Η βία, η Αστυνομία και ο αλα καρτ ανθρωπισμός

Το περιστατικό αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινότητα και έχει γίνει viral σε όλο το ίντερνετ. Όπως μετέδωσε το Associated Press, το θύμα, ένας 46χρονος άνδρας, πέθανε επειδή ένας αστυνομικός τον πατούσε στον λαιμό παρά τις εκκλήσεις να σταματήσει, καθώς του έλεγε πως δεν μπορεί να αναπνεύσει. Το θλιβερό και συνάμα καταδικαστέο ομολογουμένως περιστατικό σημειώθηκε το βράδυ της Δευτέρας 25 Μαΐου στη Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα, όταν ένας μαύρος άνδρας έχασε άδικα τη ζωή του τη στιγμή της σύλληψής του.

Το κακό είναι ότι το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε η αφορμή να ξεκινήσει ένας ανηλεής «πόλεμος» στα social media κατά όλων των Σωμάτων Ασφαλείας στον κόσμο.

Η ίδια εύκολη κριτική κατά των ανδρών που υπηρετούν στην αστυνομία έχει ξεκινήσει και στην Ελλάδα και διογκώνεται γενικώς και αορίστως, βάζοντας θετικά και αρνητικά σε ένα «τσουβάλι».

Ε λοιπόν αυτό το τσουβάλιασμα δεν οδηγεί απολύτως πουθενά. Είναι η επιτομή της υποκρισίας και της αντιδημοκρατικότητας. Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι, ούτε μπορούμε να μιλάμε γενικώς και αορίστως για βία.

Κάποιοι μάλιστα εμμονικοί και κακεντρεχείς συνδέουν το παραπάνω περιστατικό στις ΗΠΑ, με τη συνολική παρουσία της αστυνομίας στην Ελλάδα.

Συμφωνούμε όλοι με την ευαισθησία που πρέπει να επιδεικνύεται σε τέτοια μεμονωμένα περιστατικά. Όμως για να λέμε την αλήθεια, αντίστοιχη ευαισθησία δεν υπάρχει από κανέναν όταν άνδρες της αστυνομίας υπερβάλλουν εαυτόν και πέφτουν νεκροί ακόμα και εκτός υπηρεσίας στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν πολίτες.

Και δεν είναι ένα και δυο περιστατικά. Είναι εκατοντάδες αστυνομικοί που έπεσαν εντός και εκτός καθήκοντος υπερασπιζόμενοι το δημόσιο συμφέρον. Είναι χιλιάδες αστυνομικοί που καθημερινά τρώνε πέτρες, μολότωφ και άγριο ξύλο από κακοποιά στοιχεία και γι’ αυτούς δεν μιλάει ποτέ κανείς.

Χιλιάδες αστυνομικοί που κάθονται απλήρωτες υπερωρίες και δέρνονται ανηλεώς για να αποσυμπιέζεται η οργή του κόσμου.

Οι αστυνομικοί δεν είναι κάτι άλλο. Είναι δικά μας παιδιά. Δεν έχουν έρθει από το υπερπέραν. Είναι οι ίδιοι αστυνομικοί που πριν από δυο μήνες πρόταξαν τα σώματά τους στον Έβρο και εμπόδισαν τις ορδές μεταναστών που έστειλε ο Ερντογάν για να σπάσει τα σύνορα στον Έβρο.

Τότε τους αποθέωνε ολόκληρη η ελληνική κοινωνία (και καλά έκανε), όπως αποθέωνε και τους χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές που υπερέβαλαν εαυτόν και μας κράτησαν μακριά από την φονική πανδημία του κορονοϊού.

Τι άλλο δηλαδή πρέπει να γίνει για να μιλήσουμε για το έργο που προσφέρουν οι Έλληνες αστυνομικοί;

Αν μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας αναζητά ένα εξιλαστήριο θύμα για να φορτώσει όλα τα στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν στον τόπο μας, ας επιλέξει κάπου αλλού.

Γιατί σήμερα, ο Έλληνας Αστυνομικός δικαίως νιώθει ο παρίας του συστήματος, που χρησιμοποιείται ως φόβητρο για τους συμπολίτες του, εξαντλείται σωματικά και ψυχικά επί παντός επιστητού ζητήματα, χωρίς να του αναγνωρίζεται η επικινδυνότητα της εργασίας του και η υπέρμετρη προσπάθεια που καταβάλει για την ευημερία και την ειρήνη της χώρας.

Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να διαστρεβλώνουν συνειδητά το έργο και τον θεσμικό ρόλο της Αστυνομίας. Σε μια περίοδο κατά την οποία η χώρα θα έπρεπε να κοιτάει μπροστά στη νέα εποχή, κάποιοι ανοίγουν σε κάθε επιχείρηση της Αστυνομίας σκουριασμένες βαλβίδες του παρελθόντος για να εκτονώνεται το μένος της «άλλης πλευράς».

Ε λοιπόν όχι. Αυτό το εμφυλιοπολεμικό παραμυθάκι πρέπει να τελειώνει κάποια στιγμή. Αυτή η προπαγάνδα που καναλιζάρει την κοινή γνώμη ενάντια στην αόρατη «απειλή» της αστυνομικής καταστολής πρέπει να λάβει τέλος.

Αυτό το αφήγημα είναι παλιακό και είναι και επικίνδυνο για τον τόπο μας, για το Έθνος μας, αλλά και για την ίδια την λειτουργία της Δημοκρατίας.

Η ευαισθησία δεν μπορεί να είναι α λα καρτ, διότι τότε λέγεται υποκρισία και μάλιστα απύθμενη.

Δεν είδαμε καμία ευαισθησία και κανέναν ανθρωπισμό όταν ο αστυνομικός καιγότανε και οι άλλοι δίπλα φώναζαν «σκοτώστε τον, σκοτώστε τον» και του πετούσαν μολότωφ στο κεφάλι.

Για των λόγων το αληθές δείτε το βίντεο

Αυτό πώς ακριβώς λέγεται;

Και τελικά τι ακριβώς θέλουμε. Θέλουμε ή όχι η Αστυνομία να υπερασπίζεται τη ζωή, την περιουσία και την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης;

Ή θέλουμε την αστυνομία παρατηρητή και να κάνουν κουμάντο ομάδες του περιθωρίου;