Η χρησιμότητα του... Δράκου και οι εκλογές

Σε όλα τα παραμύθια υπάρχει ένας δράκος. Ένας κακός που βγάζει φωτιές, καταπίνει σπαθιά και γενικώς εμποδίζει τους «καλούς» να κάνουν τη δουλειά τους.

Η μάχη του καλού και του κακού συναρπάζει συνήθως το πόπολο και δημιουργεί συνθήκες σασπένς και συνωμοσιολογίας.

Η συνωμοσιολογία συντηρεί το ενδιαφέρον του κοινού.

Συμφωνώ.

Άλλωστε οι ξένοι δράκοι βοηθούν να ξεχάσουμε τους δικούς μας, εσωτερικούς δράκους, που είναι μέσα μας και μας κατατρώγουν. Είναι πάντα μια εύκολη δικαιολογία, οι ξένοι δράκοι.

Παλιά, το πόπολο πίστευε στους δράκους…

Όσο περνούν τα χρόνια το αφήγημα εξασθενεί…

Δεν συγκινούν πια οι δράκοι, δεν συναρπάζουν, δεν πείθουν…

Και ο ήρωας, το βασιλόπουλο;

Τι θα κάνει χωρίς δράκο;

Ααααα, λυπάμαι σύντροφοι.

Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!

ΥΓ: Το κείμενο είναι αμιγώς πολιτικό. Με τις υγείες σας.

Ακολουθήστε τον Κώστα Τσιτούνα στο instagram