Μπογδάνος ή τανκς

Μού είπαν να γράψω τη γνώμη μου για τον Μπογδάνο και πάτησα «Μπογδάνος» στο google και είδα που ξεκατινιάζεται σήμερα με τον Πολάκη, ο οποίος τον αποκάλεσε «ναζίδιο».

Δίκιο έχει ο Πολάκης, αλλά κακώς ασχολείται, κι εκεί το χάνει. Όπως, κακώς ασχολούμαστε όλοι.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Αυτή τη δημοσιογραφία έχουμε σ’ αυτόν τον τόπο, μ’ αυτήν ασχολούμαστε.

Ή μήπως αυτό δεν είναι καν δημοσιογραφία;

Μήπως έχουμε μπλέξει, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, τα μπούτια μας;

Έχεις, λοιπόν, τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, ο οποίος δηλώνει «δημοσιογράφος» και μέχρι πριν λίγο καιρό σε «ενημέρωνε» από το prime time μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, να βγαίνει τώρα με την παντιέρα της alt-right δεξιάς και σαν white collar Χρυσαυγίτης να λέει χαριτολογώντας (;) ότι άμα ψηφίσουμε τη Νέα Δημοκρατία θα μπουν τα τανκς στην ΕΡΤ.

Και λες, δεν είναι δυνατόν, τι ενημέρωση μού έκανε τόσα χρόνια ένας άνθρωπος τόσο όχι απλά ταγμένος, αλλά κυριολεκτικά εμπαθής πολιτικά;

Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν έχει να κάνει με την πλευρά από την οποία βλέπω πολιτικά τα πράγματα, όλοι από κάπου ορμώμεθα ιδεολογικά, εξάλλου, αλλά προσπαθούμε να μην θολώνει αυτό την κρίση μας.

Αυτό κάνουμε σ‘ αυτή τη δουλειά. Ή θα έπρεπε.

Αυτό που λέω έχει να κάνει με το τι σημαίνει δημοσιογραφία.

Όταν ξεκίνησα, λοιπόν, σ’ αυτό το επάγγελμα, προ αμνημονεύτων, τρία πράγματα έμαθα:

1. Ποτέ δεν αποκαλείς κάποιον «κύριο» στο γραπτό λόγο. Ή με το ονοματεπώνυμό του, ή με τον τίτλο του: «Όλοι κύριοι και κυρίες είμαστε, ΚΥΡΙΑ Δεδούση», μού είχε πει ένας αρχισυντάκτης-δάσκαλος, δίκιο είχε.

2. Πάντα τσεκάρεις αυτά που λες ή γράφεις. Κατά προτίμηση τα τσεκάρεις τρεις φορές, πριν τα τσεκάρεις άλλη μια. Δημοσιογραφία δεν γίνεται με το «μού είπαν», ή με το «νομίζω», αλλά με την τεκμηρίωση.

3. Ο πολιτικός συντάκτης δεν λέει ποτέ δημοσίως τι ψηφίζει και ο αθλητικός τι ομάδα είναι…

Πέρασαν, τα χρόνια και πλέον είμαστε εδώ που είμαστε, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εδώ που είμαστε είναι ο πάτος του πηγαδιού για την ελληνική δημοσιογραφία, στην οποία ΟΛΕΣ οι βασικές αρχές του επαγγέλματος καταστρατηγούνται συστηματικά και ανερυθρίαστα.

Με πρώτη και βασική το γεγονός ότι η άποψη του δημοσιογράφου ΔΕΝ αποτελεί είδηση.

Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και πρέπει να έχει άποψη ο δημοσιογράφος, επιβάλλεται. Εμένα ειδικά να πέσει φωτιά να με κάψει αν πω το αντίθετο.

Η άποψη του δημοσιογράφου, όμως, πρέπει:

1. Να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα,
2. Να είναι σαφές ότι είναι η άποψή του και μόνο, και
3. Να μην καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα γεγονότα, να μην γίνεται δηλαδή προπαγάνδα.

