To φαινόμενο με τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες

Πέραν της πολιτικής κριτικής την οποία δέχθηκαν και δέχονται οι συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς καμία θετική προβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης κατάφεραν να μπουν στην Βουλή και μάλιστα με ποσοστά αξιοσημείωτα και με μια δυναμική ανόδου.

Τόσο το κόμμα Νίκη του Δημήτρη Νατσιού, όσο και το κόμμα Σπαρτιάτες με επικεφαλής τον κ. Στίγκα εδέχθην κατά κύριο λόγο αρνητική προβολή από τα media και αυτό ως ένα μεγάλο βαθμό λειτούργησε αντίστροφα στην λογική του εκλογικού σώματος. Όπως αντίστροφα λειτούργησε και όλη αυτή η εμμονή με τον αποκλεισμό κομμάτων σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον.

Το αφήγημα κυρίως των συστημικών κομμάτων ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα κινδυνεύει από κόμματα που βρίσκονται δεξιά της δεξιάς δεν έπεισε ένα μεγάλο μέρος του λαού που προτιμά όλα τα κόμματα να μπαίνουν στη Βουλή και να κρίνονται εκεί από τα πεπραγμένα τους και τις πολιτικές που παράγουν ή δεν παράγουν.

Το κόμμα της Νίκης απευθύνθηκε σε ένα κοινό που διακατέχεται και από αισθήματα φιλοπατρίας, αλλά και από βαθιά θρησκευτική συνείδηση και αυτό δεν πρέπει να το αγνοούμε. Στο πρόγραμμά τους προέταξαν αξίες περί της οικογένειας και της ηθικής, ενώ αντίστοιχα το κόμμα Σπαρτιάτες απευθύνθηκε κατά κύριο λόγο στο εθνικό και στο πατριωτικό συναίσθημα μιας μερίδας του ελληνικού λαού.

Αυτές οι εκλογικές δεξαμενές, δεν ξεφύτρωσαν ξαφνικά από το πουθενά. Υπήρχαν για χρόνια στην ελληνική κοινωνία, απλά δεν έβρισκαν κάποιον πολιτικό σχηματισμό που να τους καλύπτει. Τα συγκεκριμένα κόμματα κατάφεραν λοιπόν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς να διαθέτουν την κομματική τεχνογνωσία σε δομικό επίπεδο, να απλώσουν τις ιδέες τους κυρίως μέσω του ίντερνετ. Δεν έταξαν επιδόματα, δεν έταξαν λεφτά, διορισμούς, ρουσφέτια, κομματικές θέσεις εργασίας. Τίποτα από τα παραπάνω. Μίλησαν κυρίως για αξίες και ιδανικά που είτε έχουν εξαφανιστεί από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, είτε χλευάζονται ανηλεώς από διάφορα κέντρα και παράκεντρα. Μίλησαν για την οικογένεια, την χριστιανοσύνη, την αληθινή αγάπη για το Έθνος και την Πατρίδα, για την αναβάθμιση της Παιδείας και της αγωγής των νέων ανθρώπων, για την προστασία των παιδιών από κακοτοπιές, για την λειτουργία μιας κοινωνίας που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τον Έλληνα. Αυτόν που ζει και μοχθεί σε αυτό τον ευλογημένο τόπο και θέλει το καλό του τόπου. Γι’ αυτά μίλησαν και με αυτά έπεισαν μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης.

Προφανώς και θα κριθούν με την στρατηγική που θα ακολουθήσουν εντός του κοινοβουλίου. Με τις παρεμβάσεις τους και τις προτάσεις τους επί όλων αυτών των ζητημάτων. Εκεί θα κριθούν και όχι με διάφορες ανυπόστατες κατηγορίες για το τι έκαναν και τι δεν έκαναν πριν ιδρύσουν τα κόμματά τους. Οι πολιτικοί σχηματισμοί κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων και των υποκειμενικών αναλύσεων που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς.

Τα εύκολα συμπεράσματα, οι αφορισμοί και οι εύκολες ταμπέλες δεν είναι παραγωγή πολιτικού έργου. Και επιτέλους η κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι επιλογή και δικαίωμα μόνο μιας συγκεκριμένης ελίτ. Είναι δικαίωμα όλου του λαού.