Εδώ Πολυτεχνείο: Το 1973 είχαν κάτι να πουν... Σήμερα τίποτα με μπόλικο καθόλου
Είδα τα ντοκιμαντέρ, είδα τα αφιερώματα για την εξέγερση, είδα τα επεισόδια στα Εξάρχεια, είδα τις φωτιές στο Πολυτεχνείο, είδα τις μολότοφ, τα χημικά που πέταξαν τα ΜΑΤ, τις κόντρες του Άδωνι με διαφόρους τουϊτερικούς φίλους του, της αριστερής διανόησης, για το αν υπήρχαν ή όχι νεκροί μέσα κι έξω από το ΕΜΠ.
Γενικώς, πήρα τη δόση μου όπως την λαμβάνω εδώ και 44 χρόνια που ζω και παρακολουθώ τις επετείους της εξέγερσης.
Τι με θλίβει περισσότερο;
Η παρελθοντολαγνεία από την οποία διακατέχεται αυτός ο λαός.
Η αδήριτη ανάγκη του να «πουλάει» μόνο το παρελθόν του.
Διότι άλλο να ξέρεις από που έρχεσαι κι άλλο να μην ξέρεις ούτε που βρίσκεσαι, ούτε που πας...
Συζητήσεις επί συζητήσεων για το ποιοι ήταν ήρωες και αντιστασιακοί στη χούντα.
Ποιοι ήταν πρωταγωνιστές στην αντίσταση κατά των Γερμανών. Ποιοι ξεσήκωσαν την επανάσταση του 1821 και πάει λέγοντας.
Οι συζητήσεις και η προσκόλληση στο παρελθόν δίνουν τροφή στο δημόσιο διάλογο και βάζουν φωτιά στα social media.
Συζήτηση συνθηματολογίας, χωρίς ουσία, καθαρή μαζοποίηση.
«Εσείς κάνατε εκείνο», «εμείς κάναμε το άλλο», «εσείς ήσασταν προδότες», «όχι εσείς ήσασταν γερμανοτσολιάδες, πράκτορες της CIA» και διάφορα άλλα… γλυκόλογα.
Μια χώρα που αυτοπροσδιορίζεται μόνο σε χρόνο αόριστο! Θλιβερό.
Υπερφίαλη κενολογία, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Και μίσος. Αστείρευτο μίσος.
Μίσος για τους ξένους, μίσος για τους Έλληνες, μίσος για τους αριστερούς, μίσος για τους φιλελέδες, μίσος για τους μαύρους, μίσος για τους μαύρους, μίσος για τους «αόρατους εχθρούς», μίσος για όλους και για όλα.
Προφανώς και σέβομαι την ανάγκη όλων των λαών να θέλουν να είναι περήφανοι για τους προγόνους τους και να ανασύρουν «ιστορικές» μνήμες, όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Ακόμα και για λόγους «εθνικής ανάτασης». Ειλικρινά το σέβομαι.
Κείνο που με προβληματίζει είναι ότι από τη μεταπολίτευση και δώθε, ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα που να χαρακτηρίζει το δικό μας αποτύπωμα, των νεοελλήνων.
Απολύτως τίποτα.
Ότι έχουμε να «πουλήσουμε» αφορά μόνο το παρελθόν μας. Για το παρόν και για το… μέλλον δεν έχουμε να πούμε απολύτως τίποτα. Κενοί περιεχομένου.
Έτσι εξηγούνται όλα. Και το μίσος και η παρελθοντολαγνεία. Ο νεοέλληνας είναι ανύπαρκτος, σε κατάσταση μηχανικής υποστήριξης.
Δεν θα αντιδράσει ακόμη κι αν του πάρεις το τηλεκοντρόλ από τον καναπέ, ακόμη κι αν του σπάσεις το iphone 8.
Xάθηκε κάπου στη… μετάφραση της παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει τίποτα να επιδείξει σε κανέναν τομέα.
Ξέρω σας στεναχωρώ. Όμως μέσα σας, βαθιά αντιλαμβάνεστε ότι είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Σε άλλα νέα, ας πιάσουμε τη συζήτηση: Πόσοι ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου, ποιος έριξε τη Χούντα, όχι εμείς τη ρίξαμε, όχι οι άλλοι την έριξαν…
Ποιοι είναι οι άλλοι και ποιοι είμαστε εμείς, ακόμα δεν το έχω καταλάβει και δεν θέλω δηλαδή.
Εγώ είμαι ένας νεοέλληνας που κάθομαι στον καναπέ μου και περιμένω να δω αυτούς που τρέχουν και πηδάνε κάτι εμπόδια στον Άγιο Δομίνικο.
Χαβαλές να γίνεται…