Όχι άλλη αδιαφορία και ατιμωρησία

Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δεν ανέδειξε μόνο την οργή των συγγενών των θυμάτων. Ανέδειξε μια απέχθεια της κοινωνίας σε μια γενικευμένη πολιτική αδιαφορία, σε μια συνεχιζόμενη ατιμωρησία και σε έναν φαύλο κύκλο ρουσφετιών ο οποίος υπάρχει σε κάθε γωνιά του κράτους.

Το ζήτημα δεν είναι κομματικό όπως κάποιοι προσπαθούν να το παρουσιάσουν. Ούτε ξαφνικά τρελάθηκε όλη η ελληνική κοινωνία που ζητάει να αλλάξουν πράγματα. Ο λαός δεν ζητάει να ρίξουμε κανέναν στην αρένα με τα λιοντάρια. Απλά δεν αντιλαμβάνεται γιατί κανένας από όλους αυτούς που ενεπλάκησαν στην τραγωδία δεν είχε το σθένος να πει «παιδιά πάω σπίτι μου γιατί είμαι άχρηστος». Δεν ζήτησε η κοινή γνώμη να πει κάποιος «είμαι ένοχος».

Δεν μπορεί όμως να πεθαίνουν άδικα 57, 100, 200 άτομα σε κάθε τραγωδία και να μην βγαίνει ένας να πει «ρε παιδιά πάω σπίτι μου γιατί είμαι άχρηστος και 10 χρόνια δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ένα έργο ασφάλειας, είτε αυτό αφορά συγκοινωνίες, είτε αντιπλημμυρικά έργα» κ.ο.κ.

Όλοι αυτοί που εμπλέκονται στην τραγωδία αν δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα και είχαν κάνει τέτοια εγκληματικά λάθη πού θα βρίσκονταν σήμερα; Από τον τελευταίο υπάλληλο μέχρι τον υπουργό. Αλλά τη γλυτώνουν επειδή απλά είναι κρατικές οντότητες. Δεν ζήτησε κανένας πολίτης να στηθούν κρεμάλες για κανέναν. Ούτε αυτοδικίες. Το αυτονόητο ζητούν όλοι.

Τόσο χαμηλά έχει πέσει αυτή η χώρα, που έγινε ζητούμενο το αυτονόητο…