Το τρομαχτικό δίλημμα του Ερντογάν: Αυτοκρατορία ή διάλυση…

Το θανάσιμο δίλλημα που αντιμετωπίζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Αχμέτ Νταβούτογλου

Newsbomb

Η ΠΡΙΟΝΟΚΟΡΔΕΛΑ
17'

Του Γεωργίου Κ. Φίλη

Διδάκτωρος Γεωπολιτικής

Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας

Το θανάσιμο δίλλημα που αντιμετωπίζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Αχμέτ Νταβούτογλου, αναδεικνύεται μέσα από τα εκτεταμένα επεισόδια τα οποία λαμβάνουν χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας και τείνουν να αποσταθεροποιήσουν ένα εκ πρώτης όψεως αδιατάραχτο καθεστώς το οποίο από τον Νοέμβριο του 2002 έχει εγκαθιδρυθεί στη γειτονική χώρα, αυτό των Νεοθωμανών / Πανισλαμιστών του ΑΚΡ.

Η σημερινή κατάσταση στην Τουρκία, απέχει ακόμα από το να χαρακτηριστεί ως μία «Τουρκική Άνοιξη», όχι όμως τόσο ώστε να μην υπάρχει περίπτωση το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να εξελιχθεί προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, με τραγικές συνέπειες για το εσωτερικό της χώρας αλλά και τον αμέσως σχετιζόμενο περίγυρο, και ειδικότερα τη Συρία και την Ελλάδα/Κύπρο. Στις παρακάτω γραμμές θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εν συντομία ποιο είναι ακριβώς το «θανάσιμο δίλλημα» που αντιμετωπίζει σήμερα η Τουρκική νεοθωμανική ηγεσία, και το οποίο θα την αναγκάσει να φτάσει την αντιπαράθεση με τους… «δημοκρατικούς» κεμαλικούς στα άκρα με ότι αυτό συνεπάγεται για το εσωτερικό και το εγγύς εξωτερικό της.

Για να μπορέσουμε όμως να αντιληφθούμε το τί ακριβώς συμβαίνει και το κυριότερο τι ακριβώς διακυβεύεται με το θέμα που έχει ανακύψει τις τελευταίες ημέρες στη Τουρκία θα πρέπει να αντιληφθούμε το τι ακριβώς προσπαθεί να επιτύχει το ΑΚΡ με το εκτυλισσόμενο τη τελευταία δεκαετία σχέδιο του Αχμέτ Νταβούτογλου για τον επανοθωμανισμό και επανισλαμισμό του κεμαλικού κοσμικού κράτους, δηλαδή για δημιουργία μίας Νεοθωμανικής / Πανισλαμικής Αυτοκρατορίας.

Η σημερινή αποσταθεροποίηση του εσωτερικού της Τουρκίας είναι λοιπόν άμεσα συνδεδεμένη με την ακολουθούμενη στρατηγική και ιδεολογία του ΑΚΡ. Η ακολουθούμενη πολιτική της κυβερνώσας παράταξης στην ουσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα. Το πρόβλημα της χώρας ακούει στο ζήτημα της Πολιτιστικής/πολιτικής ταυτότητας του λαού της. Το ενδιαφέρον δε της υπόθεσης είναι ότι ο Α. Νταβούτογλου προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με έναν τρόπο ο οποίος εάν θα είναι επιτυχημένος θα οδηγήσει στη δημιουργία μίας νέας αυτοκρατορίας, εάν όμως αποτύχει, η κρατική οντότητα της σημερινής Τουρκίας θα οδηγηθεί στη διάλυση. Ας δούμε με λίγα λόγια ποιο ακριβώς είναι το θανάσιμο αυτό δίλλημα το οποίο κρύβεται πίσω του η θεωρεία του «Νεοθωμανισμού/Πανισλαμισμού».

