Χρονογράφημα: Μία ημέρα σε φαβέλα της Βραζιλίας (pics)

Κείμενο-Φωτογραφίες: Ρούλα Κοτσέτα

«Φοροδιαφυγή», «Μουντιάλ 2014», «Ομορφες Γυναίκες», «χορός», «καφές», «Μπάνιο στη Κόπα καμπάνα», «Καρναβάλι»… Αυτά πριν την επισκεφτείς...

Γιατί όταν πας και ζήσεις ένα μήνα,όπως ζούν οι ντόπιοι θα επιστρέψεις και θα έχεις στο μυαλό σου: "φτώχεια", "φιλοξενία", "φαβέλες" ....

Ναι, είναι όλα αυτά η Βραζιλία…! Μια απίστευτα όμορφη χώρα με τεράστιες αντιθέσεις!

Σας περιγράφω την δικιά μου εμπειρία...

"Με γεμάτη την βαλίτσα η υπογράφουσα επισκέφτηκε την Βραζιλία και συγκεκριμένα, ένα χωριό κοντά στη Φορταλέζα, που έτυχε να μένει ένας φίλος και αποφάσισα να πάω, χωρίς φυσικά να ξέρω πως έμενε σε φαβέλα.

Μετά από 3 αεροπλάνα, και πάνω από 18 ώρες πτήσης, φθάνω επιτέλους στη Φορταλέζα.

Πρώτη εικόνα στο αεροδρόμιο. Ζέστη και κόσμος… ! Ο τελωνειακός σφραγίζει τα διαβατήρια, κοιτάζοντας τους επιβάτες με κάποια υποψία. Κυρίως εκείνους που δεν είναι Ευρωπαίοι.

Μπαίνουμε στο ταξί… Μάρκα της δεκαετίας του 70. Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο χωριό PRAIA DAS FONTES, BEBERIBE, είναι πάνω από μία ώρα. Δεν βλέπω και πολλά στον δρόμο, γιατί είναι βράδυ. Όταν φθάνουμε επιτέλους, νιώθω ανακούφιση γιατί θα ξεκουραστώ.

Η μεγάλη έκπληξη…με περιμένει βγαίνοντας από το ταξί. Μπαίνω στο «σπίτι» και με υποδέχεται μία νυχτερίδα… Βάζω τις φωνές... Δεν προλαβαίνω να συνέλθω και βρίσκομαι μέσα σε ένα σπίτι, που μοιάζει σαν «πλυσταριό», που έχει μέσα μόνο ένα κρεβάτι με κουνουπιέρα και 2 πλαστικές καρέκλες.

Φυσικά δεν έχει καθόλου ζεστό νερό…και το μπάνιο είναι σαν τις παλιές τούρκικες τουαλέτες μίας άλλης εποχής στην Ελλάδα.

Η κούραση με κάνει να κοιμηθώ ξεχνώντας προς το παρόν, την νυχτερίδα και την «φαβέλα» που μένω.

Σκέφτομαι να φύγω, να γυρίσω πίσω...αλλά πως; Κλείνω τα μάτια απογοητευμένη, σίγουρη πως έκανα λάθος να πάω εκεί...

Ξημερώνει και ξυπνάω με παιδικές φωνές. Νομίζω πως είναι μέσα στο σπίτι.

«Όχι, είναι δίπλα» λέει ο φίλος μου. «Τα σπίτια εδώ , για να αερίζονται, αφού είναι όλο τον χρόνο καλοκαίρι, έχουν άνοιγμα στο ταβάνι μεταξύ τοίχου και κεραμιδιών… Από εκεί μπήκε και η νυχτερίδα χθες…».

Κοιτάζω την γεμάτη με ρούχα βαλίτσα μου, που «φοβάμαι» να την ανοίξω γιατί βλέπω διάφορα «ζωίφια» να κυκλοφορούν στο πάτωμα και στους τοίχους.

«Πάμε έξω για πρωινό, να δεις και το χωριό»….μου λέει ο φίλος και ξεκινάμε…Προσπαθώ να χαμογελάσω...αλλά περνούν από το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις..

Εκεί με περιμένει η δεύτερη έκπληξη!

Δρόμοι με χώμα, φαβέλες παντού…αλλά χαμογελαστοί άνθρωποι. Τα αυτοκίνητα λιγοστά. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με ποδήλατα ή με τα πόδια.

Το «καφέ-μπάρ» , ένα μικρό κτίσμα, με 5 πλαστικές καρέκλες και 2-3 τραπεζάκια.

