Ποιος φοβάται την 17 Ιουνίου

Του Μάκη Σεριάτου, Διαφημιστή

Αυτός που έχει τη φόρα της ανόδου και φαίνεται πως θα είναι ο ένας από τους δύο πόλους του νέου διπολισμού φοβάται κατά βάθος να κερδίσει. Γιατί είναι πολύ νωρίς για αυτόν, είναι ανέτοιμος και το κυριότερο έχει υποσχεθεί τόσα πολλά που ενώ στον καθένα η υπόσχεση που τον αφορά ακούγεται ελκυστική, αν όλες οι υποσχέσεις μαζί υλοποιηθούν, τότε σε κανέναν δεν θα αρέσει το άθροισμα που θα προκύψει. Και σε κάθε περίπτωση, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα με ιλιγγιώδη ταχύτητα δεν έχει τον έλεγχο και το ξέρει. Θα προτιμούσε να έχει το χρόνο της ισχυρής αντιπολίτευσης και όχι την ευθύνη της ανέτοιμης κυβέρνησης.

Αυτός που προσπαθεί να μαζέψει ότι περίσσεψε από το παλιό σύστημα και να εκφράσει την αστική δημοκρατία φοβάται και να κυβερνήσει γιατί ξέρει πολύ καλά πως ότι και να πει, ότι και να κάνει δεν εμπνέει κανέναν. Και με τον φρέσκο πολιτικό αντίπαλο ισχυρό που θα κατεβάζει τον κόσμο στο δρόμο έχει ρεαλιστικό πρόβλημα κυβερνησιμότητας. Την ίδια στιγμή ούτε την αντιπολίτευση επιθυμεί γιατί φοβάται – και δικαίως- ότι αυτό δεν είναι εναλλακτική για αυτόν. Από το επόμενο δευτερόλεπτο οι διεργασίες θα είναι τόσο κατακλυσμιαίες που δεν θα αμφισβητηθεί μόνο η ηγεσία, αλλά και η κομματική δομή. Θα διαλυθεί και το ξέρει.

Αυτός που εκεί που ήταν ο κυρίαρχος του παιγνιδιού από το 81 και μετά και τώρα μετά βίας διεκδικεί το να είναι ο τρίτος πόλος έχει ξεπεράσει ακόμη και το όριο του φόβου. Είναι σαν τον βαριά ασθενή που δεν έχει πλέον αγωνία για το τι μπορεί να του συμβαίνει αλλά για το πόσος χρόνος του μένει για να διευθετήσει τις υποθέσεις του. Και επειδή ξέρει και όλες τις λεπτομέρειες, ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει, καλύτερα από τον καθένα, έχει την μεγαλύτερη επίγνωση για τους κινδύνους και για τη διαδικασία που οδηγεί σε θανάσιμες επιπλοκές. Το έχει κάνει, το έχει πάθει και ξέρει.

Αυτοί που έχουν τη θέση του ρυθμιστή, ή της «βαλβίδας εκτόνωσης» για την πίεση του έχε ασκήσει ο φόβος, φοβούνται είτε ότι πρέπει να πάρουν θέση και αυτό θα τους συρρικνώσει αμέσως μετά ή ότι θα οδηγηθούν στην Βουλή ήδη πολύ συρρικνωμένοι από την πίεση του νέου δίπολου. Και όσοι έχουν μάθει να είναι περιχαρακωμένοι έχουν ένα τρόπο να ψιλοεπιβιώνουν. Οι άλλοι όμως;

Οι ξένοι φοβούνται πολύ περισσότερα πράγματα από τη δική μας περίπτωση. Η ατζέντα τους είναι πολύ μεγαλύτερη και φοβούνται και να την ανοίξουν. Πάντως το σίγουρο είναι ότι φοβούνται ότι έχουν κάνει λάθος.

Όλοι εμείς, οι έλληνες πολίτες, φοβόμαστε μην αρρωστήσουμε γιατί δεν υπάρχουν φάρμακα, φοβόμαστε μήπως έρθει ο λογαριασμός, φοβόμαστε την ώρα της μισθοδοσίας, φοβόμαστε να κοιμηθούμε με ανοιχτά τα παράθυρα, φοβόμαστε να δούμε δελτία ειδήσεων. Φοβόμαστε ότι δεν ξέρουμε αν πρέπει ή όχι να φοβόμαστε τόσο όσο φοβόμαστε. Πρέπει όμως να βγούμε από αυτό. Η 17 Ιουνίου δεν θα φέρει τη λύση άμεσα. Μπορεί όμως να πιέσει όλους τους άλλους που φοβούνται, να δείξουν επιτέλους ότι έχουν στοιχειώδη ανακλαστικά επιβίωσης και ευθύνης. Εμείς όλοι δεν φοβόμαστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για να σώσουμε την πατρίδα μας. Αλλά δεν πρόκειται να δώσουμε τίποτε άλλο για να σωθεί ο δικός τους εγωισμός. Αυτό πρέπει να τους πούμε στις εκλογές και αυτό ο καθένας μας ξέρει πώς να το κάνει. Περισσότερο από όλους κινδυνεύει τώρα η χώρα και το μέλλον των παιδιών μας. Και αυτός ο κίνδυνος μπορεί να σκοτώσει το φόβο.