Ποιο Πολυτεχνείο ζει;
Του Μάρκου Μουζάκη
Απλά θεωρώ ότι δεν είναι οριοθετημένη σωστά οποιαδήποτε παρεμβατικότητα, όταν τα γεγονότα «τρέχουν». Αναφέρομαι σε γεγονότα -φυσικά- επετειακών εκδηλώσεων και μάλιστα επετείων που έχουν σε ικανό βαθμό κακοποιηθεί ιστορικά.
Επιχειρήθηκε αφότου η επέτειος του Πολυτεχνείου γίνηκε γιορτή, να ενσωματωθεί στο σύστημα.
Να συρρικνωθεί το μέγα μήνυμα του Πολυτεχνείου, στο μπόι αυτών οι οποίοι το εξαργύρωσαν για να ενταχθούν στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα.
Να αποφλοιωθεί απ' την πραγματική του δυναμική.
Μα ακόμα κι έτσι, το σύστημα το φοβάται το μήνυμα του Πολυτεχνείου, επειδή αυτό κουβαλά μια δυναμική ανατροπής.
Και αυτή δε χάνεται.
Ακριβώς γι' αυτό με ύπουλο τρόπο επιχείρησαν οι ίδιες δυνάμεις να το παρουσιάσουν ως μια αποκλειστικά εξέγερση ενάντια στη χούντα, χωρίς άλλο πολιτικό περιεχόμενο.
Ενώ το αντίθετο συνέβη εκείνες τις μέρες της εξέγερσης.
Τα πολιτικά συνθήματα κυριάρχησαν, μπροστά απ' τα καθαρά φοιτητικά.
Και οι νέοι «που σήμερα τους λεν' αλήτες», η νέα γενιά του σήμερα που έντεχνα την έχουν ονομάσει γενιά του καναπέ ή του χαβαλέ, γενιά απολίτικη, αυτό το μήνυμα το συντηρεί, προς απογοήτευση της συστημικής ενσωμάτωσης.
Παρά την άφθονη πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται και απ' τα τηλεοπτικά παράθυρα, το μήνυμα του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αντιστέκεται, στην παραχάραξη, στην ένταξη σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες, σε λόγους ανόητους έως και γελοίους, σαν αυτούς που ακούσαμε και τούτες τις μέρες.
Δε χαμηλώνει στο μπόι κανενός συστημικού εκπροσώπου. Δε χωρά σε εξυπνακίστικες τοποθετήσεις. Δε μπαίνει σε ατάκες για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής εμφάνισης.
Αυτό λοιπόν το Πολυτεχνείο ζει.
Αυτό κι όχι η διαστρέβλωση απ' την κυρίαρχη τάξη.
Αυτό κι όχι η επιχείρηση λήθης.
Αυτό κι όχι οι φανφάρες των άκαπνων.
Αυτό κι όχι οι γελοιότητες ορισμένων τότε πρωταγωνιστών, που σήμερα απολογούνται για την επαναστατική τους τότε συμμετοχή, επειδή θέλουν να σβήσουν το παρελθόν τους, να απαξιώσουν, να δώσουν κι άλλες εξετάσεις.
Ανάμεσά τους –δυστυχώς- και κάποιοι αριστεροί, οι οποίοι σήμερα βρίσκονται πιο δεξιά και απ' τους νεοφιλελεύθερους. Γνωστοί λίγο-πολύ...
Γνωστοί και επειδή εξαργύρωσαν την τότε δράση τους κι εντάχτηκαν στο σύστημα της υποτέλειας.
Όχι, «δεν κουράστηκαν τα καλύτερα παιδιά και γύρισαν στο σπίτι».
Κάποια παιδιά, ναι.
Μα όχι τα καλύτερα!