Ζώντας στη Σπιναλόγκα της Ευρώπης...

Της Γεωργίας Λινάρδου

Δέκα ημέρες πριν στο κέντρο της Αθήνας.

-Κίνηση έχει. Γίνεται συγκέντρωση;

«Όχι, ο κόσμος είναι χαρούμενος κι έχει βγει στους δρόμους. Γιορτάζει.», απαντά ο οδηγός του ταξί. «Εμένα που με βλέπεις σπουδάζω δυο παιδιά. Με χάπια τα σπουδάζω!».

Μου δείχνει ένα πακέτο που 'χει πρόχειρο δίπλα στα τσιγάρα. «Να σου πω κοπέλα μου, εγώ δεν τον ψήφισα. Αλλά μπράβο στο παλληκαράκι. Μακάρι, ν' αλλάξει η ζωή μας».

Αγχώθηκα. Να' σαι στα 40 και να κρέμεται από τα χείλη σου όλη η Ελλάδα. Αυτή είναι η μία μεριά της κινούμενης άμμου. Η άλλη μεριά αφορά στην τρόικα που μεταβάλλει την κινούμενη άμμο σε βούρκο.

Όμως.

Πλέον, ο ελληνικός λαός –όσοι ψήφισαν και αρκετοί απ' όσους δεν ψήφισαν Σύριζα- δεν νοιάζεται από διαφοροποιήσεις στους όρους «τρόικα» ή «πρόγραμμα» ή μοίρασμα ποσοστών π.χ., 70- 30% ή δεν ξέρω τι άλλο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πολύ συγκεκριμένο και δεν απαιτεί λεξικά... ευλυγισίας ή ευθανασίας. Δε νοιάζεται για την επαναφορά των καγιέν (vintage πια δίχως αξία), πλούτο μέσω πιστωτικών καρτών και γενικά σε μία ζωή χωρίς αντίκρισμα. Όσοι έπρεπε, νομίζω ότι έλαβαν την τιμωρία σε προσωπικό επίπεδο. Οι άλλοι, κράτησαν και τα καγιέν και τις πιστωτικές. Αλλά είναι μειοψηφία.

Ασε που κιόλας δεν το θεωρώ κακό. Δε θεωρώ ότι η χώρα έπεσε έξω επειδή κάποιος μ@λ@κ@ς Έλληνας ήθελε να κάνει τη φιγούρα του κι επειδή από πίσω του έτρεχαν εκατό κομπλεξικοί να τον βρίζουν για τη ζωή που διάλεξε. Ο καθένας ακολουθεί τον χαβά που 'χει το κεφάλι του. Δικαίωμα. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα είχαμε συνεδρίες ψυχοθεραπείας, αλλά κλειστά σεμινάρια εθνικής πολιτικής.

Είναι υπέροχο όταν κάποιος προσπαθεί ν' αλλάξει τη ζωή του. Με ότι στοιχεία έχει. Και; Άλλοτε λωλός, άλλοτε παθογενής και άλλοτε με τη... «λέπρα» του.

Αν δεν είναι η μειοψηφία, σίγουρα, δεν είναι αυτός που καθορίζει την πορεία μιας χώρας. Ωραία η «πιπίλα», αλλά τα περισσότερα παιδιά την πετάνε στα δυόμιση. Μη δίνουμε το κακό παράδειγμα ως ενήλικες.

Ο εθνικός και πολλές φορές κοινωνικός «κομπλεξισμός» σε συνάρτηση με την κομματική διαφθορά, είναι το πρόβλημα της... μειοψηφίας που εμμένει να χαράσσει πολιτική.

Άνθρωποι σαν τον μεσήλικα ταξιτζή είναι η πλειοψηφία. Άνθρωποι που εργάζονται, πλήρωναν και πληρώνουν τους φόρους τους είναι η πλειοψηφία. Άνθρωποι που δε μπορούσαν –και δε μπορούν- να πληρώνουν τον ασφαλιστικό τους φορέα και την εφορία γιατί έχουν καταρρεύσει, είναι η πλειοψηφία. Αυτούς κυνήγησαν τόσα χρόνια.

Και;

Κέρδισε η χώρα; Όχι. Γιατί;

Διότι στο μέσον του καβάλου προέβαλλε προτεταμένο ένα... «καθεστηκύιο» πρόβλημα.

Δήθεν αστοί που ενώ κράζουν στην παρέα τους για το τι τους βρήκε «μα είναι πράγματα αυτά, αριστερή κυβέρνηση;» ή «τον είδες τον λέτσο πως πήγε στην Ευρώπη;» και άλλες σχετικές «ανταποκρίσεις» από το ένδοξο παρελθόν της... εθνικής λαμογιάς, από την άλλη συνεχίζουν να μην κόβουν αποδείξεις και να φοροδιαφεύγουν.

Δεν είναι ο τυροπιτάς της γειτονιάς που δεν κόβει αποδείξεις και έβλαψε ή βλάπτει την ελληνική οικονομία. Δεν είναι ο συνταξιούχος που καταπίνει πολλά φάρμακα. Είναι η κυρία που 'χει μάθει στη μεγάλη ζωή με τα δεκάδες ακίνητα που τα νοίκιαζε, αλλά στην εφορία ήταν αόρατα, διότι απλά δεν τα δήλωνε ως νοικιασμένα. Είναι ο τύπος του Έλληνα που το επάγγελμα του αναφέρεται ως «διαφθορέας» (και όχι απλά ως διεφθαρμένος) και αυτό αφορά σε μία μεγάλη επαγγελματική-κοινωνική μάζα. Λιγότερο πάντως από αυτήν των μικρομεσαίων. Των πιο κυνηγημένων φορολογικά.

Κυνηγούσαν με πρόστιμα τον τελευταίο καφενέ της χώρας, στο πιο απομακρυσμένο χωριό και όλοι κοιμόμασταν ήσυχοι αφού: «Η κυβέρνηση κάνει σωστά τη δουλειά της». Τον Δεκέμβρη του 2013 οι αρχές έριξαν πρόστιμο 500 ευρώ στο ιδιοκτήτη του μοναδικού καφενείου στο χωριό Γιαννούλη στον Έβρο στον έναν και μοναδικό θαμώνα επειδή κάπνιζε. Αυτόν τον επαγγελματία θα τον χλευάσει στα σίγουρα ο διαφθορέας (επειδή δεν έχει να πληρώσει το πρόστιμο) ως... φοροφυγά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τα ορεινά χωριά ερήμωσαν. Εγκαταλείφθηκαν από τους νέους που έφυγαν για την Αθήνα για να μείνουν εν τέλει άνεργοι. Το τσιγάρο μας μάρανε στον καφενέ του Εβρου! Σιγά μη μας μάρανε, έτσι κι αλλιώς εμείς στα φτωχοχώρια ουδέποτε πηγαίναμε για τριήμερο. Ε;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου' ρθε στο μυαλό η ιστορία των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Την ξέρετε; Την έχετε ψάξει; Βρίσκετε ομοιότητες με τα σήμερα ή «πράμα»;

Σικέ.

Σε μία χώρα ακραίας πολιτικής και δυστυχώς κοινωνικής... διολίσθησης (και μην ακούσω την πιπίλα ότι οι νόμοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί απ' όλους), ανυποληψίας, μοιρολατρίας και ότι στερητικό ενδέχεται να κρύβει ένα «α» σε αγγελία που ακολουθεί: αβάδιστα, αβίαστα, αβασάνιστα, τι μπορεί να σημαίνει μία κυβέρνηση που λέει «όχι»;

Κι αν υποθέσουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι ρεαλιστικός, η σοφή και καθ' όλα ρεαλιστική «τρόικα» που ποντάρει; Για δες. Σε μία ελληνική κινούμενη άμμο. Η μήπως δεν είναι έτσι;

Το Μνημόνιο δεν απέδωσε. Αν είχε αποδώσει θα το ξέραμε όλοι. Σωστά;

«Πράμα», όπως έλεγαν οι κρητικοί... κοιτάζοντας τη Σπιναλόγκα πριν ανακαλυφθεί το φάρμακο....