Η Αθήνα θέλει πίσω το κέντρο της

Κράτος και κοινωνία καλούνται να υποδεχθούν και να ενσωματώσουν χιλιάδες ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές καταβολές, αξίες και δεξιότητες.

Δεν είναι τυχαίο πως στο εγχείρημα αυτό απέτυχαν ακόμη και χώρες με μακρόχρονη εμπειρία, αλλά και κατεξοχήν μεταναστευτικές κοινωνίες.

Δυστυχώς η Ελλάδα από το 2003, ανέλαβε ρόλο πρωτοπορίας, που δεν της αναλογούσε στην Ευρώπη προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαθρομετανάστευση. Έτσι έγινε, μαγνήτης για τους λαθρομετανάστες και τους διακινητές τους ιδίως μετά τις μαζικές νομιμοποιήσεις, που επιβεβαίωσαν στην πράξη ως δήθεν «προοδευτική», την πολιτική της ανοχής, με την οποία βολεύτηκε όλη η Ευρώπη και με τη Συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ.

Μολονότι δεν υπάρχει κάποια επίσημη καταμέτρηση των παράνομων αλλοδαπών, που βρίσκονται στην Ελλάδα, το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Εσωτερικών, (Ι.ΜΕ.ΠΟ.) το 2009 μιλούσε για 250.000, η Κομισιόν τους υπολογίζει περίπου σε 280.000, η Αστυνομία εκτιμά το σημερινό αριθμό των παράνομων μεταναστών σε 300.000-350.000 ανθρώπους, ενώ το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) θεωρεί ότι υπάρχουν σήμερα περίπου 470.000- 500.000 παράνομοι μετανάστες.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, της Ε.Ε. μέσα στα δύο χρόνια 2009-2010, επήλθε στην Ελλάδα σημαντική ποσοστιαία αύξηση των παράνομων μεταναστών κατά 60%.

Ο κίνδυνος για το παρόν και το άμεσο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ μεγάλος. Κι αυτό δεν το λέω από κάποια ρατσιστικά αντανακλαστικά. Κανείς, όμως δεν έχει δικαίωμα να στερήσει τον μέσο πολίτη από την ίδια του την πόλη, ούτε μπορεί να αγνοεί ότι η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου στην καρδιά της βασιλεύουν ο φόβος και η ανομία.

Την ίδια στιγμή ποιος μπορεί να ξεπεράσει την πραγματικότητα της διάβασης του Έβρου, της γκετοποίησης του κέντρου της Αθήνας, της κατάληψης διαμερισμάτων από μπουλούκια ρακένδυτων μεταναστών που ζουν σε απερίγραπτες συνθήκες και τα μετατρέπουν σε εστίες μόλυνσης, της διάσπασης της κοινωνικής συνοχής,, της αύξησης της εγκληματικότητας που προκαλείται σε βάρος των μεταναστών αλλά και από τους ίδιους τους μετανάστες, την εκμετάλλευση τους από κυκλώματα σύγχρονου δουλεμπορίου;

Ποιός μπορεί να κλείνει πια τα μάτια από μια επίφαση προοδευτισμού μπροστά στην αύξηση του αισθήματος ανασφάλειας των πολιτών, στην αύξηση της ανεργίας του ημεδαπού εργατικού δυναμικού, στην υποχώρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την εκμετάλλευση από διάφορους εμπόρους της ανθρώπινης δυστυχίας; Δεν βλέπουμε την επαιτεία σε κάθε μας βήμα, σε κάθε γωνία, σε κάθε φανάρι των δρόμων; Ως πότε θα αδιαφορούμε για τη συνεχή πολιορκία από λαθρομετανάστες των λιμανιών της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, για το οικονομικό κόστος που υφίσταται η χώρα και τον διασυρμό της στο εξωτερικό.

Οι αλλοδαποί έρχονται στην Ελλάδα στην μεγάλη τους πλειονότητα, με σκοπό να φτάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Συνήθως κατευθύνονται στην Αθήνα, όπου προσπαθούν να δικτυωθούν και να περάσουν στην Δυτική Ευρώπη, αλλά τελικά εγκλωβίζονται στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει όμως άλλο αυτή την κατάσταση και έχει φτάσει στα όριά της.

Με την πρωτοβουλία των κλειστών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας, η χώρα μας εκπέμπει ένα ηχηρό μήνυμα προς τους λαθρομετανάστες και δουλεμπόρους. Ότι δηλαδή, στην Ελλάδα θα παραμείνουν μόνο οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου και εκείνοι που έχουν άδειες νόμιμης εργασίας και παραμονής στην χώρα μας. Κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι θα φύγουν από την Ελλάδα και μέχρι την στιγμή εκείνη θα φιλοξενούνται σε αυτά τα κέντρα, υπό την ευθύνη του κράτους και με κάθε σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θα αφήνονται ανεξέλεγκτοι στην τύχη τους, να περιπλανιόνται στα κέντρα των πόλεων και να οργανώνονται στο έγκλημα για να επιβιώσουν.