Παραγωγική Ελλάς ή φόρος υποτέλειας;

Tου Γεώργιου Κασαπίδη - Βουλευτή Κοζάνης της ΝΔ

Το ποσοστό αυτό εξάρτησης για τα βασικά είδη διατροφής (κρέας, γάλα, ψωμί) ξεπερνά το 80%. Η αξία των εισαγωγών μας σε αγροτικά προϊόντα την τελευταία δεκαετία ξεπέρασε τα 63 δις €!! Το τραγικό είναι πως τα ποσά των ενισχύσεων στον αγροτικό τομέα την τριακονταετία που μας πέρασε ανήλθαν στα 62 δις €. Μόνο για ζωοκομικά προϊόντα η αξία των εισαγωγών μας ετησίως ξεπερνά τα 2.5 δις €.

Δηλαδή τη δεκαετία που μας πέρασε η χώρα δαπάνησε 25 δις € για εισαγωγές ζωοκομικών προϊόντων από χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, κ.α. Μήπως μας επιδοτούν για να μην παράγουμε; Ή μήπως όλα αυτά τα χρόνια, δεν κάναμε ορθή διαχείριση του πακτωλού των χρημάτων που πήραμε; Από το αποτέλεσμα φαίνεται ότι και τώρα στην κρίσιμη αυτή καμπή του έθνους μας, τα δανεικά που μας δίνουν οι Ευρωπαίοι, τους τα επιστρέφουμε όχι μόνον για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων δανείων του παρελθόντος, αλλά και για να καταναλώνουμε τα δικά τους προϊόντα.

Έτσι δείχνει το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας για τα αγροτικά προϊόντα που είναι εξαιρετικά αρνητικό. Είναι αλήθεια επίσης ότι κάποιοι στο εσωτερικό της χώρας, που κερδίζουν τεράστια ποσά από την κατάσταση αυτή, φροντίζουν για τη διαιώνισή της. Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι μεγαλοεισαγωγείς αγροτικών προϊόντων και οι μεγάλες αλυσίδες των super markets και συνεργάτες όλων αυτών των «άσπονδων» φίλων και δανειστών μας.

Κι αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν σ' αυτό τον τόπο. Στην Ελλάδα. Σ' αυτόν τον ιδιάζων βιότοπο. Σ΄ αυτήν τη μήτρα, στη λεκάνη της Μεσογείου που γεννά. Γεννά πνεύμα, πλούτο και πολιτισμό.
Μέσα στον πλούτο αυτόν, εντάσσεται και η βιοποικιλότητα. Πρόκειται για την πλουσιότερη της Ευκράτου ζώνης στον πλανήτη. 6.500 είδη φυτών και 1.023 σπονδυλωτών, εκ των οποίων ενδημικά είναι 1.200 περίπου φυτά, 47 είδη του ζωικού βασιλείου και 27 είδη ψαριών. Γενετικό υλικό μοναδικό στον κόσμο. Είναι πλούτος τεράστιος, ανεκτίμητης αξίας. Μέχρι και σήμερα, σχεδόν ανεξερεύνητος. Είναι το περιεχόμενο της νέας οικονομίας. Της βιοοικονομίας, που ήδη απασχολεί σοβαρά οργανωμένες χώρες και θα απασχολήσει τον πλανήτη τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Η γεωργική αξιοποίηση ειδών της ελληνικής βιοποικιλότητας, μας επιτρέπει την οικονομική εκμετάλλευσή τους. Δίνει πολλά φυσικά και οικονομικά μονοπώλια και συγκριτικά πλεονεκτήματα στην ελληνική γεωργία. Της προσδίδει ταυτότητα και αναδεικνύει την ελληνικότητα της, ταυτίζοντάς την με τη μοναδικότητα και την αξεπέραστη ποιότητα. Οδηγεί στη διαφοροποίηση των τελικών προϊόντων από το στάδιο της καλλιέργειας ακόμα.

Αυτά και άλλα πολλά μεγάλα, ωραία και αληθινά θα μπορούσαν να είχαν γίνει πράξη, ήδη, στην πατρίδα μας, εάν και οι ηγεσίες της χώρας και του Υπουργείου Γεωργίας ήταν αντάξιες.
Πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων πολιτικών ανδρών μυημένων και εμπνευσμένων από το Ελληνικό πνεύμα που πρόσθεσαν στην ελληνική γη, μερικούς ακόμα Παρθενώνες, οι περισσότεροι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί και Υφυπουργοί Γεωργίας την αποδομούν και την προδίδουν συστηματικά. Άχθος αρούρης.

Το αποτέλεσμα της σύγκρισης των μετρίων με τους ικανούς, στο πεδίο της γεωργίας είναι καταπέλτης για την πλειοψηφία των μετρίων. Όπως προαναφέρθηκε, τριάντα χρόνια επιδοτήσεων και ενισχύσεων στην ελληνική γεωργία με συνολικά ποσά 62 δις €, οδήγησαν μέσα από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές στο τραγικό αποτέλεσμα της δαπάνης από τη χώρα μας 63 δις €, μόνο την τελευταία δεκαετία, για την εισαγωγή αγροδιατροφικών προϊόντων. Δηλαδή όσα χρήματα μας έδωσε η Ε.Ε. σε τριάντα χρόνια για τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας του 1ογενούς τομέα μας, εμείς τα μετατρέψαμε σε «καταναλωτικά δάνεια» που τους τα επιστρέψαμε μέσω των εισαγωγών μας σε υποτριπλάσιο χρόνο.

