Ο θυμός και η οργή δεν παράγουν πολιτική

Του Δημήτρη Λιντζέρη,

υποψήφιου βουλευτή Β΄ Πειραιώς ΠΑΣΟΚ

Η μείωση του δημόσιου χρέους, η βιωσιμότητά του, και η δημοσιονομική ανασυγκρότηση της χώρας αποτελούν αναγκαστικές επιλογές της επόμενης μέρας. Γιʼ αυτό ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατέθεσε στον ελληνικό λαό ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης και ανόρθωσης της πατρίδας που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία που ισοδυναμεί με εξαθλίωση.

Από τη Δευτέρα με το αίσθημα ευθύνης και ειλικρίνειας οφείλουμε να διαμορφώσουμε το περιβάλλον της ανάπτυξης ως απάντηση στην ανεργία, που κυρίως μαστίζει τους νέους και τις γυναίκες, στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, στην ακρίβεια, στη λειτουργία της πραγματικής οικονομίας.

Οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου που περιλαμβάνουν τη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους, γεγονός πρωτόγνωρο στην Ευρώπη περιέχουν ένα αναπτυξιακό πακέτο που είμαστε υποχρεωμένοι να προωθήσουμε μαζί με την Ε.Ε. για τη στήριξη της ελληνικής πραγματικής οικονομίας, τη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, τη στήριξη της εργασίας και της οικιακής οικονομίας.

Ο θύμος και η οργή δεν παράγουν πολιτική. Αντιθέτως, οδηγούν στο τούνελ του εκφασισμού. Ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου σε φαινόμενα βίας, σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, σε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και αποδόμηση των αρχών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η χώρα μας μπορεί να αντιμετωπίσει με συνέπεια και υπευθυνότητα την κρίση και να την ξεπεράσει. Στο χέρι μας είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη να μη μεταβληθεί σε κρίση θεσμών και αξιών.

Για να διαχειριστούμε την κρίση και να διασφαλίσουμε την οριστική υπέρβαση από αυτήν, για να επιτύχουμε το καθολικό αίτημα εξόδου από το μνημόνιο, οφείλουμε πρώτα να διασφαλίσουμε την ενότητα, την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη. Κανένας μόνος του σήμερα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της οικονομικής πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μπροστά στην κάλπη θα πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε την επόμενη ημέρα. Και κάθε έλληνα πολίτης θα πρέπει να αναλογιστεί το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο μπορούν να οδηγήσουν δυνάμεις αντίδρασης, μόνιμης αντιπαράθεσης και άρνησης που εξαντλούνται σε αντιμνημονιακές κορώνες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς θέσεις και χωρίς όραμα για τις νέες γενιές.