Καφές; Ναι, αλλά σερβίρεται σε ποτηράκι για σφηνάκι! Κι εγώ θέλω τουλάχιστον μια τεράστια κούπα για να συνέλθω…

«Δεν πίνουν πολύ τον καφέ» μου λέει ο Ν.Β.

"Είναι δυνατόν; Στην χώρα του καφέ, δεν πίνουν καφέ..."

«Πίνουν μπίρα»…Κοιτάζω γύρω και βλέπω ένα λίτρο μπίρα. Παραγωγή Βραζιλίας φυσικά. Ο καφές....σχεδόν ανύπαρκτος!

Πίνω 5-6 σφηνάκια καφέ για να συνέλθω και σειρά έχει η παραλία.

Βάζω μαγιό και παίρνουμε πάλι ταξί για να πάμε. Είναι σε απόσταση 5-6 λεπτά.

Αντικρίζω μία απέραντη αμμουδιά όπου η άμμος έχει χιλιάδες χρώματα, παιδάκια παίζουν μπάλα… Εικόνα δεκαετίας του 50-60 στην Ελλάδα.

Κόσμος αρκετός, κυρίως ντόπιοι. Γυναίκες με πανέμορφα σώματα και άνδρες να πίνουν κλασσικά μπίρα, στα beach–bar φτιαγμένα από ξύλο, σαν καλύβες.

Η εικόνα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Είναι όμορφα. Δεν είναι Ελλάδα, αλλά είναι ωραία...Η θάλασσα είναι ανοιχτή και τα κύματα δεν σε αφήνουν να δεις καλά το χρώμα της. Το μπλέ της Μεσογείου πάντως δεν το έχει.

Παρατηρώ τις βάρκες. Είναι εντυπωσιακές! Μου κάνει εντύπωση πόσοι πολλοί είναι οι ψαράδες που ανοίγονται στα βαθιά για να βγάλουν το μεροκάματο της ημέρας.

Το αποτέλεσμα;

Γευστικότατο και φθηνό για τα δικά μας δεδομένα.

«Ψάρι Καβάλα» δεν θα το ξεχάσω. Σε συνδυασμό με το παραδοσιακό τους ρύζι και φασόλια, αλλά και τις καυτερές σάλτες είναι «όνειρο».

Ο Βραζιλιάνος πριν το ψήσει, το βγάζει και στο δείχνει… Λέει πως τώρα το έβγαλε από την θάλασσα ο ψαράς και είναι αλήθεια. Το βλέπουμε με τα μάτια μας…

Το φαγητό συνοδεύει η τοπική μπίρα. Ελαφριά και μπόλικη! Και μου χρειάζεται για να χαλαρώσω...

Τα πρόσωπα γύρω χαμογελαστά… Όταν ακούν για την Ελλάδα, ενθουσιάζονται…

Η φιλοξενία και η αγκαλιά που ανοίγουν για να σε υποδεχθούν είναι συγκινητική. Σε καλούν να σε φιλοξενήσουν ακόμα και στα φτωχικά τους.

Σπίτια δύο επί δύο, μία αιώρα, ένα ψυγείο με κουζίνα και οπωσδήποτε τηλεόραση με δορυφορική κεραία. Ναι, αυτό δεν λείπει από καμία φαβέλα…

Το βράδυ, δεν έχει και πολλά –πολλά…Κλείνουν νωρίς τα μπάρ με τις πλαστικές καρέκλες.

Καθόμαστε στην αυλή…

Ακούω έναν πυροβολισμό. Τρέχω μέσα…

«Μην φοβάσαι. Είναι συνθηματικό. Κάποιες έφερε σε πελάτη ναρκωτικά…» μου λέει ο φίλος μου.

Βάζει μουσική για να με ηρεμήσει…

Είναι η πρώτη μου ημέρα στο χωριό με τις φαβέλες....

Μία εμπειρία που θα θυμάμαι πάντα και δεν μετανιώνω που την έζησα…Ισως να είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι δεν χρειάζονται πολλά...

Είναι η πρώτη φορά που η βαλίτσα μου γύρισε ....χωρίς καν να ανοιχτεί...

Ενα παρεό και το μαγιό όλη ημέρα....! Αξιζε! Εμεινα έναν ολόκληρο μήνα που θα θυμάμαι για πάντα!

Διαβάστε επίσης

Φαβέλες: Η σκληρή πραγματικότητα της Βραζιλίας