Το πρόβλημα: Το δημογραφικό… ζήτημα της Τουρκίας

Στην Ελλάδα υπάρχει τεράστια άγνοια για το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει η «μεγάλη Τουρκία των 75 εκατομμυρίων» και το οποίο ακούει με δύο λόγια έχει να κάνει με το δίπολο: Γεννητικότητα Κούρδων-Υπογεννητικότητα (σε σχέση με τους Κούρδους) Τούρκων.

Ο αείμνηστος και κατά πολλούς δολοφονημένος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, Τουργκούτ Οζάλ, φαίνεται να διάβηκε τον Ρουβικώνα σε σχέση με τα Κεμαλικά ειωθότα αναφορικά με την εσωτερική πολιτική ασφαλείας της Τουρκίας όταν προσπάθησε να προωθήσει ένα πραγματικό σχέδιο ειρήνευσης με τους Κούρδους το οποίο τους έδινε δικαιώματα με τα οποία θα τους καθιστούσε μακροπρόθεσμα συνδιαχειριστές του κρατικού μορφώματος της σύγχρονης Τουρκίας.

Δυστυχώς για εκείνον, το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα με αποτέλεσμα να μη μπορέσει να φέρει σε πέρας ένα έργο το οποίο θα είχε αναμορφώσει τη χώρα του και ίσως μέσω αυτού να είχε αλλάξει και τον ρου της ιστορίας αναφορικά με τις εξωτερικές σχέσεις της Άγκυρας, αφού είναι προφανές ότι οι Κούρδοι θα δρούσαν ως αποσβεστήρας των εθνικιστικών και επιθετικών… παρορμήσεων των Κεμαλικών προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς τη πλευρά του Ελληνισμού.

Ένα δεύτερο σημείο το οποίο είχε επισημάνει ο Τ. Οζάλ, αναφορικά με την περίπτωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, ήταν ότι το «πρόβλημα του Αιγαίου» δεν θα λυνόταν με το πόσα F-16 θα είχε η κάθε πλευρά αλλά με το «δημογραφικό». Μία παρατήρηση η οποία δεν θα πρέπει ποτέ να μας αφήνει αδιάφορους, αφού πάντα υπάρχει μία αλήθεια πίσω από αυτή και η οποία επικρέμεται πάντα ως «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από το ελληνικό έθνος. Η συγκεκριμένη συζήτηση δεν είναι το θέμα της παρούσας σύντομης ανάλυσης οπότε την αφήνουμε εδώ.

Αυτό όμως που έχει άμεση σχέση με την ανάλυση είναι η σύνδεση των δύο θεμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ο Τ. Οζάλ, του Κουρδικού και της σημασίας των δημογραφικών δυναμικών σε μία κοινωνία, η συσχέτισή τους με το ζήτημα του… Νεοθωμανισμού / Πανισλαμισμού και της πολιτικής του Α. Νταβούτογλου και κατ’ επέκταση της πολιτικής της κυβέρνησης του Ρ. Τ. Ερντογάν.

Πως λοιπόν συνδέεται το ζήτημα του «δημογραφικού» σε σχέση με το «Κουρδικό» και τη μεγάλη χώρα των «75 εκατομμυρίων Τούρκων»; Με πολύ συντομία η απάντηση δίνεται από άρθρο του φίλου Σάββα Καλεντερίδη στην εφημερίδα «Δημοκρατία». Ο Σ. Καλεντερίδης αναφορικά με τα τελευταία δημογραφικά στοιχεία (2013) επισημαίνει ότι «ενώ στις ηλικίες άνω των 18 οι Κούρδοι αποτελούν το 14,7%, στις ηλικίες μέχρι 17 ετών αποτελούν το 24,7 του πληθυσμού. Δηλαδή, με απλά λόγια, σήμερα ένα στα τέσσερα παιδιά στην Τουρκία είναι Κούρδοι!» το παραπάνω στοιχείο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι «το ποσοστό των νέων μέχρι 17 ετών, είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτόν των άνω των 18, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε λίγες δεκαετίες οι Κούρδοι θα είναι πλειονότητα στην Τουρκία».

