Έκθεση ΟΟΣΑ: Μία απορία και μία αναγκαιότητα
Στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ που είδε το φως της δημοσιότητας, μου προκάλεσε απορία ένα στοιχείο: στην Ελλάδα του 2019, ως «μεσαίο», θεωρείτο εκείνο το μονοπρόσωπο νοικοκυριό, που αποκέρδαινε ετησίως από 7.894 – 21.050 ευρώ.
Φαντάζομαι πως αυτή η κατηγοριοποίηση έγινε επειδή, εάν βγάζεις 21.050 ευρώ τον χρόνο στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είσαι προφανώς ύποπτος, το κράτος οφείλει να σου δημεύσει σχεδόν το ήμισυ του εισοδήματός σου κι έτσι, αναπόδραστα, το εναπομείναν εισόδημα είναι περίπου το ίδιο με κάποιον που δηλώνει περί τις 8.000 ευρώ.
Πέραν του όποιου αστεϊσμού, το εν λόγω στοιχείο, καταδεικνύει την τραγικότητα της κατάστασης για την αποκαλούμενη «μεσαία» τάξη. Μια τάξη «συνθλιμμένη», μία «βάρκα σε επικίνδυνα νερά», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση.
Και πώς να μην είναι; Μόνο την τελευταία τετραετία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε περί τις 30 συνολικά πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις, αλλά και έναν Νόμο Κατρούγκαλου, που προσέθεσε, δίπλα στα φορολογικά βάρη των μεσαίων νοικοκυριών κι ένα δυσβάσταχτο ασφαλιστικό κόστος. Υπάρχουν κατηγορίες αυτοαπασχαλούμενων, που είδαν εν μία νυκτί να εκτοξεύεται η προς καταβολή δόση για τα ασφαλιστικά τους ταμεία, ακόμα και στο διπλάσιο.
Η κατάσταση αυτή οδηγεί σχεδόν το 100% των νοικοκυριών αυτών να προβληματίζονται ακόμα και για την κάλυψη των στοιχειωδών τους αναγκών, όταν το ποσοστό αυτό στη γειτονική Βουλγαρία είναι λίγο πάνω από το 70%. Επιπροσθέτως, σχεδόν 7 στα 10 «μεσαία» νοικοκυριά δηλώνουν πως εάν προκύψουν απροσδόκητα έξοδα δεν γνωρίζουν πως θα τα καλύψουν.
Με όλα αυτά τα στοιχεία, είναι λογικό, μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ, η χώρα μας να καταλαμβάνει την ένατη χειρότερη θέση. Έχει καταφέρει, όμως, να ξεπεράσει την Τουρκία, το Μεξικό, την Ινδία και άλλους πέντε ανάλογους… «γίγαντες» της παγκόσμιας οικονομίας.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι παραδοχές της έκθεσης, περί χαρακτηρισμού της μεσαίας τάξης ως «ραχοκοκαλιά» της κάθε οικονομίας. Πράγματι, η μεσαία τάξη κάθε χώρας είναι εκείνη που ουσιαστικά στηρίζει την οικονομία της. Είναι εκείνη που δαπανά χρήματα στην κατανάλωση, που παράγει, που αναπτύσσεται. Είναι εκείνη που βοηθά τα κάθε λογής οικονομικά γρανάζια να βρίσκονται σε κίνηση. Και πάνω απ’ όλα, εκείνοι που ανήκουν σε αυτήν, έχουν προσωπικούς οικονομικούς στόχους, που μπορούν να ωθήσουν όχι μόνο τους ίδιους και τους γύρω τους, αλλά και την οικονομία γενικότερα.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr
Στη χώρα μας, δυστυχώς, η αφαίμαξη αυτής της κατηγορίας ανθρώπων τους οδηγεί να παραδέχονται, όπως αναφέραμε παραπάνω, πως δεν θα μπορέσουν να καλύψουν απροσδόκητα έξοδα. Ο φόβος, όμως, αυτός τους κάνει συγκρατημένους. Τους επιβάλλει να ακολουθούν συντηρητικές λογικές για πιθανές επενδύσεις των όποιων διαθεσίμων χρημάτων τους. Άλλο ένα φρένο, λοιπόν και στην όποια αναπτυξιακή προοπτική.
Μερικές φορές, οι λύσεις δεν περιλαμβάνουν περίπλοκες μαθηματικές πράξεις, ούτε παράτολμες οικονομοτεχνικές πρωτοβουλίες. Οι λύσεις ξεκινούν από την παραδοχή της προτεραιότητας στις επενδύσεις και στις δουλειές και όχι στα επιδόματα. Συνεχίζουν με τη λελογισμένη μείωση των εισφορολογικών επιβαρύνσεων των νοικοκυριών της μεσαίας τάξης, που σημαίνει μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% μέσα σε δύο χρόνια και μείωση της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων στο 20%. Τέλος, είναι επίσης απαραίτητη η μείωση του επιπέδου της ασφαλιστικής επιβάρυνσης και του ΦΠΑ.
Ορισμένοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τα ανωτέρω ως ένα προεκλογικό τέχνασμα της Νέας Δημοκρατίας, που θα ξεχαστεί την επομένη των εκλογών υπό το βάρος των δεσμεύσεων που ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ αλυσόδεσαν τη χώρα μας. Δεν είναι, όμως, υπόσχεση. Είναι αναγκαιότητα. Αν δεν «ηρεμήσουμε» τα επικίνδυνα νερά στα οποία πλέει, η βάρκα θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας. Μαζί με τα όνειρα χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών.
Αυτό μας απαγορεύεται να το επιτρέψουμε.
Διαβάστε επίσης: 120 δόσεις: Αυτές είναι οι «παγίδες» - Ποιοι χάνουν τη ρύθμιση
Πανελλήνιες 2019: Τι θα ισχύσει με τους φοιτητές των ΤΕΙ που καταργούνται
.jpg)
