Μην κλαις τσολιά μου…
Toυ Νίκου Συρίγου
Άρα… επιτυχία! Έτσι το λένε, έτσι το γράφω κι εγώ. Δεν ξέρω αν ο Κωνσταντίνος Λούσιας έχει μάθει πόσο… viral έγινε. Φαντάζομαι κι ελπίζω να μην τον ενδιαφέρει. Είμαι σίγουρος ότι δεν τον ενδιαφέρει… Γιατί παιδιά με τέτοιες ευαισθησίες δεν τραβάνε ζόρια και κυρίως δεν κάνουν πράγματα για να πάρουν like…
Στέκονται εκεί όρθια για ώρες, για μια πατρίδα, μια σημαία κι ένα όνειρο που έκαναν πραγματικότητα. Για ένα γινάτι, για ένα «γαμώτο». Αυτό το «γαμώτο» έκανε δάκρυ, το παλικάρι ακούγοντας τον Επίσκοπο στην Αυστραλία να μιλάει για την Ελλάδα που χάνεται. Την Ελλάδα που παραδίδεται. Την Ελλάδα των «πουλημένων»… Την Ελλάδα που ανήμερα της Πρωτομαγιάς ξεπούλησε και τις επόμενες γενιές… Την Ελλάδα του Αλέξη του ψεύτη...
Αυτή την πατρίδα που ο Κωνσταντίνος επιμένει να έχει ψηλά και να νιώθει υπερήφανος που την υπηρετεί. Να νιώθει τιμή που φοράει το εθνόσημο και να λυγίζει όταν ακούει πως αυτό το μεγάλο, το σπουδαίο που έχει εκείνος μέσα στην καρδιά και το μυαλό του ακούγοντας τη λέξη Ελλάδα, αυτοί που αποφασίζουν για τούτο εδώ τον τόπο το έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια…
Και κοίτα να δεις, πατριώτη, σύμπτωση… Ο Κωνσταντίνος, που ακόμη και τη στιγμή που λύγισε έμεινε ανέκφραστος, όρθιος, Προσοχή για να μείνει πιστός στο καθήκον είναι από την Άρτα. Όπως ο Τσίπρας. Γιατί τούτη εδώ η γη μπορεί να βγάζει Κωνσταντίνους και … Τσίπρες. Ανθρώπους που δεν λυγάνε ΠΟΤΕ και ανθρώπους που γεννήθηκαν λυγισμένοι...
Όσο υπάρχουν Κωνσταντίνοι, η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει… Μην κλαις τσολιά μου, άλλοι πρέπει να κλαίνε… Εσύ στο φινάλε κάθεσαι ακίνητος, αμίλητος, αγέλαστος από καθήκον. Όλοι εμείς από… ανημποριά. Μην κλαις Κωνσταντίνε, απλά αν συναντήσεις κάποια στιγμή τον Αλέξη στην Άρτα, εξήγησε του τι σημαίνει Ελλάδα. Ή τι θα έπρεπε να σημαίνει… Για το γινάτι, για αυτό το «γαμώτο», για αυτό το δάκρυ…