Μπορεί η ελίτ ενός ξοφλημένου δυτικού πολιτισμού να καταργήσει τη μητρική και την πατρική φιγούρα;

Τι ακριβώς προσφέρει στην ενημέρωση του ελληνικού λαού ότι δύο άνδρες που απέκτησαν δυο παιδιά μέσω παρένθετης μητέρας έπρεπε να κάνουν τόσο ντόρο στα «βαφτίσια» για να μας πουν ότι ο Πίτερ και ο Ευάγγελος είναι ζευγάρι;

Πλημμύρισαν τα site από φωτογραφίες δύο ανδρών που κρατούν στην αγκαλιά τους δύο μωρά για να μας που τι; Ότι είναι οικογένεια; Ότι όλοι αυτοί οι σχεδιαστές μόδας, τα μοντέλα, οι μοντέλες, οι wannabήδες, οι τραγουδιάρηδες, οι ηθοποιοί, οι influencers και οι γόνοι διαφόρων πλουσίων οικογενειών που παραβρέθηκαν εκεί νομιμοποιούν μια κατάσταση;

Προσδίδει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα ότι τα παιδιά τα βάφτισε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος ή μήπως και αυτός «χρησιμοποιήθηκε» για να δέσει το όλο σκηνικό και να γίνει χωνευτό ότι η Εκκλησία μας βάφτισε τα παιδιά δύο μπαμπάδων και όχι ενός μπαμπά και μιας μαμάς;

Και εντάξει επειδή είμαστε φουλ δημοκράτες σε αυτή τη χώρα δεν θα τολμήσουμε να πούμε ότι πρόκειται για «μεταμοντέρνο φασισμό», ούτε για «σύγχρονο marketing» που πουλάει το «γονέας 1» και το «γονέας 2» και καταργεί την πιο γλυκιά λέξη της μάνας. Όχι δεν θα πούμε τέτοια πράγματα με τον κίνδυνο να μας χαρακτηρίσει και να μας κολλήσει ταμπέλες μια συγκεκριμένη νομενκλατούρα δικαιωματιστών.

Εδώ συζητάμε για κάτι άλλο. Εδώ, μία συγκεκριμένη ελίτ εξουσίας, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά θεωρεί ότι οι όροι/έννοιες «μητέρα» και «πατέρας» είναι αναχρονιστικοί και ομοφοβικοί. Λες και η «μαμά» και ο «μπαμπάς» τελικά προάγουν τις διακρίσεις απέναντι σε μειονότητες. Και για αυτό τους καταργούν. Τους καταργούν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Στα μίντια, στα pride, στις Εκκλησίες, στα βαφτίσια, στους γάμους, παντού!

Λες και με μια αντιαισθητική κιτσαρία μπορείς να καταργήσεις τη μητρική στοργή ή την εξάρτηση του βρέφους από τη μαμά του, αυτό το συγκλονιστικό βιολογικό-κοινωνικό μυστήριο. Λες και με 8 νονούς και 100 καλεσμένους της ελίτ ενός ξοφλημένου και αξιακά νεκρού δυτικού πολιτισμού μπορεί να καταργηθεί η ανάγκη για την πατρική φιγούρα, ή ο υπαρξιακός καημός του πατέρα για το παιδί του. Απίστευτα πράγματα.

Το νέο φρούτο που ακούει στο όνομα καπιταλισμός του «φιλελευθερισμού» και του «δικαιωματισμού» δεν μπορεί να διανοηθεί το μεγαλείο και την ευρύτητα της ανθρώπινης φύσης και το βάθος των εννοιών «μαμά» και «μπαμπάς». Μαμά και μπαμπάς, το ξαναγράφω για να το χωνέψετε!