Κανένα κόμμα δεν έχει μέλλον όταν προσδιορίζεται με βάση τη συγκυρία

Του Χάρη Τσιόκα
Στελέχους του ΠΑΣΟΚ

Είναι προφανές ότι τα κόμματα πλέον δύσκολα μπορούν με γενικόλογες αναφορές να βρουν μόνιμο και σταθερό ακροατήριο ή να εκφράσουν κοινωνικές ανάγκες όταν η πολιτική τους δεν εξειδικεύει καθαρά το «ποιες κοινωνικές ομάδες αφορά», «με ποιους κοινωνικούς συμμάχους και αντίστοιχες στηρίξεις» θα επιδιώκουν τους στόχους και γιατί αυτές οι κοινωνικές ομάδες έχουν λόγους να βάλουν άμεσα «πλάτη» στήριξης σ αυτό το εγχείρημα!

Είναι λοιπόν διακριτό, ακόμα και στις αμφιβόλου ποιότητας καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις, ότι αυτό που προσδιορίζει και την πολιτική -εκλογική συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων και τάξεων που συγκροτούν την ελληνική κοινωνία, ότι είναι η θέση τους στο οικονομικό μοντέλο που προτείνουν τα κόμματα!

Διαβάζουμε, βλέπουμε και ακούμε, σ' αυτή τη θερινή περίοδο, να δίνεται η «μάχη της θέσης» και του «πολιτικοκοινωνικού ακροατηρίου» που θέλει να οικοδομήσει το λόγο ύπαρξης του το κάθε κόμμα για να έχει εκλογική τουλάχιστον καταγραφή την επόμενη περίοδο.

Ο συντηρητικός χώρος με αιχμή του δόρατος τη ΝΔ και τα παρακολουθήματα του έχει κάνει καθαρό ότι επιχειρεί να εμπεδώσει μια σκληρή συμμαχία με τις δυνάμεις που βλέπουν ότι η «σωτηρία της χώρας» περνά μέσα από την «βαλκανιοποίηση» του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου! Επιλογή άλλωστε που βρίσκει στήριξη και ανταπόδοση από τον διεθνή οικονομικό και πολιτικό παράγοντα, του χρηματιστηριακού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Σ αυτό το εγχείρημα ο άλλος πόλος, ο προοδευτικός που σχετίζεται με τις δυνάμεις της εργασίας της παραγωγής και της αλληλεγγύης, φαίνεται ότι μετά την υποχώρηση και διάλυση του κοινωνικού μπλοκ που εξέφρασε ως κορμό με την ίδρυση του το ΠΑΣΟΚ, να βρίσκεται σε κρίση προσανατολισμού και στόχευσης ως προς την επιδίωξη του για το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλου που αντιπαραθέτει στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Ακόμη και η λεγόμενη «εκσυγχρονιστική – διαχειριστική» επιδίωξη των «ανερχόμενων» παραγωγικών και κοινωνικών στρωμάτων που εκφράστηκε με την ομπρέλα του δεξιού συμβιβασμού της σοσιαλδημοκρατίας την προηγούμενη δεκαετία στην Ελλάδα, δεν μπορεί να συγκροτήσει πολιτικό και εκλογικό πόλο γιατί τα μεσοστρώματα, οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και της παραγωγής δεν διεκδικούν πλέον μια καλλίτερη διαχείριση αλλά αλλαγή των πολιτικών που πλήττουν τον λόγο ύπαρξης στους στον οικονομικό και κοινωνικό καταμερισμό της χώρας.

Τα κόμματα λοιπόν του προοδευτικού κέντροαριστερού πόλου είναι υποχρεωμένα μέχρι το φθινόπωρο να έχουν «δείξει» τι θέλουν. Δηλαδή τόσο το κοινωνικό μπλοκ που θέλουν να εκφράσουν όσο και με τις συμμαχίες που το επιδιώκουν.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το κοινωνικό μπλοκ που μετέτρεψε σε πλειοψηφική δύναμη ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορεί να υπάρξει γιατί αφομοιώθηκε στο κράτος, και επομένως δεν ισχύουν αυτού του τύπου οι κοινωνικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κρίσης.

Τα γεγονότα όμως είναι και αμείλικτα και διαφορετικά! Προνομιακή σχέση με το κράτος επιχειρείται τώρα, με την συρρίκνωση του παραγωγικού μοντέλου, του αναπτυξιακού προτύπου, του κοινωνικού κράτους και των δυνατοτήτων πρόσβασης!

Και σ αυτό το πρόβλημα ούτε οι φιλότιμες «ενημερώσεις» ούτε τα «ευρήματα» των καλοκαιρινών δημοσκοπήσεων μπορούν να ανατρέψουν oτι η αντιστοίχηση που θα εκφραστεί τουλάχιστον στις ευρωεκλογές θα έχει τα δικά της κριτήρια που θα ορίζονται από την κοινωνική και παραγωγική ανάγκη.

Με απλά λόγια κανένα κόμμα δεν μπορεί να έχει ρίζες-μέλλον όταν προσδιορίζει το εκλογικό και κοινωνικό ακροατήριο με βάση τη συγκυρία!