Η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε κρίση Δημοκρατίας

Το πανηγυρικό ύφος των σκληρότερων εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού αντί να προκαλέσει προβληματισμό στην κυβέρνηση, ελήφθη από αυτήν ως απόδειξη μίας περήφανης νίκης των δυνάμεων του εκσυγχρονισμού. Η προπαγάνδα έχει όμως και τα όριά της!

Πρώτον, η πρόβλεψη παροχής πτυχίου-πιστοποιητικού, ελαστικού περιεχομένου, σε τρία χρόνια, αποτελεί υποβάθμιση της αξίας των πτυχίων, και μετατόπιση των όποιων επαγγελματικών δικαιωμάτων στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών (Αγγλοσαξονικό μοντέλο)

Δεύτερον, υπάρχει ασάφεια ως προς τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, κι ως εκ τούτου ο βασικός χρηματοδότης, δηλαδή ο «ιδιώτης», θα καθορίζει ανάλογα, όχι μόνο την παρεχόμενη γνώση, αλλά και την έρευνα, η οποία αποκόπτεται από την κοινωνική αναγκαιότητα.

Τρίτον, καταργείται το άσυλο, ένας θεσμός που πέρα από σημειολογικός, αποτελεί και την εγγύηση για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την κατοχύρωση της ελεύθερης συλλογικής έκφρασης. Το επιχείρημα ότι έτσι μόνο θα αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα προκαλεί γέλιο, εκτός αν πρώτα απαντήσει κάποιος αρμόδιος για τη σχέση των «κουκουλοφόρων» με τη «πολιτική» καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων ή αν εξηγήσει με σοβαρότητα το γεγονός ύπαρξης παραβατικών συμπεριφορών σε χώρους που δεν διέπονται από άσυλο.

Τέταρτον, με πρόσχημα τη διαπλοκή, καταργείται η φοιτητική συμμετοχή κι όχι μόνο, σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων του πανεπιστημίου. Με την ίδια λογική λοιπόν ο νέος άνθρωπος μπορεί να ψηφίσει για πρωθυπουργό αλλά όχι για πρύτανη. Προφανώς και υπήρχαν πολλά φαινόμενα διαπλοκής, αλλά την κύρια ευθύνη την είχαν κάποιοι μεγαλοκαθηγητές ή κάποιοι δεκαοχτάχρονοι;

Επιπρόσθετα, διαπλοκή υπάρχει και σε πολλούς άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής, αλλά και στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Θα έπρεπε λοιπόν να καταργήσουμε και τη δημοκρατία;

Σε μία περίοδο που ο λαός δέχεται τη σφοδρότερη στη μεταπολιτευτική ιστορία επίθεση στα όποια εργασιακά του δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος καταρρέει, τα επαγγελματικά δικαιώματα καταργούνται, η ανεργία αλλά και η ύφεση αγγίζουν ιστορικά υψηλά, η διάλυση κάθε μορφής συλλογικής συνείδησης και δράσης προβάλλεται ως μονόδρομος απ' τους εκπροσώπους του συστήματος!

Η οικονομική κρίση μετατρέπεται όχι μόνο σε κρίση κοινωνική αλλά και σε κρίση δημοκρατίας.

Σακελλάρης Δημήτρης
Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