Πλημμύρες Μάνδρα 2017 μ.Χ.: Φίλε, σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ που υπάρχεις

Η φύση εκδικείται… Λέμε οι άνθρωποι. Παραμύθια! Καμία φύση δεν εκδικείται.

Η εκδίκηση είναι ανθρώπινο δημιούργημα.

Ναι, ναι του ανθρώπου, του τελειότερου δημιουργήματος του Θεού… Αυτού που βίασε και συνεχίζει να βιάζει, να κακοποιεί τη φύση. Να νιώθει ότι είναι ισχυρότερος από τα στοιχεία της. Τη φωτιά, την βροχή, την θάλασσα, την πλημμύρα… Δεν είναι.

Κι αυτή η ψευδαίσθηση είναι το αποτέλεσμα της αλαζονείας.

Της ύβρις, που από τα παλιά τα χρόνια προκαλούσε Νέμεσις.

Το δυστύχημα είναι πως δεν τιμωρούνται πάντα οι ένοχοι.

Στη Μάνδρα την πλήρωσαν αθώοι. Άλλοι έπρεπε να έχουν πνιγεί. Αυτοί που έχτισαν πάνω στα ρέματα. Αυτοί που επέτρεψαν να χτίσουν πάνω εκεί. Και κυρίως αυτοί που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε έναν τόπο που βασιλεύει μονάχα η ανομία και η αυθαιρεσία.

Που όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη, μπορεί να χτίσει ακόμη και μεσοτοιχία με την Ακρόπολη… Κι ας πάρει στο λαιμό του μετά, τόσο κόσμο…

Η Ελλάδα θρηνεί. Αλλά, να με συμπαθάνε οι τύποι που τώρα έχουν πάρει σβάρνα τα twitter και τα facebook, για να εκφράσουν τη λύπη τους, τα δάκρυα τους είναι ψεύτικά.

Κροκοδείλια που λένε και οι πιο μορφωμένοι…

Ο κόσμος χάθηκε, ζωές χάθηκαν στις λάσπες και το δράμα δεν τελείωσε ακόμη… Ούτε θα τελειώσει...

Έχουν διαλυθεί φαμίλιες για μια βροχή, μια καταιγίδα έστω…

Το χειρότερο είναι πως ξέρουμε ότι αυτά που βλέπουμε σήμερα θα ξανασυμβούν.

Είναι σαν σκηνές από ταινία προσεχώς, που λέει και το τραγούδι… Είναι déjà vu. Γιατί εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι… Από το πρωί βλέπω σκηνές, φωτογραφίες…

Όταν έπεσα πάνω σε αυτή, στο facebook, υποκλίθηκα στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου.

Είναι η αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Είναι η ελπίδα… Είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ψυχή…

Γεια σου ρε φίλε… Σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ που υπάρχεις… Θα δείξω τη φωτογραφία σου στις κόρες μου… Μάθημα ζωής. Ή απλά ζωή… Αυτή που αντέχει, ακόμη και μέσα στις λάσπες.