντροπή που 23 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να τους «σκοτώνουμε», ξανά και ξανά. Για να σιγουρευτούμε ότι δεν θα ζωντανέψουν μνήμες.
Ο Χριστόδουλος, ο Παναγιώτης και ο Έκτορας, χάθηκαν για έναν σκοπό. Για μια πατρίδα. Τη δική σου και τη δική μου. Για αυτό που εγώ λέω σημαία και εσύ πανί… Χάθηκαν για να μην χαθεί ούτε σπιθαμή γης ελληνικής, όταν χρόνια μετά κάποιοι άλλοι ξεπούλησαν ολόκληρη Μακεδονία. Ένιωθαν ότι έκαναν το καθήκον τους, όταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας αντί να πει σε αυτούς ευχαριστώ είπε στους Αμερικανούς. Έδωσαν τη ζωή τους για μια σημαία που την… πήρε ο αέρας, όπως είπε ένας άλλος ελληνόφωνος ονόματι Πάγκαλος. Δεν σκέφτηκαν ούτε μια φορά ότι θα αφήσουν πίσω τους γυναίκες και παιδιά, για να έρθουν 23 χρόνια μετά κάποιοι «χαρτογιακάδες» να μην σκεφτούν επίσης ούτε μια φορά πριν κόψουν σε αυτές τις γυναίκες και τα παιδιά τη σύνταξη…
Έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα που όσο περνάει ο καιρός τους… τρίβει στα μούτρα το άδικο αυτής της θυσίας. Με το να κάνει τεμενάδες στον κάθε λογής σουλτάνο, μέχρι να μετατρέπει τους υποψήφιους Καραθανάσηδες, Βλαχάκους και Γιαλοψούς σε… επαίτες. Τα τρία αυτά παιδιά έδωσαν τη ζωή τους για να μπορεί να βγάζει selfie στα έδρανα της Βουλής με το «τάλιρο» στην τσέπη ο κάθε Παπαχριστόπουλος… Πνίγηκαν στο Αιγαίο για να ζητάνε οι διάφοροι Φίληδες, να απαγορευτεί η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου στα σχολεία… Χάθηκαν για να παλεύει ένας ολόκληρος μηχανισμός να πείσει τους Έλληνες ότι το ελικόπτερο έπεσε από… απώλεια προσανατολισμού του πιλότου και μηχανική βλάβη. Άφησαν ορφανά τα παιδιά τους για να μπορεί το κάθε ρεμάλι να καίει τη σημαία στους δρόμους ή να σε λέει φασίστα που πιστεύεις ακόμη σε αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η φαμίλια σου…
Γι’αυτό σου λέω, πατριώτη, κάθε τέτοια μέρα δεν ξέρω τι να αισθανθώ… Περηφάνεια ή ντροπή; Ελπίζω μόνο τα τρία παλικάρια εκεί πάνω να έχουν λυμένα αυτά τα θέματα… Και να μην αναρωτιούνται, για ποια πατρίδα χάθηκαν… Τη δική τους ή όλων αυτών των ξεπουλημένων…
• Ο τίτλος του άρθρου είναι στίχος του Κώστα Χορλιαφάκη από του τραγούδι «Μα εγώ είμαι Έλληνας» του Νότη Σφακιανάκη.
Τέλος συζήτησης
.jfif)