Δεν γνωρίζουμε εάν η ποιοτική αυτή παρατήρηση μπορεί να γίνει κατανοητή στις πλήρεις διαστάσεις της από τον σημερινό Έλληνα, πολίτη και… πολιτικό, ο οποίος μαθημένος στη νοοτροπία της «ψωροκώσταινας» και του «συνδρόμου αδυναμίας» μπροστά στον «κολοσσό των 75 εκατομμυρίων… Τούρκων» έχει αφεθεί μοιρολατρικά στα χέρια του… Αλλάχ και του «Σουλεϊμάν» να συναντήσει τη μοίρα που ο Σουλτάνος του επιφυλάσσει. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης ενός γείτονα και αντιπάλου ο οποίος ακολουθώντας μία βυζαντινού τύπου στρατηγική (δηλαδή, αυτή που θα έπρεπε να ακολουθούσαμε εμείς) μας έχει βάλει «τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι», δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι στις επόμενες δεκαετίες δύο πράγματα πρόκειται να συμβούν στον πληθυσμό που διαβιεί στη Μικρά Ασία σήμερα.

(1) Αυτός θα συνεχίσει να αυξάνεται έτσι ώστε να αγγίξει τα 90 περίπου εκατομμύρια και μετά θα αρχίσει να φθίνει ραγδαία (2) Αυτοί που θα αυξάνονται θα είναι οι Κούρδοι το ποσοστό των οποίων αναμένεται θα συναγωνίζεται αυτό των Τούρκων, με μία όμως διαφορά, οι Τούρκοι θα «γερνάνε» ενώ οι Κούρδοι θα αποτελούν τη πλειοψηφία στις μικρές και στις παραγωγικές ηλικίες.

Αποτέλεσμα: Μέχρι το 2050 μπορεί ο πληθυσμός της Τουρκίας να αγγίζει ή να έχει ξεπεράσει τα 90 εκατομμύρια, αλλά αυτός που θα κάνει κουμάντο στη χώρα θα είναι οι Κούρδοι και όχι οι Τούρκοι!

Η λύση: Προωθώντας μία νέα ταυτότητα

Η συγκεκριμένη παρατήρηση, και η τάση που άρχισε να εμφανίζεται τη δεκαετία του 80’ στη χώρα, έκανε τον Τ. Οζάλ να φοβηθεί (ας μην ξεχνάμε ότι έβλεπε τη λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσα από το ίδιο πρίσμα), με αποτέλεσμα να προσπαθήσει να επιλύσει τη διαφορά με τους Κούρδους πριν να είναι πολύ αργά.

Τη συγκεκριμένη δε περίοδο είχε αρχίσει να ανδρώνεται και ύστερα να γιγαντώνεται η ένοπλη και πολιτική δράση του ΡΚΚ χωρίς το τουρκικό κράτος να φαίνεται ότι ήταν σε θέση να ανασχέσει αποτελεσματικά τον ένοπλο Κουρδικό αγώνα αλλά κυρίως τη Κουρδική διαδικασία «εθνογέννεσης» η οποία σφυρηλατούταν στη περιοχή της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

Το εντυπωσιακό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν τόσο ότι ο Οζάλ προσπάθησε να αντιμετωπίσει με διάλογο το συγκεκριμένο ζήτημα, όσο το γεγονός ότι ΚΑΙ οι Κεμαλικοί αντιλήφθηκαν το πρόβλημα, το οποίο προσπάθησαν μεν να αντιμετωπίσουν με τη γνωστή σε όλους μας, αλλά και με έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο, ο οποίος όμως γύρισε μπούμερανγκ και τελικά τους κατέστρεψε. Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος;

