Κεντροαριστερά: Καρεκλομαχίες πάνω στα ερείπια μιας ιδεολογίας και ενός χώρου

Αυτή η απίστευτη «καρεκλομαχία» που δίνουν καθημερινά δημόσια και παρασκηνιακά, ηγέτες, ηγετίσκοι, βουλευτές, τέως πολιτικοί και πολιτικάντηδες, ενός χώρου εντελώς κατακερματισμένου και στα όρια της ανυπαρξίας, μόνο θλίψη προκαλεί.

Ξεκομμένοι εντελώς από την πραγματικότητα και την κοινωνία, με «προτάσεις» για να έχουμε κάτι να λέμε σχετικά με τα τεράστια προβλήματα του κόσμου, μονομαχούν καθημερινά για την ηγεσία ενός χώρου που εδώ κα χρόνια κινείται στα όρια της ανυπαρξίας. Λες κι αυτό είναι το πρόβλημα και η μεγάλη αγωνία της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.

Αν θα γίνουν ένα κόμμα οι μικρόκοσμοι του καθενός που αυτοαναγορεύεται σε ηγέτη της Κεντροαριστεράς και αν θα είναι αρχηγός αυτού του «ενωμένου μικρόκοσμου» η Φώφη, ο Σταύρος, ο Μανώλης, ο Γιάννης και λοιπά. Άλλη σκοτούρα αυτή την στιγμή δεν έχει κανείς.

Με αυτή την αγωνία κοιμάται και με αυτή την αγωνία ξυπνάει. Θα μπορούσε να είναι και για γέλια όλο αυτό το κωμικοτραγικό σκηνικό, αν δεν αφορούσε στο πάλαι ποτέ πιο σταθερό και συμπαγές (κοινωνικά και πολιτικά) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτό της κεντροαριστεράς δηλαδή. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

Η Κεντροαριστερά που κάποτε ήταν «θεσμός» σαν παρουσία στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει εδώ και καιρό αποδομηθεί σαν «όγκος» και δυναμική και το κυριότερο σαν ιδεολογία, άποψη και λύση για την κοινωνία.

Μικροί στο μέγεθος όλοι αυτοί που κατά καιρούς διεκδίκησαν την «ιδιοκτησία» αυτού του τεράστιου χώρου ης ελληνικής κοινωνίας, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μείνουν απλά με το όνομα και τον χαρακτηρισμό που οι ίδιοι έδιναν στο κάθε φορά εγχείρημά τους, χωρίς ποτέ να μπορέσουν ν απλωθούν, να ριζώσουν και να εκφράσουν ένα κομμάτι μιας κοινωνίας που καθημερινά βυθίζεται σε αδιέξοδα και προβλήματα.

Κι όμως. Φαίνεται τελικά πως το μικρόβιο της καρέκλας, έχει διαπεράσει μέχρι το μεδούλι όλους αυτούς τους υποψήφιους βαρόνους της λεγόμενης κεντροαριστεράς του σήμερα.

Σε σημείο που να ερίζουν πάνω στα ερείπια μια ιδεολογίας και ενός χώρου, για το ποιος θα κληρονομήσει τα ερείπια, αντί να σκέφτονται πως θα ανοικοδομήσουν ξανά τα ερείπια. Με την κατάληξη του όλου εγχειρήματος να είναι από πριν προδιαγεγραμμένη, μόνο και μόνο με βάση τις μεθόδους και τη «λογική» με την οποία επιχειρείται.