Για να συμβεί όμως αυτό έπρεπε η εφαρμοζόμενη πολιτική να έχει κάποια χαρακτηριστικά. Το ίδιο και οι αρμόδιοι Υπουργοί και Υφυπουργοί, που στην πλειοψηφία τους, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, τα είχαν. Και άσχετοι με τον κλάδο να ήταν δεν αρκούσε! Αρκεί που ήταν αδιάφοροι για τα συμφέροντα των πολλών και των αδυνάμων, αλλά ωφέλιμοι και ευχάριστοι στους ισχυρούς! Στους μεγαλοεισαγωγείς κατ΄ αρχήν και στους κομπιναδόρους. Σ' αυτούς που θέλουν να βαφτίζουν τα εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα ως ελληνικά και να κερδίζουν εις βάρους του Έλληνα παραγωγού και του καταναλωτή.

Περίτρανο παράδειγμα στα ζωοκομικά προϊόντα, όπου όλη η Ελλάδα κάθε Πάσχα σουβλίζει «ελληνικό και μόνον ελληνικό» οβελία! Ή ακόμα και Π.Ο.Π. τυριά ελληνικών βιομηχανιών, από γάλατα τρίτων τότε χωρών, που κατά καιρούς κυκλοφόρησαν στην ελληνική αγορά, περνώντας μέσα από την «κολυμβήθρα» των αρμοδίων υπηρεσιών και το «στεγνωτήριο» του Υπουργείου Γεωργίας.

Το πιο επικίνδυνο όμως διακύβευμα όλων, είναι αυτό που ξεκίνησε το 2008 και καταλήγει στις μέρες μας. Αφορά στη διεκδίκηση από τον Καναδά της ονομασίας της φέτας για τυριά που παρασκευάζονται στην τεράστια αυτή οικονομική δύναμη του πλανήτη. Μέχρι σήμερα κανείς αρμόδιος Υπουργός ή Υφυπουργός του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ή άλλος συναρμόδιος, δεν έκοψε την όρεξη των Καναδών στη διεκδίκησή τους αυτή, που θα μπορούσε να είχε σταματήσει εν τη γενέσει της. Ακόμα και η σημερινή ελληνίδα επίτροπος, κ. Δαμανάκη, που της ετέθη υπηρεσιακά το θέμα δεν αντέδρασε σθεναρά και αποτελεσματικά.

Τώρα, ως χώρα, είμαστε με την πλάτη στον τοίχο και η μοίρα της «αδιαφορίας» των αρμοδίων και ο ελληνικός λαός τα έφεραν έτσι, ώστε η σημερινή Κυβέρνηση να είναι αναγκασμένη να δείξει πυγμή και ελληνοπρέπεια στο θέμα αυτό. Τόσο στο επόμενο συμβούλιο υπουργών όσο και στο συμβούλιο αρχηγών της Ε.Ε.
Βέβαια πολλά ερωτήματα εγείρονται για το κατά πόσο πιστεύουν τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και οι Υπουργοί της Κυβέρνησης ότι η μάχη αυτή είναι δική τους υπόθεση και όχι ένα ακόμα «αντάλλαγμα» στις διαπραγματεύσεις για την πολυθρυλούμενη σωτηρία της χώρας!

Στο ποθούμενο αυτό, η φέτα, μέσα από την προοπτική της στην αγορά της Ε.Ε., ως αυτόνομου τελικού προϊόντος μιας ολοκληρωμένης κλειστής στο εσωτερικό της χώρας, παραγωγικής διαδικασίας, σύμφωνα με δημοσιευμένη ποσοτικοποιημένη ανάλυση (Οκτώβριος, 2012), μπορεί να συμβάλλει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον κλάδο της εθνικής μας οικονομίας!!!

Πέραν των προαναφερομένων, άλλα ερωτηματικά γεννώνται και από τις προθέσεις της Κυβέρνησης να φορολογήσει για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, τη γεωργική γη και τα βοσκοτόπια!!! Το μόνον αμιγώς ελληνικό μέσο δηλαδή της εθνικής μας οικονομίας (συντελεστής παραγωγής έδαφος) που μπορεί στα χέρια Ελλήνων αγροτών και με εθνική στρατηγική στον αγροτικό τομέα, παράλληλα με την επισιτιστική ασφάλεια της χώρας, να φέρει τα άνω κάτω στην οικονομίας μας, ώστε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Αλλά όχι με τέτοια αντικίνητρα.

Επί ξυρού ακμής, λοιπόν, η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός για να πάρουν ταχύτατα, ορθές και ιστορικές αποφάσεις. Εκτός εάν με τη συμπεριφορά τους, προκαλέσουν τους πολίτες της χώρας και δη της υπαίθρου, να προφέρουν στα δακρύβρεχτα τους χείλη: «Αιδώς Αργείοι, αιδώς...»