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80’ η θεωρία με το όνομα «Τουρκο-ισλαμική Σύνθεση» (Turkish Islamic Synthesis) άρχισε να εμποτίζει όχι μόνο τα σχολεία της χώρας αλλά ακόμα και τις στρατιωτικές σχολές και τα πανεπιστήμια, υπό την ευλογία και τη καθοδήγηση του πραξικοπηματία Κενάν Εβρέν και του νέου πολιτικού αστέρα Τουργκούτ Οζάλ. Η θεωρία αυτή δεν έλεγε τίποτα άλλα παρά του ότι ο περιούσιος λαός του «πραγματικού» Ισλάμ, δηλαδή του Σουνιτικού Ισλάμ – και όχι του Σιιτικού, και οι υπερασπιστές της ορθής πίστης διαχρονικά ήταν πάντα οι Τούρκοι.

Όπως γίνεται αντιληπτό η συγκεκριμένη προσέγγιση αποτελούσε την πλέον σοβαρή αίρεση σε σχέση με το καθαρό Κεμαλικό δόγμα το οποίο είχε εξοβελίσει τη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα της Τουρκίας, και μάλιστα την είχε δαιμονοποιήσει σε βαθμό που να είχε δημιουργήσει μία εχθρική στάση των Τούρκων ακόμα και απέναντι στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εκλαμβανόταν ούτε λίγο ούτε πολύ ως ένα μόρφωμα που παραλίγο να εξαφανίσει τη τουρκική ταυτότητα και ότι συνέβαλε στην παρακμή της τουρκικής φυλής.

Γιατί όμως οι «θεματοφύλακες» της κληρονομιάς του Κεμάλ, στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγήτορες της Τουρκίας να ευνοήσουν την ανάπτυξη της θεωρίας της «Τουρκο-ισλαμικής Σύνθεσης» της δεκαετία του 80’ και να προσπαθήσουν με αυτή να εμποτίσουν τους πολίτες του κράτους τους; Γιατί οι Κεμαλικοί στην ουσία να παραγκωνίσουν τη πλέον σημαντική εντολή του Κεμαλισμού και κατ’ επέκταση τον ίδιο τον Κεμάλ;

H απάντηση είναι απλή αλλά και πολύπλοκη ταυτόχρονα: H πληθυσμιακή άνοδος των Κούρδων και η τάση που διαφαινόταν από τότε, ότι στο μέλλον οι Κούρδοι θα υποσκελίσουν τους Τούρκους, ή θα αυξηθούν σε σημείο ώστε να μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ενότητα του κράτους, τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Κεμαλισμός ως μία πολιτισμική και πολιτική ταυτότητα ενοποίησης του πληθυσμού της Μικράς Ασίας δεν είναι σε θέση πλέον να κρατήσει το κράτος ενωμένο. Και γιατί ο Κεμαλισμός δεν ήταν σε θέση να ενοποιήσει Κούρδους και Τούρκους;

Διότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κεμαλισμός ήταν ένας δυτικού τύπου εθνικισμός ο οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει ένα δυτικού τύπου έθνος-κράτος, εκεί που υπήρχε πριν μία πολυεθνική αυτοκρατορία. Χωρίς να είναι ανάγκη να αναφερθούμε στην ιστορία της Τουρκίας τον 19ο και 20ο αιώνα αρκεί να αναφέρουμε μόνο πως η συγκεκριμένη προσπάθεια του Κεμάλ δεν πέτυχε, αφού: (1) Στην ουσία μόνο η αστική τάξη και αυτή η οποία διαβιούσε στην Άγκυρα, στην Κωνσταντινούπολη και στα παράλια της Ιωνίας «εκοσμικεύθηκε» επιφανειακά (2) Η διαδικασία επαν-ισλαμοποίησης του κράτους ξεκίνησε λίγο μετά τον Β’ ΠΠ από τα τέλη της δεκαετίας του 40’, δηλαδή δέκα περίπου έτη μετά τον θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ.

