Δημήτρης Σακελλάρης: Και τώρα, τι κάνουμε;
Η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια περίοδο μεγάλης πολιτικής αβεβαιότητας μέσω μιας κρίσης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής που λαμβάνει επικίνδυνα χαρακτηριστικά ακόμη και για την ίδια τη Δημοκρατία στον τόπο μας.
Οι συνεχιζόμενες εκλογικές αναμετρήσεις κι η εναλλαγή αρκετών κυβερνήσεων τα τελευταία 6 χρόνια, σε συνδυασμό με την εδραίωση της νεοναζιστικής Χ.Α. στην Τρίτη εκλογική θέση προοικονομούν ανησυχητικές εξελίξεις για το μέλλον.
Η ασυνέπεια, μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και κυβερνητικών πολιτικών, οδηγούν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού στην αδράνεια και την αποχή, όπως κι η ίδια η λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια παρέα κομματικών γραφειοκρατών αποφάσισαν να διαχειριστούν μόνοι τους αφενός την «εξουσία» κι αφετέρου τις εσωκομματικές τους συγκρούσεις. Όμως την προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρουν τα εσωκομματικά προβλήματα ενός κόμματος που απευθυνόταν μόνο στον κομματικό του στρατό, του 4% (σε κοινωνικό επίπεδο) και απέρριπτε κάθε άλλη άποψη, ιδεοληπτικά, με βάση «αριστερόμετρα» της αρεσκείας του.
Το αποτέλεσμα ήταν να καταρρεύσει η κυβέρνηση κι ο ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθεί σε διάσπαση, καθώς η αδυναμία κυβερνητικής δράσης και συντονισμού, η έλλειψη μεγάλων πολιτικών τομών και μεταρρυθμίσεων που θα βελτίωνε το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, θα στήριζε την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και θα καταπολεμούσε την ανεργία, η αδυναμία προώθησης ενός συγκεκριμένου σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ανά περιφέρεια κι επιστημονικό κλάδο, αλλά κι η αποτυχία της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που οδήγησε στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου, χαρακτήρισαν τους τελευταίους 7 μήνες της διακυβέρνησης. Στην πολιτική όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα κι όχι από τις, αδιαμφισβήτητα, καλές τους προθέσεις.
Η στρατηγική της κυβέρνησης ήταν αναμενόμενο να αποτύχει γιατί εστίασε μονοδιάστατα στην «αγία τριάδα» της «προτεσταντικής» ατζέντας : Χρέος – έλλειμμα – πληθωρισμό, ενώ το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η διάλυση της παραγωγικής της βάσης, της μικρομεσαίας επιχείρησης, καθώς κι η συνολική καθίζηση που έχει υποστεί, στο σύνολό της, η πραγματική οικονομία. Η μόνη ελπίδα παραμένει η διεκδίκηση ενός ισχυρού αναπτυξιακού πακέτου τύπου Marshall και όχι το επικοινωνιακό τέχνασμα τύπου Γιούνκερ που θα οδηγήσει στην επανεκκίνηση την οικονομία και σε συνδυασμό με την συνολική και μόνιμη διευθέτηση του χρέους θα οδηγήσει στην έξοδο από τα Μνημόνια.
Η επιτυχής διαπραγμάτευση τον Οκτώβριο αποτελεί στοίχημα γενιάς. Η αποτυχία αυτή της κυβέρνησης, επανέφερε στο «φως» τους εκπροσώπους των υπόλοιπων κομμάτων που με περίσσιο θράσος μιλούν για δικαίωση, ενώ από το 2010 κι έπειτα έδεσαν πισθάγκωνα τη χώρα στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού και παρέδωσαν τον κόσμο της εργασίας έρμαιο στις ορέξεις των δανειστών.
Από την άλλη πλευρά, λόγω λαϊκισμού ή και πολιτικής αδυναμίας, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (ΛΑ.Ε.) θεωρεί ότι πηγή της κακοδαιμονίας αποτελεί το νόμισμα και προτείνουν επιστροφή στη δραχμή. Για να φύγεις από την ευρωζώνη πρέπει να έχεις παραγωγική και εξωστρεφή οικονομία, αποτελεσματικό και λειτουργικό κράτος και δυνατό πρωτογενή τομέα. Βέβαια, σε περίπτωση που τα έχεις εξασφαλίσει αυτά, το τελευταίο που σε ενδιαφέρει είναι το νόμισμα! Οι ανισότητες εντός της ευρωζώνης δεν πηγάζουν από το νόμισμα, αλλά από τις σχέσεις πολιτικής κυριαρχίας των ισχυρών που καθορίζουν την παραγωγή, τη διανομή και στο τέλος τη συγκέντρωση των πλεονασμάτων σε αυτούς, αφήνοντας τις ελλειμματικές χώρες στο έλεος των αγορών , αφού η αναδιανομή αποτελεί απαγορευμένη σκέψη.
Χρειάζεται λοιπόν η ανασυγκρότηση των προοδευτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων στον τόπο μας σε μια κατεύθυνση πατριωτική, δημοκρατική κι αριστερή ώστε να ηττηθεί η δεξιά στρατηγική της υποτιμημένης, φτηνής κι εξαρτώμενης από τον παρασιτισμό χώρας, όπου η λιτότητα θα αποτελεί την απάντηση σε κάθε αποτυχία επίτευξης των μνημονιακών στόχων κι οι εργαζόμενοι – όσοι έχουν απομείνει- τον «σάκο του μποξ» και το πειραματόζωο του διευθυντηρίου των νεοφιλελεύθερων ηγεσιών της ευρωζώνης.
Σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την τελευταία του ευκαιρία, με όσους επέλεξε, να οδηγήσει τη χώρα σε προοδευτική έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια που την βαθαίνουν, και σε αυτόν το στόχο θα είμαστε μαζί!
Αν όμως επιλέξει την ενσωμάτωση στον νεοφιλελευθερισμό τότε προφανώς θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις και ρήξεις, πρώτα απ’ όλα στην κοινωνία. Ο σοσιαλιστικός χώρος είναι σήμερα πολιτικά και κομματικά «ορφανός», κι είναι γνωστό ότι στην πολιτική, όπως και στη φύση, τα κενά καλύπτονται!
Δημήτρης Σακελλάρης, επικεφαλής του Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών
