Μάνα συγγνώμη! Η Ειδομένη του Χριστού, η Ευρώπη του Ηρώδη…

Γράφουν ο Νίκος Συρίγος και ο Κώστας Τσιτούνας

Πριν πολλά-πολλά χρόνια ένας τύπος που άλλαξε τον κόσμο γεννήθηκε κάπως έτσι. Μέσα στις λάσπες. Κυνηγημένος. Τον έλεγαν Ιησού Χριστό και στα 33 χρόνια που μας ανέχτηκε, προσπάθησε να μας μάθει να αγαπάμε αλλήλους. Τίποτα άλλο δεν ζήτησε.

Μόνο αυτό: Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

Ο Χριστός σταυρώθηκε, αναστήθηκε, πήγε πλάι στον πατέρα του και μάλλον γελάει και κλαίει μαζί μας.

Δύο χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει κι ακόμη δεν μπήκαμε καν στον κόπο να καταλάβουμε και να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον...

Σκοτώνουμε και σκοτωνόμαστε.

Παίρνουμε τη μπουκιά ο ένας από το στόμα του άλλου. Μισούμε.

Μισούμε θανάσιμα τον διπλανό μας.

Αλλά κυρίως πατάμε στο κεφάλι τον αδύναμο. Κάνουμε τους δυο χιτώνες μας, τρεις, δεκατρείς, εκατόν τρεις και όταν βλέπουμε τον άλλον να πεθαίνει από το κρύο, απλά γυρνάμε το κεφάλι μας από την άλλη.

Ή αλλάζουμε κανάλι.

Έτσι μας έμαθαν κι έτσι απαιτεί ο πολιτισμός της Ευρώπης.

Της ίδιας Ευρώπης που εδώ και έξι χρόνια πίνει το αίμα των Ελλήνων.

Μιας Ευρώπης που διψάει για αίμα.

Μιας Ευρώπης με πολιτικούς νάνους που φωτογραφίζονται σε οικογεινειακά καρτ ποστάλ σε ανούσιες Συνόδους Κορυφής καμαρώνοντας σαν... γύφτικα σκερπάρνια.

Μιας Ευρώπης των βρικολάκων, της Μέρκελ, του Τουσκ, του Ντάισελμπλουμ, του Σόιμπλε βεβαίως-βεβαίως, αλλά και των ανόητων υπηρετών τους. Ναι, του Γιωργάκη, του Αντωνάκη, του Τσίπρα, του Καμμένου...

Το φως στην άκρη του τούνελ είναι κλειστό...

Η φτώχεια και η ανέχεια κάνουν το έγκλημα να φαίνεται ότι κοστίζει λιγότερο.

Το αίμα και οι λάσπες της Ειδομένης, θα πέσουν στα κεφάλια τους... αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Στην Ειδομένη, γεννήθηκε ένας μικρός Χριστός.

Ένας σύγχρονος Ιησούς.

Μέσα στις λάσπες, στο κρύο και στη βροχή.

Δεν ξέρω ποια γυναίκα το έφερε στον κόσμο, σε ποιο Θεό πιστεύει, αν κάνει τον Σταυρό της, αν διαβάζει το Ευαγγέλιο ή το Κοράνι, αλλά για μένα είναι μια μικρή Παναγιά.

Η Παναγιά της Ειδομένης. Την προσκυνώ.

Προσκυνώ τη δύναμη της να περπατήσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα, να μπει στη σάπια βάρκα με τρύπιο σωσίβιο, να βγει σαν ναυαγός στα βράχια για να βρει τις κλειστές πόρτες της Ευρώπης! Την προσκυνώ που γέννησε το παιδί της κι ας ξέρει πως γύρω της υπάρχουν μόνο... Ηρώδηδες.

Χιλιάδες, εκατομμύρια Ηρώδηδες που θέλουν να της πάρουν το κεφάλι. Και εκείνης και του παιδιού της... Όλων των αδυνάμων αυτής της πλάσης. Και ντρέπομαι... Ντρέπομαι μωράκι μου, όσο δεν φαντάζεσαι για τους αλήτες που επέτρεψα να μας κυβερνάνε.

Ντρέπομαι για σένα μάνα, που σε αφήσαμε να γεννήσεις εκεί χάμω... Που αντί να σου ανοίξουμε την αγκαλιά μας σου κλείσαμε και την πόρτα μας... Γιατί έτσι αποφάσισαν οι ξεφτιλισμένοι...

Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει αυτός ο μικρός Χριστός...

Προσεύχομαι γι’ αυτόν.

Αυτό που ξέρω είναι η δική μας τύχη, όσο δεν στέλνουμε στο διάβολο όλους αυτούς τους βρικόλακες.

Δεν θέλω, δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη... Απλά να πω μια συγγνώμη στις Παναγίες και στους Χριστούληδες της Ειδομένης...

ΜΑΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ!