Δ. Σακελλάρης: 41 χρόνια μετά
Ο τότε αγώνας του Ελληνικού λαού, εναντίον των συνταγματαρχών και των Αμερικανών υποκινητών τους, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνεται γνωστός μόνο μέσα από συγγραφικά πονήματα, ντοκιμαντέρ, σχολικές επετείους και τετριμμένες ομιλίες.
Το Πολυτεχνείο πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες και τις Ελληνίδες, καθημερινά και όχι μόνο αυτές τις ημέρες του Νοέμβρη κάθε χρόνο.
Το Πολυτεχνείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί ένα ακόμη ιδιότυπο «μαυσωλείο» των παρελθοντικών και των, κατά κοινή ομολογία, ένδοξων αγώνων του λαού μας ενάντια στην καταπίεση.
Όχι, όσο ακόμη και σήμερα διαπιστώνουμε ουσιαστικά ότι η Δημοκρατία μας παραμένει σε νηπιακό στάδιο και ότι απαιτείται καθημερινός αγώνας για την εμβάθυνσή της και την εδραίωσή της σε εκείνα τα κομμάτια του πληθυσμού που περιθωριοποιούνται λόγω της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής αλλά και σε όσους φαίνεται να έχουν αποστρέψει τις ελπίδες τους από αυτή, ψηφίζοντας τους νεοναζιστές και τους νοσταλγούς των δωσίλογων της Κατοχής και των δικτατόρων.
Όχι, όσο διαπιστώνουμε ότι η Δημοκρατία δεν είναι ένα ακόμη καθεστώς, που απλά αντικαθιστά τα τανκς και την προγονοπληξία των στρατιωτικών, με το «δίκιο των αγορών» και την ανάγκη «τάξης και ασφάλειας» των τεχνοκρατών, για την επίτευξη μιας ψευδεπίγραφης ανάπτυξης προς όφελος των λίγων.
Όχι όσο ακόμη και σήμερα οι κυβερνώντες αποκαλούν όλους όσοι αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και οργανώνονται ενάντια στην καταπίεση και στον αυταρχισμό των μνημονίων και των θιασωτών τους στη χώρα μας, «θρασίμια» και «ανάγωγους».
«Θρασίμια και «ανάγωγοι» ήταν σύμφωνα με τους χουντικούς και αυτοί που μαζικά και αγωνιστικά κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1973 και επέλεξαν να δώσουν τον αγώνα τους για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Δεκάδες από αυτούς έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα επίκαιρα ιδανικά και δεν επέστρεψαν ποτέ στις οικογένειές τους.
Από το να συγκαταλεγόμαστε στους παραιτημένους, στους ηττημένους, και στους απαισιόδοξους επιλέγουμε τα «θρασίμια».
Δεν είναι θέμα αισθητικής. Είναι θέμα κοινωνικής επιβίωσης με γνώμονα την αξιοπρέπεια.
Ό,τι ακριβώς δηλαδή σηματοδοτεί για εμάς το Πολυτεχνείο.