Ο Μπογδάνος -και ο κάθε Μπογδάνος, σιγά τη μοναδικότητα- δεν υπήρξε ποτέ δημοσιογράφος. Ένας συνάδελφος τον αποκάλεσε «διασκεδαστή». Ίσως δεν έχει και πολύ άδικο...

Είναι αυτή η σύγχρονη μορφή ενημέρωσης, το infotainment που λένε οι καλοί φίλοι Αμερικάνοι, που κάπου ανάμεσα σε γελάκια, πρωινό καφέ, βραδινά ουίσκια και αποψάρες γενικώς και αορίστως (αλλά καθόλου τυχαίως) ερριμμένες, ο κόσμος «ενημερώνεται» και διαμορφώνει συνακολούθως τη δική του άποψη.

Μια «δημοσιογραφία» που ήρθε να νομιμοποιήσει ουσιαστικά τη διαπλοκή της τέταρτης εξουσίας με την πολιτική και τα συμφέροντα, κάτω από τη σκέπη μιας γενικής χαλαρότητας, και να αντικαταστήσει την παραδοσιακή δημοσιογραφία η οποία κατάφερε να απαξιώσει προηγουμένως τον εαυτό της με κάθε πιθανό τρόπο.

Θέλω να σας πω κάτι.

54 (πενήντα και τέσσερις) δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους σε όλον τον κόσμο το 2018 -διπλάσιοι απ' ότι το 2017- κυνηγώντας κάποια είδηση.

Προσπαθώντας να την τεκμηριώσουν βασικά.

Να την ντοκουμεντάρουν.

Για να μάθεις ΕΣΥ την αλήθεια.

Αλλιώς δεν θα τρέχανε να τους φυτεύει καθένας μια σφαίρα στο κεφάλι, ή να τους κόβει φέτες για τοστ. Θα κάθονταν στα γραφεία τους να κάνουν δημοσιογραφία του «μου είπαν...», του «νομίζω» και του «χαχα».

«Δημοσιογραφία» του Μπογδάνου και του «Ράδιο Αβύλα» και του κάθε infotainer.

«Δημοσιογραφία», στην οποία γνώμες, προπαγάνδα, ειδήσεις, προσωπικές και κομματικές φιλίες ή αντιπάθειες, συμφέροντα και φιλοδοξίες, μπερδεύονται όλα γλυκά.
«Δημοσιογραφία», εν τέλει που ανοίγει τις πόρτες σ’ αυτούς που την κάνουν για να μπουν σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο γραφείο Τύπου, σε κάποιο όχημα προσωπικής καταξίωσης.

Κατά τα λοιπά, η ΕΣΗΕΑ σφυρίζει κλέφτικα, άλλοι κατακλέβουν ότι φωτογραφία και πηγή υπάρχει απ’ όπου μπορούν, το κόπι πέιστ βασιλεύει, αν γραφτεί αύριο κάπου «η Δεδούση είναι βίζιτα» ώσπου να το διαψεύσω θα έχει αναπαραχθεί σε 50 σάιτ, follow-up στις ειδήσεις μηδενικό, οι μισοί πολιτικοί δημοσιογράφοι είναι στα πέι ρολ των κομμάτων, οι μισοί αθλητικοί στων ομάδων και γενικά όλα κουλ.

Κι απαξιώνεται ο Τύπος.

Κάθε μέρα και περισσότερο.

Και δεν καταλαβαίνει κανείς μας ότι ένας κόσμος χωρίς σοβαρό (όχι σοβαροφανή) και αξιόπιστο Τύπο είναι ένας κόσμος ανοχύρωτος απέναντι στις κάθε λογής εξουσίες.

Όπως πολύ εύστοχα το έθεσε και το σποτάκι της New York Post, πριν από λίγες μέρες:

«Democracy dies in the dark».

«Η Δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι».