Πώς ο νέος Πρόεδρος απέτρεψε αιματοχυσία τον Δεκέμβρη του 2008
Του Μάρκου Μουζάκη
Επειδή –ελαφρά τη καρδία αλλά και για λόγους σκοπιμότητας- πάρα πολλά λέγονται και γράφονται για τον Πρ. Παυλόπουλο και κυρίως ότι ήταν ο υπουργός ο οποίος άφησε την Αθήνα να καεί τον ταραγμένο Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, καλό είναι να αποκατασταθεί η αλήθεια για το δραματικό παρασκήνιο εκείνων των ημερών.
Στην πραγματικότητα μετά την τραγική νύχτα της 6ης Δεκέμβρη του 2008, όταν ο μαθητής πυροβολήθηκε απ’ τον ειδικό φρουρό κι άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο των Εξαρχείων, ο ίδιος ο τότε υπερυπουργός Εσωτερικών, Προεδρίας και Δημόσιας Τάξης αλλά και ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και συνολικά η κυβέρνηση είχαν να αντιμετωπίσουν ένα δραματικό δίλημμα:
• Να επιλέξουν την καταστολή ενάντια στις ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις οργής, μια επιλογή που εμπεριείχε τον άμεσο κίνδυνο να υπάρξουν και άλλοι νεκροί με δεδομένη την άγρια κατάσταση που επικρατούσε ή την λελογισμένη ανοχή προκειμένου «να μη χυθεί άλλο αίμα», όπως χαρακτηριστικά είπε στον Κ. Καραμανλή ο Πρ. Παυλόπουλος τις πρώτες, δραματικές ώρες της «εξέγερσης». Μάλιστα σχετικές πληροφορίες υπήρχαν και προέρχονταν τόσο απ’ το εσωτερικό όσο και απ’ το εξωτερικό…
Τόσο ο Πρ. Παυλόπουλος όσο και ο Κ. Καραμανλής χωρίς δεύτερες σκέψεις επέλεξαν αντί της καταστολής τη «λελογισμένη ανοχή», επειδή όπως συμφώνησαν «η χώρα μας δεν αντέχει άλλο αίμα».
Γνώριζαν βέβαια ότι αυτή τους η επιλογή θα οδηγούσε σε καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, ακόμα και σε ανεξέλεγκτες «αγριότητες». Όπως και –τελικά- συνέβη.
Ωστόσο αυτό επέλεξαν. Δεν υπήρχε μέση οδός.
Αλλά απέφυγαν την αιματοχυσία, που αναπόφευκτα θα οδηγούσε τη χώρα σε ένα ιδιόμορφο εμφύλιο.
Γνωρίζουμε, ότι εκείνες τις δραματικές πράγματι ώρες ο Πρ. Παυλόπουλος είχε συνεχείς επαφές με τη γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα καθώς και με άλλα στελέχη του κόμματος, επίσης με τον Αλ. Τσίπρα.
Είχαν εκτιμήσει τη στάση του. Και γνωρίζουμε ότι είχαν συμβάλει στην προσπάθεια να περιοριστούν οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις, στο μέτρο βέβαια του δυνατού…
Τότε ο Πρ. Παυλόπουλος είχε κάνει τη δήλωση που είχε συζητηθεί, ότι ως αρμόδιος υπουργός προτιμά μια αστυνομία «αμυνόμενη» υπό τις τραγικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί παρά το να χυθεί και άλλο αίμα.
Αλλά έκανε και κάτι άλλο.
Γνωρίζουμε, ότι όταν η κατάσταση φαίνονταν να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και σε μια δραματική σύσκεψη στο Μαξίμου υπό τον Κ. Καραμανλή έπεσε η ιδέα (ας μην θυμηθούμε, ποιοι την έριξαν…) μιας περιορισμένης παρέμβασης του στρατού για την καταστολή των ανεξέλεγκτων διαδηλώσεων!
Ήταν κατηγορηματική η άρνησή του να δεχτεί κάτι τέτοιο. Μάλιστα απείλησε με παραίτηση.
Προς τιμή του επίσης ο Κ. Καραμανλής επίσης το αρνήθηκε. Και για λόγους ιστορικούς να αναφέρουμε, ότι επίσης αρνητικός στάθηκε και ο Γ. Σουφλιάς και ο Β. Αντώναρος.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γίνονταν, αν υιοθετούνταν αυτή η πρόταση;
Μπορεί επίσης κάποιος απ’ αυτούς που σήμερα φωνάζουν ότι ο νέος Πρόεδρος άφησε την Αθήνα να καεί το Δεκέμβρη του 2008 να μας πει πόσους ακόμα νεκρούς θα είχε θρηνήσει η Ελλάδα, αν περνούσε η αντίληψη και νοοτροπία της καταστολής; Και πού θα οδηγούσε αυτό;
Και κάτι άλλο, για την ιστορία.
Κάποια νύχτα από εκείνες τις «άγριες» του άγριου Δεκέμβρη, ο Πρ. Παυλόπουλος βγήκε από το κτήριο του υπουργείου (επί της Βασιλίσσης Σοφίας) και άρχισε να περπατά προς τη Βουλή.
Η ασφάλειά του τον ρώτησε «πού πάτε κύριε υπουργέ»;
«Πάω να συζητήσω με τους διαδηλωτές», τους απάντησε!
Οι άνθρωποι τρελάθηκαν, κυριολεκτικά!
Προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, αλλά ήταν αμετάπειστος.
Περπάτησε μέχρι τα ανθοπωλεία, κάτω απ’ τη Βουλή, όπου ήταν παραταγμένες κλούβες των ΜΑΤ.
Οι διαδηλωτές ήταν απέναντι.
Τους… φώναξε και τους ζήτησε να μιλήσουν!
Στην αρχή τον αποδοκίμασαν, άγρια.
Μα στη συνέχεια κάποιοι δέχτηκαν να μιλήσουν μαζί του.
Μια συζήτηση έντονη, επεισοδιακή. Αλλά έγινε μια συζήτηση!
Χωρίς κάμερες, με την παρουσία μόνο των ανδρών της φρουράς του και των έκπληκτων ανδρών των ΜΑΤ…