Ένα… καλό νέο μέσα στα κακά που μας περιτριγυρίζουν…
Του Νίκου Νικολόπουλου Γ.Γ. ΧΡΙ.Κ.Ε
Η κυβερνητική σταθερότητα δεν κινδυνεύει και η χώρα θα προχωρήσει σταθερά στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων, που έχει τόσο ανάγκη, όχι μόνο για να πάρει τα λεφτά των δανειστών, αλλά κυρίως για να αναμορφωθεί και να συναντηθεί επιτέλους με την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Δεν πειράζει που ο κ. Κουβέλης προτίμησε να... στρίψει όσο - ο ίδιος πίστευε ότι - ήταν ακόμα νωρίς, καθώς ολοένα και περισσότερο αισθανόταν να «στριμώχνεται σε ένα κοστούμι που του πήγαινε πολύ στενό». Αυτός μάλλον προτίμησε να τα βάλει με τους δικούς του που... ετοίμαζαν κυβερνητικά κοστούμια, παρά με τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ που με γοργά βήματα έφευγαν για άλλες, αριστερές παραλίες.
Παρά την δική του αποχώρηση όμως, ευτυχώς, υπάρχει ακόμα κυβερνητική πλειοψηφία 153 βουλευτών και μερικών ακόμα ίσως, πρόθυμων και σωφρόνων. Κυρίως, όμως, υπάρχει η σωφροσύνη - η σοφία, ακόμα καλύτερα - των δύο μεγάλων σύγχρονων ηγετών, του Α. Σαμαρά και του Ε. Βενιζέλου, οι οποίοι έσφιξαν τα δόντια, αλλά και τα χέρια, αποφασίζοντας να προχωρήσουν στον δύσκολο δρόμο της ευθύνης, με ένα νέο και καλύτερο κυβερνητικό σχήμα...
Μέχρι εδώ η πλάκα όμως. Και μη παρέκει!
Γιατί... παρέκει υπάρχουν τα ασφαλιστικά ταμεία που χάσκουν χρεοκοπία, οι συντάξεις που δεν μπορούν να δοθούν, η μεγάλη μαύρη τρύπα στον ΕΟΠΥΥ, η μετάθεση από μήνα σε μήνα των επιδομάτων τέκνων, η τεράστια ταλαιπωρία των ΑμεΑ στα ΚΕΠΑ, οι ολοένα και μεγαλύτερες ουρές ανέργων στον ΟΑΕΔ. Υπάρχουν επίσης, οι μεγάλες «σαπουνόφουσκες» του κ. Σαμαρά περί Κινεζικών, Καταριανών και λοιπών μεγάλων επενδύσεων, οι παταγώδεις αποτυχίες στις αποκρατικοποιήσεις, το πέρα για πέρα αντιδημοκρατικό «μαύρο» στην δημόσια ραδιοτηλεόραση, οι αδέσποτοι εγκληματίες που αλωνίζουν αφαιρώντας ζωές, ο «παγετός» στην αγορά, ο καθημερινός οικονομικός στραγγαλισμός του μικρομεσαίου, ο αφανισμός της μεσαίας τάξης.
Και όλα αυτά, είναι αποτέλεσμα της ίδιας πάντα, εθνικά επικίνδυνης και μειοδοτικής πολιτικής, που με συνέπεια ακολουθείται στην χώρα τα τελευταία τρία χρόνια, με σταθερό πρωταγωνιστή, τον - και πάλι - «χαλίφη» της κυβερνητικής μας πραγματικότητας, κ. Βενιζέλο και φυσικά, τον «εκπεσών σουλτάνο», κ. Σαμαρά, ο οποίος από πραγματικά σώφρων ηγέτης μίας ρεαλιστικής αντιμνημονιακής πολιτικής, μετατράπηκε στον καλύτερο δικαιολογητή των κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου, μετατρέποντας τελικά και την παράταξη της ΝΔ σε θλιβερό εξαπτέρυγο του ΠΑΣΟΚ.
Οι δυο τους σφιχταγκαλιάστηκαν πλέον σε ένα πύρινο ταγκό, αναζητώντας τη διέξοδο στα αδιέξοδά τους, μόνο πλέον στην ελεημοσύνη των διεθνών δανειστών και των εναπομεινάντων ντόπιων συμφερόντων. Ματαιοπονούν...
Το περίφημο περιβάλλον σταθερότητας που τόσο καιρό ευαγγελιζόταν ο κ. Σαμαράς τινάχτηκε στον αέρα από τον ίδιο, ενώ το success story κατάντησε άνοστο ανέκδοτο. Ο λαός ξέρει πως ζει και σε ποιους το οφείλει. Και σύντομα θα φροντίσει να τους «ανταμείψει» ανάλογα. Ακόμα και οι δανειστές όμως, κατάλαβαν πλέον ότι αυτή η κακή «συγχορδία» δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Και αυτό, εντέλει, ίσως είναι ένα πράγματι καλό νέο μέσα στα πολλά κακά που μας περιτριγυρίζουν...