Δημοκρατία ή χάος;

Tου Αθανάσιου Κατσίμπελη

Όπως όλοι παραδέχονται έστω κι αν δεν θέλουν να μας το πουν, υπάρχει ένα μεγάλο χρηματοδοτικό κενό για να εκπληρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις, καθώς τα χρήματα που μας δόθηκαν για να πληρώσουμε τα χρέη μας ή έστω αυτά τα χρέη που μας καταλογίζουν οι εταίροι και δανειστές μας, εξαντλήθηκαν. Για άλλη μια φορά κρεμόμαστε από τη βούληση άλλων.(Σώθηκαν τράπεζες, εκδότες, ΜΜΕ αλλά όχι ο ελληνικός λαός).

Η χώρα μας βυθισμένη στην λιτότητα και στην εξαθλίωση των αδύνατων αλλά και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, χειμάζεται από οικονομική ύφεση που ξεπερνά την αντίστοιχη που θα είχε σε συνθήκες πολέμου! Μια Δημοκρατία σαν τη δική μας και μια κοινωνία που ακόμα και πριν από την κρίση δεν είχε κατορθώσει να έχει κρατικούς θεσμούς που θα συγκρατούσαν τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που συνεπάγεται μιας τέτοιου μεγέθους ύφεση, ήταν φυσικό να οδηγηθεί στο σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα. Απόλυτο αδιέξοδο τόσο για την κοινωνία όσο και για την πολιτική. Εξάλλου όποια πολιτική κι αν χαραχθεί, αρκεί ένα mail της Τρόικα για να την ανατρέψει.Το αδιέξοδο προφανές τόσο για το πολιτικό μας σύστημα αλλά και για το πολιτικό προσωπικό που μας αντιπροσωπεύει αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Ζούμε την εποχή της παρακμής και του εκφασισμού, που οι άνθρωποι δεν είναι ήρεμοι γιατί τους πιέζουν ανάγκες φοβερές, η καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κ' ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους (όπως γίνεται στον πόλεμο σύμφωνα με τον Θουκυδίδη) κι η πολιτική αντί να δώσει λύσεις μετατρέπεται συνειδητά σε ένα μεγάλο θέατρο όπου όμως οι νεκροί (είτε από πείνα, είτε από απελπισία, είτε από πολιτικές ή ρατσιστικές δολοφονίες) είναι δυστυχώς αληθινοί και είναι δίπλα μας.

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή οι εναλλακτικές επιλογές που έχουμε είναι δύο:
Δημοκρατία ή χάος.

Η πρώτη λύση περιλαμβάνει φυγή προς τα εμπρός με προσφυγή στις κάλπες και ειλικρινή διάλογο των κομμάτων με το ερώτημα μιας ευρύτατης Συνταγματικής μεταρρύθμισης που θα επικυρωθεί από τον ελληνικό λαό με δημοψήφισμα και θα δώσει το έναυσμα και την ελπίδα μια Νέας Μεταπολίτευσης. Να ξεκινήσουν όλα από την αρχή. Να επαναφέρουμε τις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη για όλους όσους μας έφεραν εδώ. Να οριστεί το πλαίσιο ορθής δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών (νομοθετική, εκτελεστική εξουσία, κόμματα, δικαιοσύνη, λειτουργία του κράτους, κανόνες λειτουργίας των ΜΜΕ κτλ)

Τόσο ο σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας όσο και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχουν καταθέσει πρόσφατα προτάσεις σημαντικές για την Αναθεώρηση του Συντάγματος. Δεν τους είδαμε να τις συζητάνε ενώπιον του ελληνικού λαού. Πάντα προτιμούσαμε τη στείρα αντιπαράθεση από το διάλογο σε αυτή τη χώρα ακόμα κι όταν καιγόταν το σπίτι μας.

Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στη Θεσσαλονίκη πριν μερικές ημέρες το είπε πιο καθαρά από όλους: «Η χώρα χρειάζεται Συντακτική Βουλή».Μπορεί να βλέπουμε αυτό το θέατρο δηλώσεων στις τηλεοράσεις, αλλά η ιστορική ευθύνη που έχουν οι ηγέτες όλων των δημοκρατικών κομμάτων μας σήμερα (τουλάχιστον αυτών που δημοσκοπικά κρατούν ένα ποσοστό εμπιστοσύνης των δημοκρατικών πολιτών) σήμερα είναι τεράστια. Οφείλουν πρωτίστως να εξασφαλίσουν την ενότητα του λαού. Κι έπειτα ας κάνουν ότι μπορούν αν δεν θέλουν να καταγραφούν στην ιστορία ως αυτοί που εντέλει ( και όχι οι προκάτοχοί τους) κατέστρεψαν ολοκληρωτικά και για πάντα αυτή τη χώρα, αλλά ως αυτοί που έστω και την ύστατη στιγμή έθεσαν τις βάσεις αναγέννησής της.

Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά οφείλει να παίξει η Ευρώπη. Δεν φτάνει μόνο να βλέπει και να σχολιάζει τα φαινόμενα παθογένειας της (μνημονιακής) Δημοκρατίας μας. Οφείλει να καταλάβει πως δικό της δημιούργημα και εφαρμογή της πολιτικής των Ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτό που δείχνουν οι ευρωπαϊκοί τηλεοπτικοί δέκτες στις ανταποκρίσεις τους από την Αθήνα. Κι είναι και πολλά που δεν βλέπουν, γιατί τα ΜΜΕ δεν δείχνουν πλέον τις σοκαριστικές εικόνες των παιδιών που πεινάνε, που υποσιτίζονται που τρώνε από τα σκουπίδια. Δεν ασχολούνται με τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, αυτούς που χάνονται καθημερινά από αιτίες που στατιστικά δεν φαίνονται να έχουν σχέση με τη Μνημονιακή πολιτική αλλά στην πραγματικότητα συνδέονται άμεσα με αυτήν.

Τι θέλουν λοιπόν οι Ευρωπαίοι; Να επαναλάβουν τα φαινόμενα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και να μας οδηγήσουν στο χάος ενόσω βρισκόμαστε στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν το νομίζω. Θεωρώ πως θα καταλάβουν το λάθος τους και πού οδηγούν τα πράγματα. Εξάλλου οι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με πολλούς από εμάς, έχουν σίγουρα μελετήσει στα Πανεπιστήμιά τους τον Θουκυδίδη.

Με την ελπίδα να μη μας φτάσουν εκεί σας παραθέτω** τι έγραφε ο Θουκυδίδης για τις κοινωνικές επιπτώσεις των εμφύλιων διαμαχών (οι οποίες αν ξεκινήσουν στην Ευρώπη, να είναι σίγουροι οι Ευρωπαίοι ηγέτες πως αν μείνουν απαθείς, σύντομα θα χτυπήσουν και τη δική τους πόρτα) :

«.....Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη. Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Τούτο τους οδηγούσε να κάνουν τα φοβερότερα πράματα επιδιώκοντας να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους, όχι ως το σημείο που επιτρέπει η δικαιοσύνη ή το συμφέρον της πολιτείας, αλλά κάνοντας τις αγριότερες πράξεις, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση του κόμματος τους.

Καταδίκαζαν άνομα τους αντιπάλους τους ή άρπαζαν βίαια την εξουσία, έτοιμοι να κορέσουν το μίσος τους. Καμιά από τις δύο παρατάξεις δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό κ' εκτιμούσε περισσότερο όσους κατόρθωναν να κρύβουν κάτω από ωραία λόγια φοβερές πράξεις.
Όσοι πολίτες ήταν μετριοπαθείς θανατώνονταν από την μια ή την άλλη παράταξη, είτε επειδή είχαν αρνηθεί να πάρουν μέρος στον αγώνα είτε επειδή η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν προκαλούσε εναντίον τους τον φθόνο....

Έτσι οι εμφύλιοι σπαραγμοί έγιναν αιτία ν' απλωθεί σ' όλο τον ελληνικό κόσμο κάθε μορφή κακίας και το ήθος, που είναι το κύριο γνώρισμα της ευγενικής ψυχής, κατάντησε να είναι καταγέλαστο κ' εξαφανίστηκε. Ο ανταγωνισμός δημιούργησε απόλυτη δυσπιστία και δεν υπήρχε τρόπος που να μπορεί να την διαλύσει, ούτε εγγυήσεις ούτε όρκοι φοβεροί.

Όλοι, όταν επικρατούσαν, ξέροντας ότι δεν υπήρχε ελπίδα να κρατηθούν μόνιμα στην εξουσία, προτιμούσαν, αντί να δώσουν πίστη στους αντιπάλους τους, να πάρουν τα μέτρα τους για να μην πάθουν οι ίδιοι.

Τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι. Φοβόνταν την δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους κ' έτσι, για να μην νικηθούν στην συζήτηση και για να μην πέσουν θύματα των όσων οι άλλοι θα επινοούσαν, δεν είχαν κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε βίαιες πράξεις. Όσοι, πάλι, περιφρονούσαν τους αντιπάλους τους, νόμιζαν ότι μπορούσαν σύγκαιρα να καταλάβουν τα σχέδιά τους.
Θεωρούσαν ότι δεν ήταν ανάγκη να μεταχειριστούν βία για τα όσα μπορούσαν, καθώς νόμιζαν, να πετύχουν με τις ραδιουργίες τους. Έτσι, τις περισσότερες φορές, δεν φυλάγονταν και οι αντίπαλοι τους, τους αφάνιζαν.»

*Δάσκαλος-M.Εd, Νομικός