Κακοκαιρία Daniel: Όταν φύγουν οι κάμερες…

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους σε μια – δυο βδομάδες ή σε ένα μήνα, μάλλον δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Το δράμα είναι στην αρχή του…

Τα περισσότερα από τα πλημμυρισμένα σπίτια είναι αδύνατον να κατοικηθούν, ενώ η γεωμορφολογία του εδάφους προφανώς έχει μεταβληθεί και έχει υποστεί διάβρωση.

Το ζήτημα της στέγασης θα είναι σαφέστατα το Νο1 πρόβλημα για τους κατοίκους των περιοχών που θάφτηκαν κάτω από τις λάσπες. Συνολική ανασυγκρότηση των ίδιων περιοχών είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα εκτιμούν οι επιστήμονες. Πού θα φιλοξενηθούν, έστω και προσωρινά, όλοι αυτοί οι πολίτες; Σε ποια σχολεία θα πάνε τα παιδιά τους; Από πού θα διασφαλίσουν σταθερό εισόδημα; Πώς θα πληρώνουν τα χρέη και τα δάνειά τους; Πώς θα βγάλουν τους επόμενους χειμώνες; Σε κοντέινερ; Πέραν της αρχικής αποζημίωσης, το κράτος οφείλει να βρει όχι απλά απαντήσεις, αλλά άμεσες λύσεις επ’ αυτών των ζητημάτων.

Ο χειμώνας θα είναι δύσκολος και δεν θα υπάρξουν δικαιολογίες για γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και καθυστερήσεις. Πολύ φοβούμαι πως όταν φύγουν οι κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητας, οι άνθρωποι αυτοί θα μείνουν και πάλι μόνοι τους στο έλεος του θεού…

Είναι κάτι σύνηθες στην Ελλάδα. Όπως έμειναν μόνοι τους και άλλοι συμπολίτες μας μετά από αντίστοιχες φυσικές καταστροφές (σεισμούς, πυρκαγιές κλπ).