Τα ζεϊμπέκικα στην πολιτική….

Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω…

Από τον πρώτο διδάξαντα τον Ανδρέα Παπανδρέου που έστησε ολόκληρο μύθο γύρο από τα ζεϊμπέκικα του Τσιτσάνη και της Ρίτας Σακελλαρίου; Την εποχή των παχιών αγελάδων που του χτύπαγαν παλαμάκια ο Κουτσόγιωργας κι ο Κατσιφάρας; «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός» και να ‘σου η Ρίτα στο Καστρί και τα γλέντια στο «Περιβόλι του Ουρανού και όλα πήγαιναν πρίμα με την… Αλλαγή.

Και μετά το πήραν σχοινί κορδόνι στο Πασοκιστάν κι όπου έβρισκαν έριχναν γυροβολιές στα πολιτιστικά κέντρα που έλεγε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος και η χώρα βυθιζόταν στον βούρκο της διαπλοκής και της διαφθοράς. Τα ζεϊμπέκικα του Άκη Τσοχατζόπουλου, του Κώστα Σκανδαλίδη, του Βαγγέλα και όλων των παιδιών του σοσιαλισμού. Δεν την πλήρωσε βέβαια κανένας τους για τίποτα. Ούτε ο γιος του Αντρέα ο Γιωργάκης, το παιδί των λουλουδιών που χόρευε ζεϊμπέκικα με τον Ισμαήλ Τζεμ και θα μας έκανε φίλους με τους Τούρκους και θα έφερνε το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Άλλο αστέρι και βαρύμαγκας αυτός. Ούτε αυτός την πλήρωσε για κάτι…

Για να μην πιάσω και τα άλλα τα παλικάρια της αριστεράς με τον Παυλάρα τον Πολάκη και τα «Η ζωή εδώ τελειώνει» ή τη Ρένα τη Δούρου με τη βαριά κι ασήκωτη «Ρόζα» του Μητροπάνου…

Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Για τσιφτετέλια και πανηγύρια είναι πρώτοι! Θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου…