Το ξέσκισμα της εικόνας της Παναγίας και τα δύο λεπτά του μίσους

Μίσος υποκινούμενο και σαφώς χειραγωγούμενο. Μίσος που γεννά αόριστους (και αόρατους ενδεχομένως) εχθρούς, τους οποίους πρέπει να τσακίσουμε σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά...

Παλιά το υποκινούμενο μίσος είχε ως συλλογικό υποκείμενο τις παραγωγικές ηλικίες, από 29 μέχρι 40 ετών. Τώρα πια δεν πείθει και άλλαξε κατηγορία. Οι νέοι κάτω των 20 ετών είναι το καλύτερο κοινό για να επιτευχθεί η λεγόμενη προπαγάνδα του μίσους.

Προσέξτε, η προπαγάνδα του μίσους, δεν έχει καμία σχέση με τον αποκαλούμενο ριζοσπαστισμό. Είναι απλά ώμο μίσος και βία κατά πάντων, χωρίς κατ' ανάγκη να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή κάποια ανατροπή.

Κάπου ανάμεσα στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και στην ένταση των ημερών, έλαβε χώρα ένα περιστατικό που είναι τροφή για σκέψη.

Ένας μεσήλικας που εδώ και χρόνια γυρίζει με το μηχανάκι του στις γειτονιές της Αθήνας βαστώντας πάντα ένα σταυρό και μια εικόνα της Παναγίας έπεσε θύμα των θυμωμένων νεαρών.

Το πότε πρόλαβαν να θυμώσουν στα 17 η στα 18 τους, είναι ένα ερώτημα. Μπορεί να γεννήθηκαν με νεύρα από δύο μηνών...

Μπορεί... διόλου απίθανο.

Τον σταμάτησαν του έσπασαν τον σταυρό και το εικόνισμα και με απίστευτη μανία ξέσκισαν την εικόνα της Παναγίας.

Είναι όμως εχθρός τους η Παναγία;

Είναι, γιατί έτσι τους είπε η καθοδήγα.

Ότι πει η καθοδήγα είναι νόμος.

Βλέποντας το βίντεο με τη μανία των νεαρών θυμήθηκα μια ταινία που έφερε τον τίτλο: «Δύο Λεπτά Μίσους» (Two Minutes Hate).

Μια ταινία επηρεασμένη από το κλασσικό μυθιστόρημα του George Orwell, «Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα» ή «1984». Στην Oceania (Ωκεανία), μια χώρα που βρίσκεται κάτω από το απολυταρχικό καθεστώς υπάρχει η ώρα των «Δύο Λεπτών Μίσους», ενός καθημερινού «διαλείμματος», όπου τα μέλη του Κόμματος πρέπει να παρακολουθήσουν μια ταινία σε τηλεοθόνες, στις οποίες απεικονίζονται οι «εχθροί του κόμματος και κατ'επεκταση του λαού» και να εκφράσουν το μίσος τους για αυτούς.

Για να επιβιώσει το κόμμα πρέπει να υπάρχει σταθερά ένας «εχθρός του λαού». Σκοπός της ταινίας είναι να ικανοποιήσει τα υποτονικά αισθήματα των πολιτών και να κατευθυνθεί κάθε υποσυνείδητο συναίσθημα κατά του καθεστώτος προς τους εξωτερικούς εχθρούς (που πιθανόν να μην υπάρχουν καν).

Όμως το Κόμμα - καθεστώς καταφέρνει να γεμίζει τις καρδιές των μαζών και τα μυαλά τους με άσβεστο μίσος και απέχθεια για αυτούς τους «βάρβαρους», όπου ξεχωρίζει ο κύριος «εχθρός», κάποιος ονόματι Emmanuel Goldstein.

Είναι δε τόσο το μίσος που καλλιεργείται που οι υπνωτισμένοι και χειραγωγούμενοι οπαδοί του κόμματος – τηλεθεατές κραυγάζοντας πετάνε αντικείμενα στον «εχθρό» που εμφανίζεται στις τεράστιες τηλεοθόνες.

Τα «Δύο Λεπτά Μίσους» συνιστούν ένα εξαιρετικά ισχυρό κομμάτι της καθεστωτικής προπαγάνδας, στο οποίο τα μέλη του κόμματος είναι υποχρεωμένα να συμμετέχουν σε καθημερινή βάση. Σε μια συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα, τα μέλη του Κόμματος διακόπτουν κάθε εργασία τους και συγκεντρώνονται μπροστά από τεράστιες οθόνες τηλεόρασης που δείχνουν μια εικόνα κάποιου Emmanuel Goldstein ο οποίος περιγράφεται ως «ο εχθρός του λαού». Αν και το πρόγραμμα διαφέρει από μέρα σε μέρα, πάντοτε στο πρόγραμμα εμφανίζεται ως κύρια φιγούρα ο Goldstein.

Στην ταινία, το πρόσωπό του Goldstein μεταμορφώνεται σε πρόβατο καθώς οι στρατιώτες του εχθρού στρέφουν τα όπλα τους προς τους θεατές με έναν στρατιώτη να στρέφει το αποκρουστικό του πρόσωπο στην οθόνη και να ρίχνει με πολυβόλο με μανία. Τελικά εμφανίζεται η μορφή του Big Brother στο τέλος των δύο λεπτών και οι ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά εξαντλημένοι θεατές φωνάζουν «ΒΒ! … ΒΒ!» ξανά και ξανά, τελετουργικά.

Το Δύο Λεπτά Μίσους είναι σημαντικά, διότι δίνουν στους ανθρώπους ένα στόχο στον οποίο επικεντρώνουν το μίσος τους, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν την αγάπη που πρέπει να αισθάνονται για το Κόμμα και τον Big Brother.

Ίσως η πιο σημαντική πτυχή των Δύο Λεπτών Μίσους είναι, όταν τελειώνουν τα δύο λεπτά και η εικόνα του Goldstein αντικαθίσταται από την καθησυχαστική εικόνα του Big Brother. Με την αντικατάσταση της εικόνας του «εχθρού» με την εικόνα του «ήρωα», ο ρόλος του ήρωα ενισχύεται και η εξάρτηση από αυτόν γίνεται πιο εμφανής. Είναι η αποθέωση της δύναμης που έχει η προπαγάνδα και του πόσο εύκολο είναι για το Κόμμα να ελέγχει τις απόψεις και τις γνώμες των μαζών, καθότι έχουν καταληφθεί από ένα συναισθηματικό ντελίριο.

Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται το σημερινό ντελίριο μίσους που υπάρχει στην ελληνική νεολαία, τότε η καθοδήγα έχει πετύχει το σκοπό της, τον λεγόμενο «ψόφο», που τόσο εύκολα διακινείται στα σόσιαλ μίντια...