Περί εκλογών ο λόγος…

Του Δημήτρη Σακελλάρη,

μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ

Η πολιτική της μονομερούς δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως αυτή επεβλήθη στη χώρα μας, φαίνεται ότι αποτελεί τον κανόνα πάνω στον οποίο θα βαδίσουν και οι υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας, πράγμα καταστροφικό για τις ίδιες, αλλά και για την Ελλάδα εξίσου. Όσο παραμένει αδρανής η βασική αρχή της πολιτικής ισονομίας των χωρών-μελών, τόσο θα εκτραχύνεται η εξωθεσμική επιβολή της στρατηγικής της εξοντωτικής λιτότητας από τον (Γαλλό)Γερμανικό άξονα.

Οι εκλογικές μάχες λοιπόν, σε Γαλλία αρχικά και σε Γερμανία στη συνέχεια, θα αποτελέσουν ή τη νέα αρχή για το χτίσιμο μιας κοινωνικής Ευρώπης, ή, αν οι σοσιαλιστές φοβηθούν τη σύγκρουση με τους εκπροσώπους του τραπεζοπιστωτικού και παρασιτικού κεφαλαίου, το κύκνειο άσμα της.

Στην πατρίδα μας οι εκλογές, που από ότι φαίνεται θα διεξαχθούν την 6^η Μαΐου, θεωρώ ότι θα αποτελέσουν την αρχή ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού.

Η ΝΔ πληρώνει την αλλαγή της κεντρικής της πολιτικής γραμμής και την ένταξή της στην κυβερνητική πρακτική του μνημονίου που της δημιουργεί μεγάλη διαρροή ψηφοφόρων ιδιαίτερα προς το κόμμα του Π. Καμμένου.

Το ΠΑΣΟΚ έχει βαθύ ιδεολογικό πρόβλημα, καθώς πέρασε στην αντίπερα όχθη των ιδεολογικών του αναφορών και εντάχθηκε, χωρίς να ερωτηθεί η κοινωνική του βάση, στην στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, με τα γνωστά αποτελέσματα τόσο για τα δημοσιονομικά μεγέθη αλλά και για την ίδια την κοινωνία.

Άλλωστε, όσοι συγκρουστήκαμε με αυτήν την επιλογή, είχαμε από την αρχή επισημάνει ότι μία υπερχρεωμένη χώρα, όταν βρίσκεται σε ύφεση, δεν ξεπερνά την κρίση μέσω της συντριπτική μείωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού της, ως συνέπεια της έξωθεν επιβληθείσης στρατηγικής του τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού τύπου Μέρκελ.

Τώρα βρίσκεται σε ένα σημειακό σταυροδρόμι: ή θα συμπορευθεί με τις ανάγκες του λαού και θα διασφαλίσει τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, προβάλλοντας ένα ειλικρινές κυβερνητικό πρόγραμμα και στοχεύοντας σε προοδευτικές συγκλίσεις με τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς, ή θα επιλέξει τρομοκρατώντας την κοινωνία, να οδηγηθεί στις κάλπες με διλήμματα του τύπου «ευρώ ή δραχμή». Στη δεύτερη περίπτωση θα χάσει μια για πάντα την ηγεμονική του θέση στον χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, αλλά και ο λαός μας ίσως μία από τις τελευταίες δυνατότητες να βγει με όρους αξιοπρέπειας από την κρίση.

Η κυβερνητική πρόταση του Κινήματος θα πρέπει να βασίζεται στην αναδιάταξη του παραγωγικού ιστού της χώρας, με έμφαση στον πρωτογενή τομέα, μέσω μιας επαναδιαπραγμάτευσης σε επίπεδο Ε.Ε. των ποσοστώσεων των αγροτικών προϊόντων.

Στο δευτερογενή τομέα πρέπει να καταθέσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την εθνική ενεργειακή πολιτική που θα καταστήσει τη χώρα όχι μόνο αυτάρκη, αλλά ισχυρό «παίκτη».

Επιτέλους να χτυπηθούν συθέμελα τα παρασιτικά φαινόμενα της εσωτερικής αγοράς και να ξηλωθούν κάθε λογής καρτέλ. Χρειάζεται μια σθεναρή πολιτική διαμόρφωσης χαμηλών τιμών των προϊόντων.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χρειάζονται ισχυρές πολιτικές συμμαχίες προκειμένου να αλλάξει η λειτουργία της ΕΚΤ αλλά και για να παρθούν πολιτικές αποφάσεις για το ζήτημα όχι μόνο του ελληνικού χρέους, αλλά και του συνολικού της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Τέλος, η ευρύτερη αριστερά οφείλει να καταθέσει ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και να μη φοβηθεί την προοπτική προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας, αφού προηγηθούν οι απαραίτητες μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της αριστεράς, προγραμματικές συγκλίσεις. Μονάχα τότε, μπορεί η κρίση να αποτελέσει νέα ευκαιρία προοδευτικής διακυβέρνησης για τον τόπο, και να τεθούν στο περιθώριο δυνάμεις που ονειρεύονται και προετοιμάζουν νέα συντηρητική συγκυβέρνηση.