Προπαγάνδα, λαϊκισμός και γάμοι ομόφυλων ζευγαριών

Η ιστορία με τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, την οποία άνοιξε με τη… διαδικασία του κατεπείγοντος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με την έλευσή του στην Ελλάδα μετά του ανδρός του Τάιλερ Μακμπέθ, δεν φαίνεται να απασχολεί τόσο όσο κάποιοι νομίζουν την ελληνική κοινωνία.

Το αντίθετο θα έλεγα. Οι πολίτες έχουν άλλα κρισιμότερα και σοβαρότερα προβλήματα για τα οποία πρέπει να βρεθούν λύσεις. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει ξεκάθαρα σε όλες τις δημοσκοπικές έρευνες και από τις τελευταίες τάσεις της MRB. Η «καραμέλα» την οποία προωθούν ορισμένοι ότι σύσσωμη η κοινωνία ζητά τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων πέραν του συμφώνου συμβίωσης και της τεκνοθεσίας, δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο.

Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων τάσσεται κατά του γάμου ομόφυλων ζευγαριών σε ποσοστό 52,9%, ενώ υπέρ απαντά το 40,3%. Αντίθετα στην ερώτηση τι θα απαντούσατε σε μια πρόσκληση σε γάμου ομόφυλου ζευγαριού, η πλειοψηφία δηλώνει ότι θα πήγαινε. Από το αποδέχομαι έναν γάμο ομόφυλων μέχρι το στηρίζω τους γάμους αυτούς, μεσολαβούν τεράστιες διαφορές και αγεφύρωτα χάσματα. Εκεί που τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα είναι στην τεκνοθεσία. Εμφανώς πλειοψηφική είναι η εναντίωση των ερωτηθέντων στην τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Συμφωνεί (σίγουρα ή μάλλον) μόνο το 24,2%, ενώ διαφωνεί (σίγουρα ή μάλλον) το 68,7%! Πόσο πιο καθαρά να το πει ο ελληνικός λαός ότι διαφωνεί πλήρως με αυτές τις πρακτικές οι οποίες προωθούνται και οι οποίες δημιουργούν σύγχυση στην λεγόμενη «πυρηνική οικογένεια».

Είναι άλλο πράγμα η αποδοχή των έμφυλων ταυτοτήτων, αλλά και των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων να συνάπτουν σύμφωνα συμβίωσης και άλλο πράγμα η εμμονή τους να αποτελέσουν είδος οικογένειας και μάλιστα κυρίαρχο. Αυτή η εμμονή τους να μεταλλαχθεί ο τύπος της βιολογικής οικογένειας αγγίξει και ξεπερνά κάθε όριο προπαγάνδας.

Προφανώς τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έχουν δικαιώματα όπως όλοι οι Έλληνες τα οποία δεν πρέπει να στερούνται, όμως είναι ένα άλλο ζήτημα ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία πρέπει να αναπροσαρμοστεί στα δικά τους standard. Αυτό από μόνο του δημιουργεί προβλήματα και περιπλέκει αρκετά όχι μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά και το κύτταρο της κοινωνίας που είναι η οικογένεια.

Στις Δημοκρατίες καμία κοινωνική ομάδα δεν μπαίνει στο περιθώριο, πλην όμως υπάρχει η αρχή της πλειοψηφίας. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο η πλειοψηφία αποφασίζει για το ποια θα είναι η τρέχουσα πολιτική, χωρίς να στερεί από τις μειοψηφίες τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Όμως από την άλλη μεριά δεν μπορεί οι μειοψηφίες να επιβάλλουν ως θέσφατα τις δικές τους ιδεοληψίες και τις δικές τους απόψεις για το τι θεωρούν φυσιολογικό ή αφύσικο. Τροφή προς σκέψη λοιπόν, χωρίς ακρότητες και λαϊκισμούς. Πάντως η κοινή γνώμη και η κοινή λογική ευτυχώς δεν έχουν χαθεί από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η μεταβολή της πραγματικότητας και της κανονικότητας όπως αυτή ορίζεται από τους νόμους της ίδιας της φύσης είναι ο ορισμός της αυταρχικότητας.