Θα ψάχνουν να βρουν καρέκλες και δεν θα βρίσκουν...

Του Κώστα Τσιτούνα

Τους τελευταίους μήνες όλοι οι αλμπάνηδες της πολιτικής αναζητούν εναγωνίως τρόπους για να παραμείνονυν στις καρέκλες τους και να εξασφαλίζουν τις παχυλές βουλευτικές αποζημιώσεις και τα προνόμια για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα.

Οι περισσότεροι εξ αυτών γνωρίζουν πολύ καλά πως όποτε κι αν προκηρυχθούν εκλογές δεν έχουν καμία απολύτως τύχη...

Οι κινήσεις τους είναι πλέον κάτι παραπάνω από σπασμωδικές.

Οι βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. αναζητούν παρασκηνιακά την επιστροφή τους στη ΝΔ ή σε κάποιο νέο δεξιό σχηματισμό αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα βρίσκουν ούτε την ψήφο τους.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ευελπιστούν σε μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ μήπως και παραμείνουν μέσα στο πολιτικό παιχνίδι.

Μάλιστα αρκετοί εξ αυτών στρίβουν το βλέμμα και προς τα δεξιά, αναζητώντας μια θέση στην Κ.Ο. του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού έχουν την αίσθηση ότι ο Κυριάκος έχει ελπίδες να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, υπό προϋποθέσεις και αν βεβαίως το επιτρέψουν οι συγκυρίες...

Μαθαίνω ότι αρκετοί «βαψομαλλιάδες» του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη κάνει τις επαφές τους με το Μητσοτακέικο.

Στην ίδια λογική κινούνται και οι βουλευτές του Ποταμιού, αφού αντιλαμβάνονται πλήρως ότι ο Σταύρος δεν ήταν παρά μια... μίνι σειρά της τηλεόρασης...

Αυτοί που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και κοινωνιολογικό, αλλά και ψυχιατρικό είναι οι λεγόμενοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ναι αυτοί που θα έφερναν την «Ελπίδα» και διερρήγνυαν τα ιμάτια τους υπερασπιζόμενοι το σκίσιμο των μνημονίων και την ανατροπή του Ευρωπαϊκού status quo.

Οι επαναστάτες του γλυκού νερού, που μόλις μπήκαν στα «ανάκτορα» ξέχασαν και τον Κάρολο και τον Τσε...

Όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες της επαναστατικής γυμναστικής βρίσκονται σε παραληρηματική ψύχωση με την εξουσία.

Ξυπνούν κάθε βράδυ μουσκίδι στον ιδρώτα, παρακαλώντας να μείνουν λίγο ακόμα.

Βλέπετε, δεν έχουν άλλες επιλογές μετεγγραφών.... σχόλασε ο γάμος και πάνε φουλ για το 3%, στα παλιά καλά λημέρια της «αγανάκτησης».

Η κομματική γραφειοκρατία που τόσα χρόνια τους συντηρούσε και τους βιοπόριζε δεν μπορεί να τους βοηθήσει άλλο.

Το «κρατικό οξυγόνο» που μοίραζε το κόμμα, στερεύει, σώνεται και δυστυχώς θα χάσουν και την καρέκλα και την κουτάλα.

Δυστυχώς μόλις πέσει η αυλαία θα αναγκαστούν να εργαστούν... Ζόρικες καταστάσεις.

Βλέπεις ακόμα και το δημόσιο πρέπει να λειτουργήσει με όρους ιδιωτικού τομέα κι αυτό είναι κακό, πολύ κακό. Τους προκαλεί ανατριχίλα...

«Η καριέρα είναι χολέρα», το έχει πει πρώτος από όλους ο σύμβουλος Καρανίκας (σ.σ. ο φίλος του Αλέξη που λατρεύει Μενεγάκη).

Άτιμε καπιταλισμέ μας χαντακώνεις τα καλύτερα παιδιά...