Τι θέριεψε τη Λερναία Ύδρα που βάφτισαν «Χρυσή Αυγή»

Του Γιώργου Κοντογιάννη,

βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος γύρω από το ναζιστικό κόμμα της «Χρυσής Αυγής» και τους τρόπους αντιμετώπισής του, κυρίως σε ό,τι αφορά την απειλή που απορρέει για τη δημοκρατία από την διαρκώς ενισχυόμενη αποδοχή του στην κοινωνία.

Μέχρι σήμερα ακούγονται φωνές για αποκλεισμό του συγκεκριμένου κόμματος από τις δραστηριότητες των κομμάτων που εκπροσωπούν το συνταγματικό τόξο αλλά και φωνές που προσπαθούν να αναδείξουν τη ναζιστική ιδεολογία και συμπεριφορά του.

Είναι δεδομένο ότι η παρουσία της «Χρυσής Αυγής» στα έδρανα της Βουλής αποτελεί διπλή προσβολή για τη δημοκρατία.

Πρώτον, γιατί 600.000 συμπολίτες μας ψήφισαν τους αυθεντικούς ιδεολογικούς απογόνους του χιτλερισμού στην Ελλάδα και τους έστειλαν να τους εκπροσωπήσουν στο ναό της δημοκρατίας αδιαφορώντας για ό,τι αντιπροσωπεύουν. Και,

Δεύτερον, γιατί όλοι οι υπόλοιποι που εκπροσωπούμε τα κόμματα του δημοκρατικού – συνταγματικού τόξου, επιτρέψαμε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να οδηγηθούν οι 600.000 συμπολίτες μας στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής».

Το κακό βέβαια είναι ότι στις αναλύσεις μας στεκόμαστε στον πρώτο παράγοντα ενώ αγνοούμε τον δεύτερο.

Γιατί την ψήφισαν

Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι όσοι συμπολίτες μας που ψήφισαν «Χρυσή Αυγή» δεν την ψήφισαν γιατί ξαφνικά γοητεύθηκαν από την ιδεολογία του φασισμού. Την ψήφισαν γιατί έτσι πίστευαν ότι θα τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή τραγωδία.

Το ότι δεν καταλαβαίνουν πως ενισχύοντας τη «Χρυσή Αυγή», υπονομεύουν το μέλλον της χώρας, δεν φταίνε αυτοί αλλά εμείς οι υπόλοιποι που δεν τους έχουμε δώσει τη δυνατότητα να καταλάβουν και να κάνουν βίωμά τους ότι στις δημοκρατίες τα προβλήματα λύνονται με διάλογο και ότι η κοινωνική δικαιοσύνη σε όλες της τις εκφάνσεις (οικονομία, υγεία, παιδεία κλπ) κατακτιέται με δημοκρατικούς αγώνες και όχι με ξύλο και στειλιάρια.

Φταίμε εμείς που όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας οδηγούνται στη «Χρυσή Αυγή» αφού μέχρι σήμερα ελάχιστα κάναμε για τη διαφάνεια στο δημόσιο βίο, ενώ πολλές από τις προτάσεις μας για την αναθεώρηση του Συντάγματος κινούνται στη σφαίρα του εντυπωσιασμού και όχι στην ουσία.

Επί παραδείγματι καμία αξία δεν έχει για τη σωτηρία της χώρας αν οι Βουλευτές από 300 γίνουν 200. Έχει όμως αξία πώς θα λειτουργεί το νέο νομοθετικό σώμα.

Οι Βουλευτές θα έχουν λόγο και θα τον εκφράζουν ελεύθερα ή θα διαγράφονται από τα κόμματά τους όταν διαφωνούν και δεν είναι ανδρείκελα;

Θα θεσμοθετηθεί στο νέο Σύνταγμα η απαγόρευση διαγραφής Βουλευτή για την ψήφο του στη Βουλή;

Όπως επίσης έχει αξία να μάθουμε πόσες και ποιες περιοχές της χώρας θα μείνουν ουσιαστικά χωρίς εκπροσώπηση αν οι Βουλευτές μειωθούν;

Αλλά και ποια θεσμικά μέτρα θα ληφθούν ώστε όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Βουλευτών να είναι κοινοποιημένα ώστε να γνωρίζει ο λαός με ποια περιουσία μπαίνει κάποιος πολιτικός στη Βουλή και τι περιουσία αποκτά ή χάνει στην πορεία της σταδιοδρομίας του.

Η καθημερινότητα των πολιτών

Τα ουσιαστικότερα όμως μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να ανακοπεί η μετακίνηση πολιτών προς το ναζιστικό κόμμα της «Χρυσής Αυγής» είναι η βελτίωση της καθημερινότητας των ιδίων των πολιτών.

Μπορεί να βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης αλλά το κράτος για να αποτρέψει φαινόμενα τύπου «Χρυσής Αυγής» θα έπρεπε να μεριμνήσει ώστε να μην αποδομηθούν οι κοινωνικές δομές.

Θα έπρεπε να νοικοκυρέψει και όχι να κουτσουρέψει κοινωνικές δομές στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, στην Ασφάλεια (εσωτερική και εξωτερική).

Δεν είναι δυνατόν ο άνεργος να μη μπορεί να καλυφθεί στους τομείς της υγείας και της περίθαλψης.

Δεν είναι δυνατόν γέροντες, απόμαχοι της ζωής, να ξοδεύουν όλη τη σύνταξη τους σε φάρμακα και ποδοπατώντας την αξιοπρέπειά τους να στέκονται ουρά στα συσσίτια του Δήμου ή της Εκκλησίας για ένα πιάτο φαγητό.

Δεν είναι δυνατόν να περικόπτονται προνοιακά δικαιώματα από εκείνους που πραγματικά τα έχουν ανάγκη και με το ζόρι κρατάνε συμπαγή μια πολυμελή οικογένεια ή επιβιώνουν με άρρωστα παιδιά ή γονείς.

Δεν είναι δυνατόν μια μάνα που έχει την ευτυχία να έχει δουλειά να μην μπορεί να αφήσει το παιδί της σε ένα δημόσιο παιδικό σταθμό και όλος ο μισθός της να πηγαίνει στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς.

Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά μας να παίζουν την ζωή τους «κορώνα γράμματα» καθημερινά είτε ανήκουν στην ομάδα ΔΙΑΣ είτε σε άλλη ομάδα, για να μας προσφέρουν ασφάλεια, ανταμειβόμενα με ψίχουλα και χωρίς προοπτική.

Δεν είναι δυνατόν την ώρα που γίνεται αγώνας για ανάπτυξη το πρώτο που ζητά η τρόικα –κι εμείς το δεχόμαστε- είναι η αύξηση των απολύσεων, ενώ κανείς δεν διαψεύδει ρητά τη νέα μείωση μισθών ή συντάξεων.

Τι πρέπει να κάνουμε

Όλα αυτά, τα... ελάχιστα, στοιβάζονται καθημερινά στις ψυχές των Ελλήνων και τους γεμίζουν οργή. Αυτήν την οργή πρέπει να εξαλείψουμε και προς την κατεύθυνση αποκατάστασης των κοινωνικών δομών του κράτους πρέπει να εργασθούμε.

Γιατί καλές είναι οι δημοσιονομικές επιτυχίες που ήλθαν μέσω των περιοριστικών μέτρων, αλλά τόσο οι δανειστές μας όσο και όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να καταλάβουμε ότι για να ευοδωθεί το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να βγούμε από την κρίση προαπαιτούμενο είναι να υπάρχει πολιτική σταθερότητα. Προϋπόθεση όμως για πολιτική σταθερότητα είναι η κοινωνική γαλήνη. Και κοινωνική γαλήνη με ενίσχυση της οργής και μετακίνηση ψηφοφόρων σε ναζιστικά κόμματα δεν πρόκειται να υπάρξει.

Ας πιάσουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και ας αρχίσουμε να αποκαθιστούμε το κοινωνικό κράτος. Ας δημιουργήσουμε ένα νοικοκυρεμένο κοινωνικό κράτος που θα είναι δίπλα στον πολίτη με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Και τότε σιγά – σιγά η «Χρυσή Αυγή» θα χάνει έδαφος γιατί δεν θα έχει που να στηριχθεί.

Η αποδυνάμωση της «Χρυσής Αυγής» βρίσκεται στα δικά μας χέρια.

Εξαρτάται από τις δικές μας αποφάσεις και από τη δική μας πολιτική.