Τελικά είμαστε… αριστοκρατικός λαός

Η υπερβολή των ελληνικών μέσων ενημέρωσης στην κάλυψη όλου αυτού του δεκαημέρου είναι ενδεικτική ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα μέτρο για τίποτα. Συνεχείς συνδέσεις, live, ιστορικά αφιερώματα και πολλές άχρηστες πληροφορίες για κάτι που εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το ζήσαμε από κοντά. Ξαφνικά όλοι στην Ελλάδα έγιναν Ζαμπούνηδες και σχολιαστές της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας.

Ξαφνικά όλοι ξέρουμε τι κάνει ο πρίγκιπας Χάρι, η Μέγκαν και η υπόλοιπη οικογένεια… Είναι άραγε μια κρυφή νοσταλγία για τη «χαμένη μοναρχία» που θα έδινε στη μικρή Ελλάδα αίγλη και glamorous σε αντιδιαστολή με την εικόνα της Ψωροκώσταινας; Ή μήπως είναι μια ροπή της νεοελληνικής κοινωνίας προς μια «δηθενιά» η οποία είναι και πέρα από την δομή της κοινωνίας μας;

Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι το ελληνικό κοινό διψάει να μάθει τα πάντα για την κηδεία, για τα καπέλα των κυριών, τα φορέματά τους, αν έκλαψαν ή αν γέλασαν, τους μορφασμούς του Καρόλου, αν είναι καλή βασίλισσα η Καμίλα, ποια είναι πιο όμορφη, η Κέιτ ή η Μέγκαν, που θα καθίσουν στην κηδεία και άλλα τέτοια εκτός ελληνικής πραγματικότητας στοιχεία;

Τα έχουμε όλα λυμένα και μας απασχολεί το καπέλο της Μέγκαν; Λύσαμε το ενεργειακό πρόβλημα, μάθαμε αν θα παγώσουμε το χειμώνα, αν θα κλείνουν τα φώτα στους δρόμους, αν θα έχουν ζέστη τα παιδιά στα σχολεία, αν τελικά θα πληρώσουμε εμείς ακριβά τον… λογαριασμό του πολέμου στην Ουκρανία και των γεωπολιτικών παιχνιδιών και αφού τα ξεπεράσαμε όλα αυτά είπαμε να ασχοληθούμε και με το στέμμα της βασίλισσας και με το αν ο Κάρολος εκνευρίστηκε με την πένα του η οποία χάνει μελάνι.

Τελικά όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν γαλαζοαίματο. Είμαστε φαίνεται αριστοκράτες. Και εγώ μας είχα για… βλάχους. Πόσο έξω έπεσα…