Η διαδικασία δε αποκεμαλοποίησης και επανισλαμισμού της χώρας την οδήγησε σε μία χαώδη κατάσταση η οποία κράτησε δεκαετίες και οι διάφορες περίοδοι ταυτοποιήθηκαν μέσω των στρατιωτικών πραξικοπημάτων τα οποία είχαν μία περιοδική εμφάνιση της τάξης των δέκα περίπου ετών το ένα από το άλλο. To αποκορύφωμα δε των εσωτερικών αντιφάσεων υπήρξε η βίαιη δεκαετία του 70’ όπου για να μην οδηγηθεί η χώρα σε κατάρρευση και ανοιχτό εμφύλιο αφού πολεμούσαν όλοι εναντίον όλων (Τούρκοι, Κούρδοι, δεξιοί, αριστεροί, ισλαμιστές, Αλεβίτες, κοσμικοί κ.λπ.) για ακόμα μια φορά επενέβησαν οι στρατηγοί και αποφάσισαν να αποδομήσουν σταδιακά τον Κεμαλισμό.

Ή μάλλον, για να το θέσουμε ορθότερα, αποφάσισαν να προωθήσουν μία εθνικο-θρησκευτική ιδεολογία έτσι ώστε να κρατήσουν τη χώρα ενωμένη, μέσα πάντα από την επίφαση της προστασίας του Κεμαλικού κράτους. Η απόφαση αυτή σήμαινε ότι αφού μία καθαρού τύπου δυτική εθνική ιδεολογία δεν μπορούσε να κρατήσει τη Τουρκία ενωμένη αφού πολύ απλά μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δεν αισθάνονται Τούρκοι, ενώ μία άλλη μερίδα είχε μία θρησκευτικότητα η οποία καταπιεζόταν από τον Κεμαλισμό, ήταν η ώρα της «Τουρκο-ισλαμικής Σύνθεσης» η οποία βρήκε τελικά τη δικαίωσή της στον Νετσμεντίν Ερμπακάν ο οποίος και κατέλαβε έστω και βραχύβια την εξουσία στα μέσα της δεκαετίας του 90’, με τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου εγχειρήματος να είναι πλέον γνωστά σε όλους.

Νεοθωμανισμός / Πανισλαμιμός: H λύση… Νταβούτογλου

Μετά από τη σύντομη αυτή περιήγησή μας στη ταραχώδη πολιτική/πολιτσμική σύγκρουση στη Τουρκία ερχόμαστε στον Α. Νταβούτογλου. Ο πανέξυπνος και πατριώτης ακαδημαϊκός, έζησε και ανδρώθηκε μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον το οποίο τον ανάγκασε να κατανοήσει αυτό που είδαν και οι Κεμαλικοί τη δεκαετία του 80’, ότι ο «Κεμάλ πλέον… δεν πουλάει». Ο Α. Νταβούτογλου, αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα, ότι η Τουρκία δεν μπορούσε να συνεχίσει με την ταυτότητα του Κεμαλισμού, διότι τόσο οι Κούρδοι όσο και οι Μουσουλμάνοι αντιδρούσαν. Πολύ απλά εάν ο Κεμαλισμός αποτελούσε τη κρατούσα ιδεολογία η χώρα θα οδηγούταν πολύ γρήγορα στον εμφύλιο και στη διάλυση. Κάτι λοιπόν θα έπρεπε να γίνει…

Ας σημειωθεί ακόμα ότι ο Α. Νταβούτογλου ανέπτυξε τη θεωρία του, επίσης, την εποχή της κατάρρευσης του «Ανατολικού Μπλοκ» και της δημιουργίας μίας νέας κατάστασης η οποία διεπόταν από αναρχία και πολυπολισμό, την ύπαρξη βέβαια μίας ηγεμονικής δύναμης η οποία ήθελε να επεκταθεί ποικιλοτρόπως στην Ευρασία (ΗΠΑ), αλλά και το άνοιγμα κρατών στη Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή τα οποία στο παρελθόν ήταν «κλειστά» για μία χώρα της… Δύσης.

Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο ο Α. Νταβούτογλου δημιούργησε ίσως τη μόνη θεωρία η οποία θα μπορούσε να σώσει τη Τουρκία από τη διάσπαση και τη κατάρρευση: Αντί λοιπόν της Κεμαλικής εθνικιστικής και πολιτισμικής ομπρέλας της «καθαρότητας» της φυλής και του κράτους, ανέπτυξε μία Συνθετική / Πολυσυλλεκτική ταυτότητα της οποίας η βάση, ο συνδετικός κρίκος, δεν ήταν η «καθαρότητα» της φυλής και του «κράτους» αλλά το «Σουνιτικό Ισλάμ» και η «Αυτοκρατορία».

Τι ήθελε να καταφέρει με αυτό; Πολύ απλά, ο Α. Νταβούτογλου θέλησε να μιλήσει όχι για «Τούρκους» και «Κούρδους» αλλά για «Σουνίτες Μουσουλμάνους» και θέλησε να μιλήσει όχι για «Τουρκία» και «Κουρδιστάν» αλλά για «Οθωμανική Αυτοκρατορία», στα τελευταία στάδια της οποίας, δηλαδή στον «μακρύ αιώνα των Οθωμανών» τον 19ο, οι Τούρκοι και οι Κούρδοι, μαζί με τους Άραβες ήταν συνεργάτες και συνδιαχειριστές της Αυτοκρατορίας ενώ ο συνδετικός τους κρίκος δεν ήταν άλλος από τον Σουλτάνο-Χαλίφη των απανταχού Σουνιτών Μουσουλμάνων.

Όπως μπορεί να γίνει μέχρι στιγμής αντιληπτό, ο Α. Νταβούτογλου και φυσικά ο πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι αυτοί οι οποίοι αποφάσισαν να καρφώσουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Κεμάλ και να δημιουργήσουν μία Πολυεθνική / Αυτοκρατορική και άκρως Μουσουλμανική Τουρκία, όχι τόσο λόγω μεγαλομανίας, αλλά για να τη σώσουν από τη διάλυση η οποία, τολμούμε να πούμε, επέρχεται με μαθηματική ακρίβεια.

Η Τουρκία προς την επανάσταση: H αντίδραση των… Κεμαλικών

Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δηλαδή μέσα από την οπτική της δημιουργίας της νέας συνθετικής ταυτότητας / «ομπρέλας» για Τούρκους, Κούρδους ΚΑΙ Άραβες, μπορούμε να εξηγήσουμε όλες τις επιμέρους πολιτικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του ΑΚΡ τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι μέσω του συγκεκριμένου πρίσματος, ο πολιτικός ακτιβισμός του ΑΚΡ της τελευταία δεκαετία γίνεται πιο κατανοητός: To AKP στη προσπάθειά του να προωθήσει μία ενοποιητική συνθετική και αποδεκτή ιδεολογική θεώρηση των πραγμάτων η οποία θα γίνει αποδεκτή τόσο από τους Κούρδους όσο και από τους Άραβες όσο και από τους Σουνίτες Τούρκους οδηγήθηκε σε μία σειρά πολιτικών οι οποίες έφεραν τη συγκεκριμένη αντίδραση.

Έτσι εξηγείται η πολιτική απαγόρευσης των… φιλιών σε δημόσιους χώρους, η μαντίλα, η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου καναλιού στη Κωνσταντινούπολη η οποία προβλέπεται να γίνει και η νέα πρωτεύουσα του νεοθωμανικού / πανισλαμικού κράτους, η πολιτική προστασίας των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, αλλά και η υποστήριξη των Σουνιτών «πολεμιστών της ελευθερίας» στη Συρία αλλά και στις άλλες χώρες της Βορείου Αφρικής κατά τη διάρκεια του «Αραβικού Χειμώνα».

