Eurovision: Δεν θέλουμε να γίνουμε Κοντσίτες με το ζόρι

Τα ευτράπελα και τα έκτροπα που συνόδεψαν τον φετινό διαγωνισμό της Eurovision σε γενικές γραμμές ήταν αναμενόμενα. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ περνούν μια περίοδο πολιτισμικής και κοινωνικής κρίσης και γίνεται εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Και στον πολιτικό και στον κοινωνικό και τον πολιτισμικό τομέα.

To άφυλο Nemo Mettler κατέκτησε την πρώτη θέση στην φετινή Eurovision με το τραγούδι «The Code» και είναι λέει το πρώτο non binary άτομο που αναδείχθηκε στην κορυφή του διαγωνισμού. Έλα. Μην μου το λέτε θα κλάψω… λέτε να μην το περιμέναμε ότι θα κέρδιζε το διαγωνισμό ένα «it», ένα πράγμα δηλαδή;

Το άφυλο Nemo προσδιορίζεται λένε ως non binary/μη δυαδικό άτομο και αυτό του το δικαίωμα να συστήνεται και να ορίζεται όπως εκείνο θέλει, αποφάσισε να παρουσιάσει και στη σκηνή του διαγωνισμού, με το κομμάτι του. Ανατρίχιασα! Μιλάμε για πολύ κουλτούρα.

Μια καρικατούρα γυναίκας με φούστα και πούπουλα βγήκε νικητής αποδεικνύοντας ότι η σημερινή Ευρώπη, που καθρεφτίζεται και μέσα από τη Eurovision, δεν θέλει να έχει ταυτότητα. Θέλει να είναι άφυλη.

Γράφουν δε όλα τα ΜΜΕ που είναι σε αυτό το παιχνίδι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ότι το τραγούδι του, με τίτλο «The Code», κατάφερε να αγγίξει τον κόσμο, καθώς μιλάει για τη σεξουαλικότητά του Nemo και το ταξίδι του προς την αποδοχή της ταυτότητάς του. Τι άλλο θα ακούσουμε Θεέ μου;

Για την EBU (Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση), που στηρίζεται πολιτικά από την Κομισιόν διοργανώνοντας τα ντιμπέιτ των υποψήφιων προέδρων στις ευρωεκλογές, απαγορεύονταν άλλες σημαίες εκτός από αυτές των συμμετεχουσών χωρών, αλλά επιτράπηκε στον Ελβετό τραγουδιστή με ενδυμασία φρικιού να προμοτάρει τη σημαία της άφυλης κοινότητάς του. Πόσο πιο δημοκρατικά να σας το πω;

Η Ευρώπη του Παρθενώνα, του Πλάτωνα, της Γαλλικής Επανάστασης, της Αναγέννησης, σέρνεται πίσω από τις φούστες ενός άμουσου κλόουν. Τραγικό! Και πίσω από αυτούς τους σαχλούς τύπους σέρνεται και μια ολόκληρη Ελλάδα που συμμετέχει κάθε χρόνο σε αυτό το διαγωνισμό της ντροπής που προωθεί υστερικά μόνο τα πρότυπα ενός περιθωριακού ακτιβισμού.

Τα τελευταία χρόνια μας επέβαλαν με το «έτσι θέλω» όλα τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας και τα κατάπιαμε αμάσητα.

Από το σύμφωνο συμβίωσης, μέχρι τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου το 2017 ώστε ο καθένας να δηλώνει σε επίσημα έγγραφα του κράτους ό,τι θέλει, ακόμα και «το», και τελευταία με τον γάμο και την υιοθεσία. Νομικά όλος αυτός ο «δικαιωματισμός» κατοχυρώθηκε. Τι άλλο θέλουν λοιπόν;

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών δεν θέλουν να προσκυνήσουν όλο αυτό το χαμαιτυπείο. Θέλουν να διατηρήσουν αξίες και ιδανικά.

Ας ζήσουν αυτοί με τις νομικά κατοχυρωμένες φούστες τους κι εμείς με τον άνδρα τη γυναίκα, τον πατέρα, τη μάνα και τα παιδιά.

Για ποιο λόγο πρέπει να δεχθούμε ότι όλοι αυτοί οι σαλτιμπάγκοι αποτελούν μέρος της κανονικότητας και ότι εμείς είμαστε σε λάθος κατεύθυνση; Δεν θέλουμε να γίνουμε Κοντσίτες με το ζόρι, δεν το καταλαβαίνετε; Δεν θέλουμε.