Η Παιδεία το μεγάλο Εθνικό μας πρόβλημα

Του Aθανάσιου Κατσίμπελη*

Η Παιδεία αποτελεί το μεγάλο Εθνικό μας πρόβλημα και αφορά την επιβίωση του Έθνους και του λαού μας. Δεν μπορεί να είναι αναλώσιμο προϊόν τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συζητήσεων. Απαιτεί εθνικό σχεδιασμό με σκοπό την υλοποίηση των Συνταγματικών επιταγών (αρ. 16 Σ.) και την ανάταση του δύσμοιρου λαού μας.

Οι συζητήσεις για την Παιδεία αφορούν πρωτίστως τους άτυχους Έλληνες μαθητές, τους υπερφορολογημένους Έλληνες γονείς και τους κακοπληρωμένους Έλληνες δασκάλους, την ευρύτερη σιωπούσα, εδώ και χρόνια ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτοί θα έπρεπε να πρωταγωνιστούν στις συζητήσεις που διεξάγονται τις τελευταίες ημέρες και όχι να συζητάνε άσχετοι περί Παιδείας στα τηλεπαράθυρα ή στις Επιτροπές της Βουλής!

Διαχρονικά, από τη Μεταπολίτευση και μετά, ποτέ δεν έγινε ένας σωστός και ολοκληρωμένος εθνικός σχεδιασμός για το τι Παιδεία θέλουμε και πώς μπορούμε να την αναβαθμίσουμε. Αντίθετα, τα θέματα Παιδείας αποτέλεσαν πολλές φορές θέμα κομματικής και πολιτικής εκμετάλλευσης στις πλάτες των μαθητών και της γενιάς μας.

Οι κομματικές παρατάξεις των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών των Εκπαιδευτικών καμία ανακοίνωση δεν έβγαλαν όταν το 2009 παραλείφθηκε η λέξη «Εθνική» από την ονομασία του Υπουργείου Παιδείας. Συνηθισμένη κατάσταση για χρόνια να επικρατούν οι δήθεν προοδευτικές δυνάμεις της αφωνίας στην Ελληνική κοινωνία, την εκπαιδευτική κοινότητα και τους πνευματικούς μας ανθρώπους.

Πόσες διακηρύξεις δεν ακούσαμε; Πόσες αλλαγές δεν βιώσαμε; Πόσα βιβλία δεν αλλάξαμε; Πόσο μελάνι δεν χύθηκε για τα θέματα Παιδείας και τις προτεινόμενες κάθε φορά κοντόφθαλμες αλλαγές των κομμάτων που θα βελτίωναν τα πράγματα; Κανένα όραμα για την Εθνική μας Παιδεία δεν υπήρξε. Εκπαίδευση είχαμε, χρυσοφόρα για κάποιους παραπαιδεία είχαμε, Παιδεία όμως δεν αποκτήσαμε ποτέ.

Πάντα λίγο πριν από τις Πανελλήνιες εξετάσεις φρόντιζαν οι κυβερνώντες να εξαγγείλουν και μία αλλαγή στον τρόπο πρόσβασης στα ΑΕΙ. Πάντα το καλοκαίρι γινόταν συζήτηση για τα προβλήματα της Παιδείας και τα κενά σε εκπαιδευτικούς που θα είχαμε.

Άλλοτε, θέλοντας να μειώσουν τεχνητά την ανεργία των νέων, όπως το 1996 που ο Υπουργός Παιδείας κ. Γιώργος Παπανδρέου, διαπίστωνε, επί Πρωθυπουργίας Σημίτη, πως τα Πανεπιστήμια μπορούν να δεχθούν παραπάνω φοιτητές και τότε λίγο πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη κι ενώ είχαν ανακοινωθεί οι βάσεις εισαγωγής έβγαλε νέες βάσεις με περισσότερους εισαχθέντες! (Απίστευτο παιχνίδι για όσους είχαν βρεθεί τότε να εισάγονται σε δύο σχολές).

Κι άλλοτε όταν η ανεργία ήταν μειωμένη στη χώρα μας διαπίστωναν την ανάγκη της εισαγωγής της βάσης του δέκα, ώστε να εισαχθούν λιγότεροι στα Ελληνικά Πανεπιστήμια… την επόμενη χρονιά την καταργούσαν και πάλι από την αρχή!

Ατέλειωτα παιχνίδια εις βάρος των μαθητών. Τη μια δεν είχαν βιβλία, την άλλη δεν είχαν εκπαιδευτικούς, την άλλη κύμα καταλήψεων σάρωνε τα σχολεία.

