Aρκεί το διεθνές δίκαιο για να μείνουν τα σύνορα στη θέση τους;
Σήμερα, μια ιστορική μέρα για τη Σκωτία και ίσως και την Ευρώπη μου έρχονται αυθόρμητα σχεδόν μερικές σκέψεις στο μυαλό. Ανεξαρτήτως του τί θα αποφασίσει τελικά ο κυρίαρχος λαός της Σκωτίας, ένα είναι φανερό: ότι όποιο κι αν είναι το (οριακό κατά πάσα πιθανότητα) αποτέλεσμα, θα «σφραγίσει» για πάντα το μέλλον της (πλέον όχι και τόσο) Μεγάλης Βρετανίας. Το Λονδίνο θα υποχρεωθεί να προσαρμόσει σ’ αυτό την πολιτική του, ακόμη κι αν η επιλογή του «ναι» στην ανεξαρτησία ηττηθεί και αυτό ίσως είναι το πιο αισιόδοξο για την τύχη του λαού της Σκωτίας.
Το ζήτημα της δυνατότητας απόσχισης από ένα ευρωπαϊκό κράτος λαών και λαοτήτων, εθνικών ομάδων, που επιθυμούν να ζήσουν χωριστά από την «κυρίαρχη» εθνότητα και εκτός ορίων κάποιου ευρωπαϊκού κράτους αποτελεί φυσικά μια ιστορική πραγματικότητα, που χάνεται στα βάθη του χρόνου, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα σύνορα είναι «αναλλοίωτα» και εσαεί σταθερά. Απατώνται οικτρά όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Και μας πείθει γι’ αυτό όχι μόνο η παλαιότερη ιστορία του κόσμου και της Ευρώπης, π.χ. εκείνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μόνο το γεγονός ότι μετά ή ταυτόχρονα με τη Σκωτία κάποιοι άλλοι γνωστοί για τη διαφορετικότητά τους λαοί επιθυμούν επίσης να αποσχιστούν, όπως για παράδειγμα η Καταλωνία από την Ισπανία, ή ακόμη και η Βενετία από την Ιταλία, αλλά και η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα κρατικά σύνορα είναι σχεδόν πάντοτε προσωρινά και «υπό διαπραγμάτευση», υπό την έννοια ότι μόνο ένα ισχυρό οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά έθνος μπορεί να τα κατοχυρώσει και ότι κάθε φορά, που η συνοχή της ενότητας μιας κοινωνίας ελαχιστοποιείται, τότε όλα μπορούν να συμβούν, σχεδόν οπωσδήποτε με τη βοήθεια ενός ισχυρού κράτους, γειτονικού ή όχι.
Απόδειξη η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσόβου, η διάλυση της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης και οι περισσότερο ή λιγότερο «παγωμένες» συγκρούσεις, που μας κληροδότησε (Ναγκόρνο Καραμπάχ, Υπερδνειστερία, Νότια Οσετία, Αμπχαζία κ.ο.κ.), όπως και οι θερμότατες, όπως το Ουκρανικό, που συνεχίζουν τη διαδικασία διάλυσης της ΕΣΣΔ σε διαφορετικό χρόνο.
Επίσης απόδειξη το Κυπριακό (όσο κι αν η υπόθεση μας δυσαρεστεί) με την ντεφάκτο διχοτόμηση της νήσου επί τέσσερις δεκαετίες και τη μη τήρηση ούτε ενός από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, γεγονός, που επιβεβαιώνει ότι ο ΟΗΕ αποτελεί στις περισσότερες περιπτώσεις μόνο μια παρηγοριά για τους αδύνατους και εργαλείο πολιτικής για τους ισχυρούς και τις κοινοπραξίες τους, είτε είναι αυτές πρόσκειρες, είτε στρατηγικού χαρακτήρα.
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, όπου σχεδόν έχει παγιωθεί η διαμόρφωση ενός συντονισμένου διπλωματικού και πολιτικού μετώπου της «Νοβορωσίας», όπως αυτοαποκαλούνται οι εξεγερμένες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας από τους αντάρτες και όπως εμμέσως πλην σαφώς την έχει αναγνωρίσει η Μόσχα, πολλοί αναρωτήθηκαν μήπως η «υποστήριξη» ή η «έκφραση» συμπάθειας προς τους «ρωσόφωνους αποσχιστές» ενισχύει υποβόσκουσες απόψεις παρόμοιας κατεύθυνσης και στον ελληνικό χώρο.
Μόνο κακόβουλοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν σήμερα ότι όντως υφίσταται για οποιοδήποτε τμήμα του ελλαδικού χώρου οποιαδήποτε πραγματικά υπαρκτή διάθεση αυτονόμησης, Και τέτοιοι κακόβουλοι αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά οι συντάκτες και η διεύθυνση της New York Times, αν αληθεύει η πληροφορία, ότι κάνουν λόγο σε πρόσφατο δημοσίευμά τους για «μακεδονικό αυτονομιστικό κίνημα» στη χώρα μας.
Όμως αυτά είναι τα ΜΜΕ, στην αντικειμενικότητα των οποίων ορκίζεται συχνά πυκνά συσσωμη η ηγεσία και όχι μόνο του πολιτικού και ιδεολογικού μας συστήματος, επομένως ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Και μόνο αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να σώσουν τον εθνικό και κρατικό μας ιστό οι διεθνείς συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο, εάν για οποιουσδήποτε λόγους αποφασίσουν κάποιοι ισχυροί αντίπαλοι να πλήξουν την κρατική μας οντότητα.
Η πραγματική διάθεση ενός λαού να ζεί ενωμένος σε ορισμένα ενιαία σύνορα και να τα υπερασπιστεί με τα όπλα εάν χρειαστεί, όπως και οι ορθές πολιτικές στο χειρισμό των επιμέρους «εθνικών» ζητημάτων και μειονοτήτων είναι οι καθοριστικής σημασίας παράγοντες, που διατηρούν ή όχι τα σύνορα σταθερά. Το διεθνές (λεγόμενο) δίκαιο έρχεται συνήθως εκ των υστέρων να επικυρώσει τεκταινόμενα και δεδομένα. Επομένως ας έχουν γνώσιν οι φύλακες γιατί οι εποχές μας είναι περίεργες κι αυτές, που έρχονται, ίσως αποδειχθούν ακόμη χειρότερες…
Διαβάστε επίσης: