Η οργισμένη επιστολή ενός συνταξιούχου αξιωματικού

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Άκουσα ποικίλα σχόλια από ορισμένους και συνάντησα αμήχανες, ουδέτερες έως ζηλόφθονες αντιδράσεις στα πρόσωπα πάρα πολλών συνανθρώπων μου για «νέους 45-άρηδες» συνταξιούχους στρατιωτικούς που δεν εργάζονται και «κάθονται» ενώ είναι εργασιακά ενεργητικοί και προκλητικά μικροί για συνταξιοδότηση. Επειδή ουδείς -κατά τα φαινόμενα- εννοεί την πεμπτουσία και κρίνει επιφανειακά. Επειδή με ξεζούμισαν και μετά με πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα… Επειδή με έμαθαν και έμαθα να «πολεμάω» και να αντιμετωπίζω με θάρρος τα πάντα…

Δηλώνω ευθαρσώς:

Ø Όταν άφησα το Λύκειο στην ηλικία των 17 και εν έτει 1986, εισακτέος επιτυχώς στη ΣΜΥ, όταν η Ελλάδα ζούσε στην ευμάρειά της (!), η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών και φίλων μου, σάστισαν, χλεύασαν επικριτικά και αναρωτιόντουσαν με ένα μίγμα περιέργειας και καχυποψίας αν έπραττα ορθώς: «Που πάει αυτός τώρα στη ΣΜΥ». Παρόλ’ αυτά, το Σύνταγμα, η Υπηρεσία και η προκήρυξη, με δέχτηκαν στην ηλικία των 17…

Ø Όταν με έστυβαν επί 2 παρά κάτι χρόνια με σκληρή εκπαίδευση στρατιωτικής σχολής -και όχι κέντρου νεοσυλλέκτων-, «πειθαρχώντας» με για να στελεχώσω τον ΕΣ, όλοι οι συνομήλικοί μου ζούσαν την ανεμελιά της εφηβείας, έχοντας ήδη πάει και «πενθήμερη»…

Ø Αποφοιτώντας από τη ΣΜΥ, έμμισθος και ανεξάρτητος, παίρνοντας την πρώτη μετάθεση στη Χίο, οι συμμαθητές και φίλοι μου είτε εισέρχονταν στο Πανεπιστήμιο, είτε κατατάσσονταν στρατιώτες, είτε ήταν ακόμη άνεργοι…

Ø Όταν δημιούργησα οικογένεια σε ηλικία 21 ετών (!) και έγινα πατέρας στα 23 και δεύτερη φορά στα 28 μου, οι συμμαθητές και φίλοι μου είτε τελείωναν το Πανεπιστήμιο -ολοκληρώνοντας έτσι την ανέμελη φοιτητική ζωή-, είτε υπηρετούσαν θητεία ως κληρωτοί, είτε έψαχναν για εργασία, είτε άρχιζαν ισχνά-ισχνά την επαγγελματική τους ζωή… Ενώ εγώ είχα ήδη 12 χρόνια συντάξιμης υπηρεσίας (που τώρα κατακρίνεται!) και είχα ήδη μετατεθεί 4 φορές σε Χίο, Μεσολόγγι, Σάμο, Λιτόχωρο…

Ø Πλην των γονέων μου και της πεθεράς μου, κανείς από τους φίλους και συμμαθητές, ελάχιστοι από τους συγγενείς (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, κι αυτού τραυματισμένου!) δε ρώτησαν επί 25 χρόνια, όταν υπηρετούσα στην παραμεθόριο (συνολικά επί 10-ετίας) πως περνούσα με την οικογένειά μου, αν χρειαζόμασταν βοήθεια, αν μας αρκούσε ο μισθός… Τα λίγα τηλεφωνήματα «ενδιαφέροντος» έλαβαν χώρα όταν υπηρετούσα σε «όμορφες» Φρουρές (Λιτόχωρο, Λάρισα, Βουδαπέστη)… Στις άδειές μου δε (πολλές φορές «υποχρεωτικά» στον τόπο καταγωγής να δω συγγενείς, αλλιώς είχαμε παρεξηγήσεις), το κόστος μετακινήσεων μείωνε σοβαρά το μισθό, ενώ, αμέτρητες φορές δημιουργούνταν τριβές και παρεξηγήσεις γιατί δεν πήγαινα να επισκεφτώ «όλους»! Αυτοί οι «όλοι» όμως, ποτέ δεν έκαναν την υπέρβαση να ξεβολευτούν και να με επισκεφθούν στον τόπο που υπηρετούσα, με -πάντα- νομιμοφανείς και ευεξήγητες δικαιολογίες… Το πιο εξοργιστικό δε είναι ότι, ΟΛΟΙ (κράτος, κοινωνία, συγγενείς, γνωστοί κλπ.), με «θυμούνται» τώρα που αποστρατεύτηκα «μικρός», με κατακρίνουν ως απόστρατο, προβάλλοντας τα γνωστά επιχειρήματα περί «νέων» συνταξιούχων, ενώ τα προηγούμενα 25 χρόνια κανείς!

Ø Ευτύχησα να έχω στη σταδιοδρομία μου υψηλότερες αποδοχές σε 3 περιόδους, αλλά στην πορεία όλες εξανεμίστηκαν στα υψηλά κοινόχρηστα, πετρέλαια, υψηλά ενοίκια, υψηλούς λογαριασμούς ΟΤΕ (λόγω απόστασης!), πολυέξοδες μετακινήσεις (άδειες κλπ.) που δεν έχουν άλλα επαγγέλματα, καθώς επίσης και μετακινήσεις για εξεύρεση κατοικίας πριν τη μετάθεση κλπ. Έξοδα που υφίστανται σε μικρό βαθμό ή καθόλου σε εκατοντάδες άλλα επαγγέλματα...

Ø Επειδή με μετέθεταν κάθε 2-3 χρόνια και σε 25 χρόνια πήρα 9 μεταθέσεις και μετακόμισα 11 φορές σε νέα σπίτια, δεν κατέστη δυνατό να «χτίσω» σταθερές σχέσεις (εργασιακά-ατομικά-οικογενειακά), να αγοράσω σπίτι, ή να προβώ σε οποιουδήποτε είδους «επένδυση» διότι είχα εμπόδια την απόσταση, το οικονομικό, την επικείμενη μετάθεση. Μακροπρόθεσμα, άκουγα, μάθαινα και ενημερωνόμουν ότι, όλοι οι συμμαθητές, φίλοι μου και εντόπιοι ιδιώτες (που γνώριζα στις μεταθέσεις), σταθεροποιούνταν σε κάτι, είτε εργασία, είτε αγορά σπιτιού, είτε λήψη δανείου, είτε γάμος με εντόπια σύζυγο.

Ø Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου τέκνο, μου αρνήθηκαν ολιγοήμερη άδεια (!) για να παρευρεθώ στον τοκετό και στο νοσοκομείο. Όταν αίφνης απεβίωσε η πεθερά μου (κάτοικος εξωτερικού), μου αρνήθηκαν έγκριση άδειας εξωτερικού με τη δικαιολογία ότι «είναι αργά, οι άδειες εξωτερικού προγραμματίζονται νωρίτερα». Εν τέλει, εγκρίθηκε η άδεια μετά από έντονο άγχος, εκνευρισμούς, άσκοπη αντισυναδελφική μεταχείριση και εκατοντάδες τηλεφωνήματα σε αεροπορικές εταιρείες για καθορισμό ημερομηνιών. Σε κάθε άλλη εργασία, το αυτονόητο είναι να φύγεις αμέσως, ενώ στις ΕΔ δεν είναι «τόσο απλό λόγω υπηρεσιακών υποχρεώσεων»! Την περίοδο 2005-2007, αν δεν απατώμαι, εγκρίθηκε εν τέλει δικαιούμενη άδεια του πατέρα-στρατιωτικού σε περίπτωση τοκετού της συζύγου του…

Ø Στους ιδιώτες που τώρα με «θυμούνται» και οι οποίοι έχουν μείνει αμετακίνητοι στον τόπο καταγωγής τους, ή ήλθαν σε γάμου κοινωνία με εντόπιο/α σύζυγο, ή επένδυσαν-αγόρασαν-τοποθέτησαν στον τόπο τους μπαίνοντας σε δικό τους σπίτι, δεν έχω να αντιτάξω τίποτα απολύτως λόγω των παραπάνω συνθηκών εργασίας μου…! Δεν έχω να αντιτάξω αγορά κατοικίας, αγροτεμαχίου, σταθερής εργασίας της συζύγου μου, παρά μόνο τούτο: Μετά από 25 χρόνια στον ΕΣ, είμαι στυμμένος σαν λεμονόκουπα, έχοντας ξοδέψει τα καλύτερα και παραγωγικότερα χρόνια της ζωής μου σε μια ατέρμονη «μετακίνηση» δίχως απτό αποτέλεσμα…!

Ø Δηλώνω εντελώς πληροφοριακά και προς γνώση παντός ενδιαφερομένου όλου του δημόσιου τομέα και της Υπηρεσίας, ότι, στη διάρκεια των 25 ετών (23 εκτός σχολής), εργάστηκα «εντός» στρατοπέδου -με τη μορφή υπηρεσιών, ασκήσεων, εβδομαδιαίων υπηρεσιών, επιφυλακών, είτε άλλων «υποχρεωτικών» δραστηριοτήτων (επιθεωρήσεις, καθαριότητες)-, επί 33 μήνες περίπου, οι οποίοι φυσικά ήταν απλήρωτοι, δηλαδή, 2 χρόνια και 9 μήνες χωρίς αμοιβή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (εθνικές ΤΑΜΣ). Εν έτει 2011, εγκρίθηκε τελικά και μετά από μακροχρόνια αίτηση των πάντων, η υποχρεωτική απαλλαγή μετά από 24-ωρη υπηρεσία…

