Απλή αναλογική: Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, απλά...

Του Κώστα Τσιτούνα

Όσοι εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να διαχειριστεί με επικοινωνιακά τερτίπια την αλλαγή του εκλογικού νόμου, δεν απέχουν ιδιαίτερα από την πραγματικότητα.

Ο κ. Τσίπρας και οι σύμβουλοί του, πίστεψαν, προς στιγμήν, ότι η συλλογή των 200 ψήφων για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την καθιέρωση μιας «περίπου» απλής αναλογικής, θα τους έδινε εντός του κοινοβουλίου μια «περίπου» ψήφο εμπιστοσύνης για το δύσκολο φθινόπωρο που έρχεται ενόψει και της δεύτερης αξιολόγησης.

Πίστεψαν και πιστεύουν ότι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του τύπου: «ψήφος στα 16 και στα 17», θα φέρουν τη νεολαία στις κάλπες.

Εκτιμούν ότι με την απλή αναλογική θα μπορέσουν να ξαναχτίσουν το νέο δικομματισμό προβάλλοντας το δίλημμα «Αριστερά ή Δεξιά», κατακερματίζοντας το χώρο της ήδη διαλυμένης Νέας Δημοκρατίας με την είσοδο νέων κομμάτων στον πολιτικό χάρτη.

Δυστυχώς, ακόμα και την κρίσιμη αυτή ώρα που η χώρα βρίσκεται υπο καθεστώς υψηλής επιτήρησης, έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της εθνικής αυτοδιάθεσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. κινείται σε επικίνδυνα ύδατα... Πειραματίζεται, θα έλεγε κανείς, με τους θεσμούς, αποφεύγοντας να ασχοληθεί με θέματα ουσίας.

Για παράδειγμα, η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης προτάσσουν τις διαφορές τους γύρω από το ποσοστό εισόδου στη Βουλή και γύρω από το περίφημο μπόνους, ενώ τηρούν σιγή ιχθύος για το φλέγον ζήτημα της επιλογής των υποψηφίων βουλευτών.

Ποιος, με ποιες διαδικασίες και με ποια κριτήρια θα αποφασίζει για την επιλογή των πολιτευτών;

Πάλι θα αποφασίζουν οι... αυλάρχες των κομματαρχών με βάση τα καταστατικά των κομμάτων;

Ψηφίστε δηλαδή αυτούς που σας σερβίρει το κόμμα, τα παιδιά του κομματικού σωλήνα...

Όποιος πιστεύει ότι αυτό δεν είναι μείζον ζήτημα δημοκρατικού ελλείματος, τότε μιλάμε για μέγιστη υποκρισία...

Όπως μέγιστη υποκρισία είναι ότι κανείς δεν ανοίγει στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της άρσης της βουλευτικής και της υπουργικής ασυλίας.

Το πολιτικό προσωπικό αρνείται για πολλοστή φορά να σταθεί στις βασικές παθογένειες του συστήματος διακυβέρνησης.

Μένει στα ρηχά... δεν πάει βαθιά...

Κοινώς, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!