Για ποια μουσική μιλάμε;

Όλοι ξέρουν ότι οι πωλήσεις δίσκων έχουν πέσει και όλοι πιστεύουν ότι βασικοί υπαίτιοι είναι η ευκολία διακίνησης μουσικής στο Internet και οι υψηλές τιμές των cds. Εντάξει, γλένταγα και γω...., αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες παράμετροι που πρέπει να γνωρίζεις για να μη σε πιάνουν αδιάβαστο.

Κατ' αρχήν το αγοραστικό κοινό πλέον είναι οι ηλικίες 12 – 18 σε αντίθεση με τα 80s και τα 90s που ήταν οι 16-30. Γενικά να ξέρεις ότι κινητήριος άξονας της βιομηχανίας πλέον είναι το κινητό τηλέφωνο. Από κει ακούει τη μουσική του ο πιτσιρικάς, είτε mp3 είτε ράδιο, από κει σερφάρει και στην κάψα του πάνω κατεβάζει και νόμιμα λόγω ανυπομονησίας και τέλος από κει διακινεί τα πιο δημοφιλή σε φίλους και «φίλες». Και κάτσε συ «στο ράφι» να περιμένεις, όπως τα μπακούρια παλιά στα πάρτι την όμορφη να μείνει μόνη για να τη ζητήσεις σε χορό....

Τα μουσικά κανάλια στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα έπαψαν πλέον να είναι η αυθεντία στη μουσική και να καθορίζουν τάσεις, να σου λένε τι να φας το μεσημέρι και ποια ταινία να δεις.... Ακόμα και οι δισκοκριτικές που παλιά ήταν τοτέμ, τώρα αποτελούν γραφικότητα. Αντί όλων αυτών, ίσως η σημαντικότερη προσθήκη του διαδικτύου στην ως τώρα σύντομη πορεία του είναι το Το YouTube. Εκεί α. ακούς μουσική. Β. βλέπεις όποιο clip θες, παλιό – νέο, γ. ανεβάζει κάθε καλλιτέχνης όποιο διαφημιστικό ή πρόχειρο promo θέλει, δ. βλέπεις κάθε live εμφάνιση του αγαπημένου σου αρτίστα. Και όλα αυτά με συζήτηση, κόντρα, νεύρα και άποψη. Και βέβαια τα μουσικά κανάλια δείχνουν κυρίως reality με ό,τι αυτό συνεπάγεται....

Να γιατί: πρώτα πρώτα τα budget στα clips και στη δισκογραφία έχουν πέσει τόσο που τα videos του Bryan Adams μοιάζουν αριστουργήματα. Έπειτα, οι δισκογραφικές αδιαφορούν για τις ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές και ψάχνουν απεγνωσμένα το επόμενο χιτάκι, που θα συγκινήσει τη νεολαία, θα κάνει downloads και θα εξασφαλίσει μια καλή σαιζόν σε όλους τους εμπλεκόμενους. Και εδώ έρχονται οι εταιρείες να αντικαταστήσουν επάξια το ρόλο του promoter – manager – agent. Πού πας ρε Καραμήτρο, είναι σαν να λένε στους παραδοσιακούς μανατζεραίους μιας άλλης εποχής.

Στις Η.Π.Α. και βέβαια στην κυρίαρχη τάση που τα τελευταία χρόνια είναι η urban μουσική (hip hop, soul, r&b και όλα τα παρακλάδια) έχει χαθεί η μπάλα και ψάχνουν να δουν ποιος την κλώτσησε. Πέρα από 2 -3 παραδοσιακά ονόματα (Jay – Z), κυριαρχεί αυτό που ονομάζεται ringtone rap. «Καλλιτέχνες» τύπου Soulja Boy σκαρώνουν σε home studios τραγουδάκια («τσέκαρέ το, σε 10 λεπτά το ΄γραψα» που λέει και ο ποιητής) εύπεπτα, που οι στίχοι τους μοιάζουν να απευθύνονται σε άτομα με διανοητικά προβλήματα. Ιδού: «δεν μπορώ τώρα να σε δω, γι' αυτό φίλα με απ΄ το τηλέφωνο», «κούνα το μουδιασμένο πόδι», «έχω φράγκα και το ξέρεις, βγάζω απ΄ την τσέπη τα δείχνω, τα σκορπάω...». Και όλα αυτά με την παρελκόμενη χορογραφία που μαθαίνεται σε δευτερόλεπτα από άλλο βιντεάκι στο YouTube.... τραγωδία....

Τι μένει; Η δίψα του κόσμου για καλή μουσική, που παραμένει ακόρεστη. Γι΄ αυτό και οι διασκευές, οι απομιμήσεις και το συνεχές «Θέλω να γυρίσω στα παλιά» που αναφωνείται από κάθε πικραμένο. Μη μασάτε παρά μόνο αν πεινάτε. Ραντεβού στο κινητό.

Βαγγέλης Σερίφης (Dj Rico), μέλος των ΝΕΒΜΑ