Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα

Το ίδιο συνέβαινε και με άλλες φράσεις – κλειδιά όπως «κοινωνία των πολιτών», «κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη», «δημοκρατικό έλλειμμα», «κοινωνική αρωγή» κ.α. Για όσους χρησιμοποιήσαμε τις φράσεις αυτές, μικρή σημασία είχε η δραματική τους ουσία και το βαθύ τους νόημα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για «βαθυστόχαστες» έννοιες, από αυτές που μοίραζαν αφειδώς στους μαθητές τα φροντιστήρια της εποχής, στο πλαίσιο μιας ανελέητης βαθμοθηρίας για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Χρόνια αργότερα, η μοίρα αυτής της χώρας το έφερε, ώστε τις λέξεις αυτές που μόνο ως ηχηρές φράσεις τις ξέραμε, να τις βιώνουμε στην καθημερινότητα μας ως ματωμένες χαρακιές, στο σώμα της ταλαιπωρημένης Δημοκρατίας μας.

Η «αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού» είναι ίσως η μεγαλύτερη φρικαλεότητα αυτού που πραγματικά ζούμε. Χιλιάδες οι συνάνθρωποί μας ανά τη χώρα κοιμούνται χωρίς μια στέγη, εκατοντάδες χιλιάδες οι οικογένειες έχασαν δουλειά, οικονομίες και μια θέση στον βιοπορισμό, αμέτρητοι εκείνοι που πάνω στην απόγνωση της θολωμένης σκέψης σκέφτονται ή δυστυχώς προβαίνουν σε απονενοημένα διαβήματα.

Ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, όχι γιατί στη χώρα μας δεν έχουμε την υποστήριξη των συνανθρώπων και των συμπολιτών εκεί που το πρόβλημα είναι οξύ, αλλά γιατί είναι τόσο μεγάλο και τόσο συνεχές το κύμα των νεοεισερχομένων στην ανέχεια που είναι αδύνατο η φροντίδα να φτάσει για όλους.

Η «αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού» ακυρώνει κάθε αποτελεσματική δράση της «κοινωνίας των πολιτών», δηλητηριάζοντας την «κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη» με αποτέλεσμα δράσεις και προσεγγίσεις ακραίων μειοψηφιών να φαντάζουν στα μάτια των απελπισμένων από το κράτος, ως από μηχανής θεός. Πρακτικές ακραίων ομάδων που είχαν περιθωριοποιηθεί για δεκαετίες, κάνουν έντονα και πειθαναγκαστηκά την εμφάνισή τους εκεί που η φτώχια συνωστίζεται με το ρατσισμό, η εγκληματικότητα με την ανέχεια, η δυστυχία με την αρρώστια. Εδώ δε μπορεί να κάνει κανείς τίποτα για το «δημοκρατικό έλλειμμα» καθώς σε σχέση με το έλλειμμα ασφάλειας, ομαλότητας και ευημερίας αυτό είναι πολυτέλεια. Και σίγουρα καμία «κοινωνική αρωγή» δεν μπορεί να στηρίξει τίποτα και κανέναν καθώς ο πάτος του βαρελιού έχει ακόμα χώρο για περισσότερη ύφεση, περισσότερη δυστυχία, περισσότερη ανέχεια.

Σε εκείνες τις εκθέσεις ιδεών του λυκείου, τα φροντιστήρια και οι φιλόλογοι της τάξης, μας «εφοδίαζαν» με μία ακόμα φράση -κλειδί. Μια φράση που υποδήλωνε το εύρος και το ανίκητο της οργανωμένης κοινωνίας. Μας έλεγαν και μας δίδασκαν πως: «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Και η μόνη πόρτα που επιβεβαιώνει την συγκεκριμένη ρήση έχει την επιγραφή: «εκλογές».

Στις εκλογές λοιπόν, η λαϊκή ετυμηγορία μπορεί να δώσει τη λύση.

Αν η λαϊκή ετυμηγορία δώσει την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία και στον Αντώνη Σαμαρά, τότε ο πάτος του βαρελιού θα μπορεί να καλυφθεί από ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα εδράζεται στην Ανάπτυξη και στην Προοπτική.

Αν η λαϊκή ετυμηγορία οδηγηθεί σε άλλους δρόμους, τότε ο πάτος του βαρελιού θα περιλαμβάνει λέξεις τόσο σκληρές που δεν χρησιμοποιήθηκαν ούτε καν, σε εκθέσεις ιδεών.

Τα πράγματα ενώ είναι δύσκολα και τραγικά, είναι και απλά…

Τάκης Παρασκευόπουλος, Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Πετρούπολης