Έτσι εξηγείται, το σχέδιο ειρήνευσης με το ΡΚΚ αλλά και η ανάπτυξη σχέσεων με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, η ψύχρανση των σχέσεων με τη Σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, η αποκοπή από το Ιράν, αλλά και η επίθεση «φιλίας» στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη Βοσνία και το αλβανικό στοιχείο, καθώς και η προσπάθεια ελέγχου των Τούρκων της Βουλγαρίας αλλά και των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης μας. Η πολιτιστική δε διπλωματία μέσω των… σίριαλ σε δυνητικούς υπηκόους δεν χρειάζεται περεταίρω ανάπτυξη.

Φυσικά όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα, έχοντας υπόψη τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, τα ενεργειακά, τον Καύκασο, τα συμφέροντα των ΗΠΑ, την εμπορική σχέση με τη Ρωσία, ενώ ως κύριο εργαλείο για τη δημιουργία αυτής της… αυτοκρατορίας χρησιμοποιούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας με ιδιαίτερη έμφαση να έχει δοθεί στην ενίσχυση της ναυτικής ισχύος, αφού ως γνωστόν η Ανατολική Μεσόγειος ευνοεί μόνο Ναυτικές Αυτοκρατορίες.

Ποιους όμως η συγκεκριμένη πολιτική έχει αφήσει «από έξω»; Οι κοσμικοί κεμαλικοί, οι στρατιωτικοί κεμαλικοί, οι Αλεβίτες (περί τα 15 με 20 εκατομμύρια άτομα), οι αριστεροί προοδευτικοί, οι δεξιοί εθνικιστές κτλ, αποτελούν μία κρίσιμη μάζα 30 με 40 εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Οθωμανοποίηση της χώρας και τη Μουσουλμανοποίηση των ζωών τους. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που το ΑΚΡ δεν ρίξει «νερό στο κρασί του» η «Τουρκική Άνοιξη» θα έρθει, η οποία όμως θα ακολουθηθεί από έναν «Τουρκικό Χειμώνα» αφού θα δοθεί το καλύτερο αίτιο για τους Κεμαλικούς να προχωρήσουν σε έναν νέο πραξικόπημα και να περάσουν στη κοινή γνώμη ως «δημοκράτες», και «ελευθερωτές». Η ανάγκη δε ενοποίησης του εσωτερικού της Τουρκίας σε μία τέτοια περίπτωση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε σενάρια τύπου «Βαριά», και μαντέψτε ποιος θα την «φάει» στο κεφάλι;

Κλείνοντας τη παρούσα, ελπίζουμε ενδιαφέρουσα, ανάλυση δεν μένει παρά να υπογραμμίσουμε το δραματικό δίλημμα που αντιμετωπίζει σήμερα η Τουρκία, κάτι το οποίο το γνωρίζουν απόλυτα οι ηγέτες της: H Τουρκία είτε θα μετατραπεί σε ένα πολυεθνικό Σουνιτικό κράτος αγκαλιάζοντας Τούρκους-Κούρδους και κάποιους Άραβες με κύριο χώρο ευθύνης της τον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειο, είτε θα πάψει να υπάρχει ως κράτος με τη σημερινή της μορφή, αφού οι δημογραφικές εθνικές και θρησκευτικές πραγματικότητες στο εσωτερικό της, η έλλειψη κάποιας ενωτικής ιδεολογίας / ιδεολογήματος σε συνάρτηση με τα μέτωπα που έχει ανοίξει γύρω της θα τη καταστρέψουν.

Το ερώτημα βέβαια για μετά από όλα αυτά είναι το για ποιον είναι «τρομαχτικό» το «δίλημμα» του Ρ. Τ. Ερντογάν και του Α. Νταβούτογλου, για την ίδια της Τουρκία ή για εμάς του γείτονες; To μέλλον θα δείξει, για την ώρα ας ασχοληθούμε με τη Φατμαγκιούλ και με τις μικροπολιτικές «στρατηγικές» των κομματικών μας ταγών…

Διαβάστε επίσης: