Δικαιώστε τους ένστολους και συμμαζέψτε το Δημόσιο

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Ακόμα και ο Πιραντέλλο θα ξανάγραφε το «Θέατρο του Παραλόγου» αν διάβαζε τη συγκριτική μισθολογική μελέτη με την οποία η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποφάσισε ότι είναι άδικη η αντιμετώπιση των ένστολων και ειδικά όσων υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Η τρόικα με την σιωπηρή ανοχή προσώπων που συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα τιμωρούν το 65% των στρατιωτικών και των οικογενειών τους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας. Μέσα και έξω από τα στρατόπεδα, οι ένστολοι δίνουν αξιοπρεπώς αγώνα επιβίωσης με εισοδήματα που είναι κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Αυτό επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης, για την οποία δεν είδα να γίνονται ιδιαίτερες αναφορές.

Γκρίνια υπήρξε. Κάποιοι αναλυτές με τα μπακαλίστικα μαθηματικά τους άρχισαν να μπερδεύουν τον κόσμο με αριθμούς. Ορισμένοι που είναι υποτελείς εκ γενετής στην οποιαδήποτε τρόικα βγήκαν να εξηγήσουν ότι δεν μπορούν να γεννήσουν λεφτά. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι «εργατολόγοι» βρήκαν ευκαιρία να απλώσουν το χέρι για καμμιά ψήφο, κάνοντας ερμηνείες του τύπου ότι η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δικαιώνει όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. (σ.σ. Πώς και στερήθηκε τέτοιους συνεργάτες ο κ. Γιώργος Παπανδρέου όταν διαπίστωνε ότι «λεφτά υπάρχουν»;).

Ας μη γελιόμαστε και ας μην παρασυρόμαστε. Η απόφαση του ΣτΕ αναφέρεται σε παρακρατηθέντα χρήματα από ανθρώπους που τα δικαιούνται και τα έχουν τιμήσει με το παραπάνω. Αντί να βγαίνουν ορισμένοι σχολιαστές του καναπέ και των τζακιών να λένε ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς να ξέρουν καλά – καλά πώς λειτουργούν οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, καλό θα ήταν να ξέρουν για τι μιλούν.

Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι σαν κάτι δημοσίους υπαλλήλους που νομίζουν ότι οι υπηρεσίες τους είναι κέντρα διερχομένων ή καφενεία και σουλατσάρουν από γραφείο σε γραφείο για κοινωνική κριτική ή βγαίνουν για ψώνια όποτε τους καπνίσει.

Κορυφαίο παράδειγμα δημοσιοϋπαλληλισμού

Χαρακτηριστική είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, λίγα χρόνια πριν, να μεταφέρει όλες τις υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού στο κτήριο της ΚΕΔ επί της λεωφόρου Θηβών στην Κοκκινιά. Μερικοί συνδικαλιστές και κάποιοι άλλοι «διανοούμενοι» των βορείων προαστείων αντέδρασαν επειδή το κτήριο βρίσκεται πολύ μακρυά (σ.σ. προφανώς από τους πεζοδρόμους του Θησείου ή τα καπηλειά των Εξαρχείων ή τα μαγαζιά της Ερμού που εξαφανίζονται ορισμένοι και ορισμένες ενώ υποτίθεται πως (μας) δουλεύουν). Κι αν με προκαλέσει κανείς, έχω στοιχεία και ονόματα με πρόσωπα που ξεροστάλιαζαν έξω από υπουργικά και βουλευτικά γραφεία.
Αντιθέτως, οι ένστολοι έχουν αναγκαστικές μεταθέσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας, όπως προβλέπεται και όπως πρέπει να γίνεται. Πολλές φορές οι οικογένειές τους μένουν σε ιδιαίτερες πατρίδες ή σε αστικά κέντρα για να εξοικονομηθούν χρήματα. Οι υπηρεσίες που κάνουν έχουν 24ωρο χαρακτήρα και βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση λόγω της ιδιαιτερότητας που έχουν τα καθήκοντά τους. Έχασαν τις καταστάσεις επιβιβάσεως και επιβαρύνονται με όλο το ποσό των μεταφορικών ενώ το οικονομικό επιτελείο αρνείται να τους αναγνωρίσει το επίδομα παραμεθορίου, ενώ άλλοι υπάλληλοι έχουν πετύχει ειδική μεταχείριση δήθεν για υπηρεσίες κοντά σε σύνορα. Οι ένστολοι, ωστόσο, δεν διατυπώνουν αιτήματα που δεν θα γίνουν δεκτά διότι αντιλαμβάνονται ότι η υπηρεσία τους είναι τιμή και καθήκον προς το κοινωνικό σύνολο.

Η διαφορά αντίληψης

Αυτούς έχουν βάλει στο στόχαστρο ορισμένοι όψιμοι υποστηρικτές της τρόικας και με αυτούς επιχειρούν κάποιοι άλλοι να αναπαραγάγουν τη φαιδρότητα του λαϊκισμού στην πολιτική ζωή.
Κανείς απ' αυτούς δεν έχει τα κότσια όμως να κάνει «σκηνάκια» στον Έβρο μέσα στο χιόνι, περιπολίες από την τελευταία εσχατιά της Ηπείρου μέχρι το άλλο άκρο της Θράκης και σίγουρα δεν μπορεί να σκεφτεί πώς είναι να είναι κανείς υπεύθυνος για την οργάνωση της Άμυνας σε νησιά – στόχους όπως είναι το Καστελόριζο.
Σε μια πρόσφατη αποστολή στο Καστελόριζο, τη Ρω και τη Στρογγύλη είχα την τύχη να δω ένα λεβέντη αντισυνταγματάρχη που υπηρέτησε στην 95 ΑΔΤΕ, σχεδίασε και κατασκεύασε τους προβλήτες για την προσέγγιση σκαφών στις βραχονησίδες. Ο άνθρωπος αυτός εργαζόταν με τους συνεργάτες του από το Μηχανικό κάτω από αντίξοες συνθήκες, γνωρίζοντας ότι δεν θα ικανοποιηθεί χρηματικά ο κόπος του. Ακόμα κι όταν τραυματίσθηκε σπάζοντας τα πλευρά του, δεν παραπονέθηκε.
«Το έκανα για την Πατρίδα. Ήταν χρέος μου προς Αυτήν και προς τους στρατιώτες που υπηρετούν εδώ», μου είπε αντρίκεια κι η συζήτηση τελείωσε εκεί. Αν ήταν κάποιος δημόσιος υπάλληλος ακόμα θα είχε απαιτήσεις ακόμα και για πρόωρη συνταξιοδότηση. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ενστόλους να κάνουν τη δουλειά τους, την οποία κάνουν με εξαιρετικό ήθος και συνέπεια.
Αντί να τους κρίνουμε, ας παραδειγματιστούμε. Ίσως κάποιοι από εμάς γίνουν καλύτεροι απ' αυτό που φαίνονται σήμερα και πιθανώς να αντιληφθούν την ανάγκη επανίδρυσης του κράτους με σοβαρό και δίκαιο σχέδιο.