Με «μισούς» πρωθυπουργούς δεν μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος!
Η πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. είναι, λίγο ως πολύ, προδιαγεγραμμένη και όπως εκτιμούν οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές θα έχει άδοξο τέλος. Ποιο είναι όμως το βασικό πολιτικό συμπέρασμα των έξι συναπτών ετών της βαθιάς ύφεσης και της κρίσης; Ο τόπος δεν μπορεί να κυβερνηθεί με «μισούς» πρωθυπουργούς και ισορροπίες του τρόμου.
Το μέγα ερώτημα που πλανάται πάνω από τη χώρα είναι: Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τι;
Μπορεί ο τόπος να κυβερνηθεί με ισχνές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και με οριακές συνεργασίες ιδεολογικά αντίθετων πολιτικών φορέων;
Όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι εφικτό, αλλά αντίθετα είναι εξόχως επικίνδυνο.
Θα μου πείτε: ο κ. Τσίπρας είναι «μισός» πρωθυπουργός;
Βεβαίως. Όπως «μισοί» πρωθυπουργοί ήταν και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Παπαδήμος.
Η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια περί κυβερνήσεων συνεργασίας και περί... υγιούς πολυκερματισμού του πολιτικού χάρτη με την είσοδο μικρών κομμάτων στη Βουλή δεν προσέφερε τίποτα απολύτως στον τόπο.
Δημιούργησε απλά λογής λογής ηγετίσκους οι οποίοι παζαρεύουν καρέκλες, υπουργεία, κυβερνητικές θέσεις.
Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ, στα χρόνια της κρίσης, ποια ήταν η συμβολή των ΑΝ.ΕΛ., του Ποταμιού, της Δημοκρατικής Αριστεράς, της Ένωσης Κεντρώων;
Τι προσέφεραν όλοι αυτοί στην ανάταξη της χώρας; Ποια ήταν η συμβολή τους στη Δημοκρατία και στην παραγωγή πολιτικού έργου;
Καμία απολύτως.
Θυμίζω για την Ιστορία και μόνο, ότι αυτοί όλοι δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ούτε για τη συμμετοχή τους σε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.
Τους συνεπήρε όλους η ύβρις της εξουσίας και έθεταν συνεχώς προσκόμματα, ασκώντας στείρα αντιπολίτευση, έχοντας βλέψεις διακυβέρνησης. Είναι κοινό μυστικό στην πολιτική πιάτσα ότι οι επικεφαλής των παραπάνω κομμάτων κοιμούνται και ξυπνούν με το όνειρο να γίνουν πρωθυπουργοί ή έστω αντιπρόεδροι της κυβέρνησης.
Αστεία πράγματα.
Ας πάρουμε όμως την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα.
Στα αλήθεια υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανατρέψει το κλίμα και να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο;
Ένας άνθρωπος που το καλοκαίρι του 2015 συγκρούστηκε μετωπικά με τους δανειστές και έχασε κατά κράτος - κάνοντας στροφή 180 μοιρών στα όσα πρέσβευε ο ίδιος και το κόμμα του - υπάρχει περίπτωση να πείσει κατ΄ελάχιστον τους δανειστές να κάνουν πίσω;
Ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο.
Είναι σα να λέμε ότι ένας Διευθύνων Σύμβουλος μιας πολυεθνικής εταιρείας συμμετέχει σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, χάνει τα πάντα, υπογράφει μια εξόχως προσβλητική συμφωνία για την εταιρεία του και οι μέτοχοι συνεχίζουν να τον κρατούν στην ίδια θέση ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να ανατρέψει τη συμφωνία.
Αυτά δεν γίνονται ούτε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας σύντροφοι!
Ο κ. Τσίπρας, όπως και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, δυστυχώς άγεται και φέρεται από τις ορέξεις των δανειστών και του Βερολίνου επειδή ακριβώς το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι η πολιτική αστάθεια της ισχνής αυτοδυναμίας.
Ξεκάθαρα πράγματα.
Κυβερνήσεις με πλειοψηφίες 151 ή 153 δεν έχουν καμία απολύτως τύχη απέναντι στον Σόιμπλε και στη Μέρκελ.
Ο πρωθυπουργός μιας χώρας που βρίσκεται σε σπιράλ ύφεσης απέναντι σε αιμοδιψείς οικονομικούς δολοφόνους πρέπει να έχει τον απόλυτο κοινοβουλευτικό έλεγχο και να συγκεντρώνει επάνω του την απόλυτη και όχι τη σχετική πλειοψηφία της λαϊκής βούλησης.
Ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα είναι.
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από ρευστή.
Το μόνο βέβαιον είναι ότι αν δεν έχει ισχυρή αυτοδυναμία, θα είναι καταδικασμένος να ζήσει το... δράμα του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα και θα το ζήσει ακόμα πιο γρήγορα.
Αυτό πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες.
Η χώρα έχει ανάγκη από Ηγέτη, όχι από λογιστάκους, ούτε από άκαπνους ιδεολόγους...
Οι Ηγέτες δε σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις, τις διαμορφώνουν. Κάθονται μπροστά από το πλήθος και δείχνουν το δρόμο, δεν κρύβονται πίσω από το λαό.
Όταν φωνάξεις «εμπρός», πρέπει να κάνεις εντελώς ξεκάθαρο προς ποια κατεύθυνση.
Πόσο δίκιο είχε ο Τσέχωφ.
