Το MIT αποκαθήλωσε το μοντέλο λιτότητας του ΔΝΤ και της ΕΕ

Πλέον, επί τάπητος δεν τίθενται μόνο οι περιβόητοι πολλαπλασιαστές που αποτυπώνουν τον αντίκτυπο της λιτότητας, αλλά και η αρχική εκτίμηση για τη σχέση υψηλού χρέους και χαμηλής ανάπτυξης. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι πιο γνωστοί οικονομολόγοι του Harvard, οι οποίοι κατηγορούνται για σειρά λαθών, σκοπίμων και μη.

Τα «βέλη» των επιστημόνων συγκεντρώνει η ακαδημαϊκή ανάλυση στην οποία βασίστηκε η πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας καθώς δύο από τους πλέον γνωστούς οικονομολόγους ανά τον κόσμο κατηγορούνται για ...«προχειροδουλειά» στην στατιστική απεικόνιση των μοντέλων τους, λες και αυτή η «προχειροδουλειά» δεν επηρέασε το ΔΝΤ και την ΕΕ και άρα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που τους έχουν φορτωθεί στην πλάτη, όπως στην Ελλάδα.

«Tα μέσα ποσοστά ανάπτυξης για τις χώρες με δημόσιο χρέος άνω του 90% του ΑΕΠ, είναι σχεδόν 1% χαμηλότερα από ό,τι θα ήταν αν το επίπεδο χρέους ήταν διαφορετικό». Υποστήριξαν επίσης ότι οι χώρες με χρέος άνω του ορίου αυτού παρουσίασαν μέση αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ της τάξης του -0,1%.

Σύμφωνα με τη μελέτη, οι χώρες που το χρέος τους ξεπερνά το 90% του ΑΕΠ τους αντιμετωπίζουν σοβαρές συνέπειες και κινδύνους όσον αφορά στην ανάπτυξη της οικονομίας τους και οδηγούνται σε μακράς διάρκειας οικονομική επιβράδυνση. Τα στατιστικά στοιχεία που παρέθεσαν στη μελέτη τους οι Ρογκόφ – Ράινχαρτ χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στο δημόσιο διάλογο κατά τη διάρκεια της σύγχρονης Μεγάλης Ύφεσης.

Τώρα, οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης δημοσιοποιούν μελέτη, η οποία, στην ουσία, επιτίθεται κατά των πορισμάτων που εξήγαγαν οι Ρογκόφ – Ράινχαρτ, τα οποία έγιναν και το βασικό εργαλείο για την υιοθέτηση των πολιτικών λιτότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, με στόχο να μειωθεί το δημόσιο χρέος των χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου.

Όπως είναι γνωστό, η ανάγκη αντιμετώπισης της Μεγάλης Ύφεσης που προέκυψε από τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, είχε οδηγήσει άμεσα σε επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του δημοσίου χρέους σε παγκόσμιο επίπεδο. Από εκεί, άλλωστε, ξεκινά και η επιδείνωση για το χρέος των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Όπως λένε, «αναπαράγοντας τα στοιχεία της μελέτης Ράινχαρτ – Ρογκόφ βρίσκουμε ότι λάθη κωδικοποίησης, επιλεκτικοί αποκλεισμοί διαθέσιμων δεδομένων και μη συμβατική στάθμιση των στατιστικών στοιχείων οδηγούν σε σοβαρά λάθη που παρουσιάζουν τη σχέση μεταξύ δημοσίου χρέους και ΑΕΠ σε 20 προηγμένες οικονομίες της μεταπολεμικής περιόδου, με ανακρίβειες», λένε οι οικονομολόγοι Τόμας Χέρντον, Μάικλ Ασ και Ρόμπερτ Πόλλιν του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης..

Όπως εξηγούν, «ο μέσος ρυθμός αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ για τις χώρες με δημόσιο χρέος άνω του 90% του ΑΕΠ είναι στην πραγματικότητα 2,2% και όχι -0,1% όπως υποστήριξαν οι καθηγητές του Χάρβαρντ».

Η νέα μελέτη διαψεύδει πανηγυρικά τη σχέση μεταξύ δημοσίου χρέους και αύξησης ΑΕΠ όταν φτάνει σε επίπεδα άνω του 90% και σημειώνει ότι υπάρχει ένα «σοβαρό έλλειμμα γραμμικότητας» στη σχέση των δύο αυτών παραγόντων. Η μελέτη των Ράινχαρτ – Ρογκόφ έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή στη χάραξη της σύγχρονης πολιτικής και της διαχείρισης του δημοσίου χρέους και βρήκε ισχυρούς υποστηρικτές, μεταξύ των οποίων και ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τα Οικονομικά Όλι Ρεν που τη χρησιμοποίησε ως επιχείρημα σε σημαντικότατες συνομιλίες, όπως τον περιορισμό του προϋπολογισμού της Ευρωζώνης, το θέμα όμως τώρα είναι εάν ο κ. Ρεν πέρα από «καλό κουράγιο» ξέρει να πει και ένα ειλικρινές συγνώμη και να επιστρέψει ζωές ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, θέσεις εργασίας που χάθηκαν και μισθούς που εξαϋλώθηκαν!

Ο Κένεθ Ρογκόφ και η Κάρμεν Ράινχαρτ του πανεπιστημίου Harvard κατέληξαν στην έρευνά τους ότι η ανάπτυξη μειώνεται κατά 0,1% σε μέσο όρο όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Ερευνητές του University of Massachusetts, Amherst, όμως, δήλωσαν ότι επανέλαβαν το μοντέλο της ανάλυσης, χρησιμοποιώντας τα ίδια στοιχεία και κατέληξαν στο ότι η ανάπτυξη αυξάνεται κατά 2,2%.

Το ερώτημα είναι τι να τους κάνεις όλους αυτούς τους ειδικούς της πλάκας που νομίζουν, ότι έχουν το δικαίωμα να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει σε αυτόν τον πλανήτη. Το τι είναι λάθος και τι είναι σωστό δεν το ορίζει μία μελέτη στατιστικών μοντέλων, όπου για τον έναν ή τον άλλο λόγο γίνονται λάθη με αυτά, αλλά η ίδια η κοινωνία...

Αρκεί να θέλει κάποιος να κοιτάξει έξω από το παράθυρό του, αυτούς που αυτοκτονούν ή τους εκατομμύρια ανέργους και θα γεμίσει αυτό που προκλητικά αποκαλεί «εγκέφαλο» με απαντήσεις και όχι μόνο με αριθμούς! ...Έτσι δεν είναι κ. Γιάννη Στουρνάρα;