Μέχρι και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της χώρας μας έγινε γνωστός ως 16χρονος μαθητής μέσα από τις μαθητικές καταλήψεις. Τότε όμως, τουλάχιστον, οι μαθητές μπορούσαν να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Μπορούσαν οι γονείς τους να τους σπουδάσουν είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Σήμερα πόσοι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους; Πόσα παιδιά που θα σπουδάσουν δεν θα βρεθούν για χρόνια άνεργοι πτυχιούχοι;

Ποτέ στις κινητοποιήσεις για την Παιδεία στην Ελλάδα δεν συμμετείχαν όλοι μαζί οι παράγοντες της Εκπαίδευσης. Στην Ισπανία προχθές διαδήλωναν μαζί δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς, πανεπιστημιακοί, φοιτητές και μαθητές. Στην Ελλάδα ποτέ δεν συνέβη αυτό. Ο κάθε κλάδος αγωνιζόταν πάντα μόνος του και για τα δικά του συμφέροντα. Άρχιζε και σταματούσε τις κινητοποιήσεις του, ικανοποιημένος με μια μικροαυξησούλα στις αποδοχές του. Λες και η Παιδεία αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή μόνο τους μαθητές ή μόνο τους γονείς. Η Παιδεία αφορά την επιβίωση ολόκληρου του λαού μας. Αυτό καλό είναι κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουν όλοι οι παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Έχουμε και Σωκράτη και Πλάτωνα και Ρήγα για να εμπνευστούμε.

Πέρα από τον εθνικό σχεδιασμό, Παιδεία δεν μπορούμε να έχουμε χωρίς γενναία χρηματοδότηση και χωρίς ένα σύγχρονο δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, που μπορεί να σχεδιαστεί από τους ικανότατους Έλληνες Επιστήμονες με βάση τη φιλοσοφία και τις ανάγκες της χώρας μας. Χορτάσαμε από τις μεταφορές στην Ελληνική πραγματικότητα εκπαιδευτικών συστημάτων άλλων χωρών αποσπασματικά και επιφανειακά. Μπορούμε σε αυτή τη χώρα να εξάγουμε Παιδεία, δεν έχουμε ανάγκη να εισάγουμε και να χρυσοπληρώνουμε ξένους να μας πουν τι θα κάνουμε με τα παιδιά μας και πώς να τα μορφώσουμε.

Πώς όμως να χρηματοδοτήσουμε την Παιδεία σε καιρό Μνημονίου; Ενδιαφέρει τους δανειστές μας η Εθνική μας Παιδεία ή η άρρηκτα δεμένη μαζί της Εθνική μας Άμυνα;

Ήταν 3 Ιουνίου του 2009 όταν ρώτησε ο δημοσιογράφος κ. Στ. Κούλογλου τον υποψήφιο τότε πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου για την πιθανότητα να μπει η Έλλαδα στο ΔΝΤ.Τότε αυτός είχε μιλήσει για την ισοπεδωτική παρέμβαση του ΔΝΤ στις χώρες που "βοήθησε"!! Το πρώτο πράγμα που θα ζητήσει το ΔΝΤ είχε πει είναι να κόψουμε από την Παιδεία και την υγεία. (Δείτε το videoστο τέλος της ανάρτησης). Mπορούμε να φτιάξουμε παιδεία χωρίς χρήματα; Χωρίς τα σούπερ σχολεία που μας υποσχόταν ο ίδιος το 2009;

Βεβαίως μπορούμε. Ακόμα και από το υστέρημα του λαού μας. Όλα τα μπορούμε εμείς οι Έλληνες, αν όλοι ενωμένοι αποφασίσουμε να χτίσουμε μια Παιδεία για το καλό της χώρας μας και των παιδιών μας, αρκεί να πιστέψουμε σε ένα κοινό όραμα. Όσο για την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών έχω να παρατηρήσω πως είναι σαν να αυξάνεις τις ώρες ενός καλλιτέχνη ή ενός ποιητή για να φτιάξει το δημιούργημά του.

Δεν γίνεται να αποδώσει κανένας δάσκαλος με το ζόρι. Δεν γίνεται να έχουμε επίστρατους δασκάλους αλλά στρατευμένους ομόψυχα, αφού πρώτα εξασφαλίσουμε την αξιοπρέπειά τους, σε έναν εθνικό στόχο. Ούτε γίνεται να έχεις δάσκαλο που να πεινάει και να περιμένεις να διδάξει σωστά το παιδί σου ή μαθητή που να πεινάει και να περιμένεις να μάθει γράμματα… Και ναι χρειάζεσαι ένα επιστημονικά αποδεκτό, αξιοκρατικό, μη τιμωρητικό αλλά ενισχυτικό σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.

Έλεγε ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο τελευταίος Έλληνας που άλλαξε την Παιδεία μας :

«Κατάλαβέ το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δεν θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος)».

* Δάσκαλος-M.Ed, Nομικός