Ø Ουδόλως αναφέρομαι στις εργασιακές συνθήκες του στρατιωτικού επαγγέλματος γιατί οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι νομικοί, οι γιατροί, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ο.κ., αφενός έχουν τους δικούς τους «νόμους» εργασίας, αλλά, η πειθαρχία, η «ιεραρχία», οι στυγνοί νόμοι και διαταγές του στρατεύματος, η «εξουσία» του προϊσταμένου αξιωματικού, πλάθουν, καθορίζουν, επηρεάζουν, φθείρουν και απομυζούν προσωπικότητα και ατομική ελευθερία. Εξ ου και η αποφυγή πολλών να καταταγούν για εργασία στις ΕΔ: «Δεν είναι για όλους», λένε…, «δεν αντέχω εγώ», «δε μπορώ αφεντικά στο κεφάλι μου»…

Ø Αν φαίνομαι βιολογικά μεγαλύτερος είναι γιατί η ευθύνη για το υφιστάμενο προσωπικό (για ό,τι πράξει ή δεν πράξει πολλές φορές!) που κατά καιρούς διοικούμε είναι «απλήρωτη», οι συνεχείς μετακινήσεις και τα άγχη εξεύρεσης κατοικίας, σχολείων κλπ. είναι ψυχοφθόρα, ενώ, η άστατη υπηρεσιακή ζωή (υπηρεσίες, έφοδοι, ασκήσεις κλπ.) ιατρικώς γερνούν…

Ø Εφόσον το Σύνταγμα εξασφαλίζει νόμιμη συνταξιοδότηση εν έτει 2011-2012, λόγω πανθομολογουμένως ιδιάζουσων εργασιακών συνθηκών (που όλοι παραδέχονται αλλά όλοι με κατακρίνουν τώρα επειδή «αποχώρησα»), έκανα χρήση του νόμιμου δικαιώματός μου. Η Υπηρεσία δε δίνει άλλο κίνητρο για να εργαστώ επιπλέον 10 έτη -και να αποστομώσω τους επικριτές των «νέων 45-άρηδων» συνταξιούχων στρατιωτικών- όπως π.χ., να παραμείνω αμετάθετος σε τόπο συμφερόντων για το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας μου. Η φθορά των μετακινήσεων είναι ανυπόφορη, οι ανάγκες των τέκνων πιεστικές, η οικονομική κατάσταση επέστρεψε στα επίπεδα του 1960 (!) και το μέλλον προδιαγράφεται εντελώς άγνωστο…

Ø Μεγάλος αριθμός των αποστρατευθέντων κάτω των 55 ετών (όπως μας λέει η Τρόικα!) που αποχώρησαν με αίτησή τους, διακρίνονται για υψηλή επαγγελματική συνεισφορά, ηθική ακεραιότητα, «έντονη» προσωπικότητα, αναζήτηση ευκαιριών επαγγελματικής αλλά και προσωπικής εξέλιξης τους σε νέα περιβάλλοντα, υγιείς και ρομαντικές απόψεις για το στράτευμα. Ναι μεν ο «νέος συνταξιούχος» έχει εργασιακό μέλλον και δυνατότητα περαιτέρω εισφοράς και ανεκτίμητη εμπειρία, αλλά η Πολιτεία είναι κάθετα αντίθετη και διαφωνεί, «τιμωρεί την πρόωρη αποχώρηση» και απαγορεύει δια νόμου την εργασία!

Ø Συμπερασματικά, εν πλήρη συνειδήσει και ειλικρίνεια, σας λέω ότι: Απολαμβάνω τη νέα μου ζωή ως «νέος 45-άρης συνταξιούχος στρατιωτικός», τα βράδια κοιμάμαι συνειδησιακά ήσυχος εφόσον υπηρέτησα συνεπέστατα, ευσυνείδητα και νομοταγώς, χαίρομαι την οικογένειά μου κάθε μέρα, αδιαφορώ τελείως για τα επικριτικά σχόλια περί οκνηρίας, ραθυμίας, κατασπατάλησης κρατικών ταμείων, «τσάμπα» χρημάτων προς εμέ (τα οποία εκτιμώ ότι πηγάζουν κατά 90% από άγνοια και 10% από φθόνο, ζήλεια ή άλλες σκοτεινές προθέσεις), «απολαμβάνω» την ελευθερία μου -φτωχότερος μεν, ευτυχέστερος δε-, κοιμάμαι, ξυπνάω, αθλούμαι, διαβάζω, γράφω, μαθαίνω, ενημερώνομαι, μετακινούμαι, ταξιδεύω, εργάζομαι πνευματικά, βλέπω την οικογένειά μου όποτε θέλω εγώ!