Τζίμης Πανούσης: Τα συλλυπητήρια των κομμάτων τα έχει γραμμένα ο Τζιμάκος
Τον Τζιμάκο τον λάτρεψα νωρίς. Όχι μόνο ως τραγουδοποιό ή μόνο ως δημιουργό της σάτυρας.
Όσοι τον αγαπήσαμε, τον θαυμάζαμε πρωτίστως ως ασυμβίβαστη προσωπικότητα.
Όταν μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να τον γνωρίσω κατάλαβα ότι δεν είχαμε άδικο όσοι τον θαυμάζαμε.
Μπήκε στο σύστημα κόντρα σε όλους και κατάφερε να επιβιώσει χωρίς να γλείψει, χωρίς να σκύψει, χωρίς να πάρει πίσω τα λόγια του.
Έπαιξε με το «σύστημα» τόσο, όσο...
Δεν προσκύνησε ούτε όταν οι διάφοροι τσιχλόμαγκες τον κυνηγούσαν στα δικαστήρια. Δεν απαρνήθηκε ποτέ τη δουλειά του, δεν ζήτησε συγγνώμη για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα του.
Τα υπερασπίστηκε μέχρι τέλους, φαινόμενο σπάνιο για τον καλλιτεχνικό χώρο.
Μα πάνω απ' όλα ο Τζίμης δεν υπήρξε ποτέ «αριστεριτζής». Έτσι τους έλεγε ο ίδιος, αριστεριτζήδες.
Ο Τζίμης ήταν γνήσιος αριστερός, όπως ακριβώς όριζαν την κοινωνικοπολιτική έννοια του όρου ο Χρόνης Μίσσιος και ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Στις πολιτικές εκπομπές και στα talk shows τον καλούσαν διάφοροι «μεγαλοδημοσιογράφοι» για να κάνουν νούμερα από τις ατάκες του, αλλά το μετάνιωναν πικρά όταν άρχιζε να λέει τις πολιτικές του απόψεις και βεβαίως δεν τον ξανακαλούσαν ποτέ.
Η πολιτική του οξύνοιια ήταν αδιαμφισβήτητη απο όλους, ακόμα κι αν διαφωνούσες μαζί του.
Λίγοι, πολύ λίγοι κατάφεραν να βρεθούν τόσο κοντά στον κόσμο, χωρίς να ξεπουλήσουν τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά τους.
Σατυρικοί καλλιτέχνες υπήρξαν κι άλλοι, στην πορεία όμως διαβρώθηκαν. Υπηρέτησαν κόμματα, επιχείρησαν πολιτική προπαγάνδα, έκλεισαν τα μάτια στην εξουσία.
Ο Τζίμης δεν μπήκε σε αυτό το μονοπάτι.
Τους είχε όλους χεσμένους. Κόκκινους, μπλε, πράσινους... Γι' αυτό και τους κρέμαγε όλους στη μαρκίζα.
Και σήμερα του είναι άχρηστα τα συλλυπητήριά τους...
Προσέξτε, δεν κρέμαγε μόνο τους πολιτικούς στη μαρκίζα, κρέμαγε και τους πολίτες. Το νεοέλληνα. Τον ξέσκιζε. Γι' αυτό πολλοί δεν τον άντεχαν. Γιατί ο νεοέλληνας έχει μάθει να του γλείφουν τα αυτιά με ντισκοτσιφτετέλια και σαχλοτράγουδα. «Ρίτσος σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου» όπως έγραφε σε ένα από τα κομμάτια του...
Θυμάμαι σε μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει πριν από κάποια χρόνια μου είχε πει μια κουβέντα, που τότε μου φάνηκε βαριά. Τώρα πια έχω αρχίσει να την ξανασκέφτομαι:
«Άκου φίλε, αν δε χυθεί αίμα δεν θα αλλάξει τίποτα... ποτέ, τίποτα στην ιστορία δεν άλλαξε χωρίς αίμα».
Πολύ φοβάμαι ότι έχει δίκιο.
Είμαστε κάποιοι που στο πρόσωπο του Τζιμάκου βλέπουμε αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε στη ζωή μας και απλά δεν το τολμήσαμε...
Αυτά.
Καλή τύχη μάγκα μου...
Δείτε εδώ τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Τζίμης Πανούσης το 2014