Το Διευθυντήριο του... Ευρώ

Ο τελευταίος ανασχηματισμός έβγαλε στην επιφάνεια, για μια ακόμα φορά, περίεργες «συμπτώσεις» που μέχρι πρότινος μόνο οι «συνομωσιολόγοι» με ..κατασκοπευτικής εξάρσεις θα μπορούσαν να τα ισχυριστούν.

Όμως τα γεγονότα, δημιουργούν ένα περίεργο κλίμα, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εδώ και μια 25ετία περίπου οι ίδιοι άνθρωποι διοικούν και διαχειρίζονται τις τύχες της ελληνικής οικονομίας και καθορίζουν τους νόμους με τους οποίους κινείται η πραγματική οικονομία.

Πρόκειται επί της ουσίας για μια παρέα καθηγητών της ίδιας οικονομικής σχολής και νοοτροπίας που επί σειρά ετών κινήθηκαν αθόρυβα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ως σύμβουλοι ελληνικών και ξένων τραπεζών με ισχυρούς δεσμούς γύρω από το υπουργεία Οικονομίας , Ανάπτυξης και Δημοσίων Έργων.

Είναι οι άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα γύρω από μια σειρά ζητημάτων που είχαν να κάνουν από την ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική της χώρας μέχρι τη διαχείριση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ και από την πιστωτική πολιτική των τραπεζών προς τους επιχειρηματίες μέχρι την διαχείριση των ομολόγων και των επενδύσεων στις οποίες προέβαιναν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι δημόσιοι οργανισμοί.

Είναι οι άνθρωποι που έστησαν το ελληνικό οικονομικό οικοδόμημα στα μέτρα των τεχνοκρατών. Οδήγησαν τη χώρα με συνοπτικές και αμφιλεγόμενες κατά πολλούς διαδικασίες στην Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση και στο Ευρώ με ελάχιστες δικλείδες ασφαλείας.

Η δράση τους ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν έφτασαν στην Ελλάδα τα πρώτα πακέτα χρημάτων από το εξωτερικό, τα λεγόμενα Μ.Ο.Π. (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα).

Για την ιστορία θυμίζουμε ότι κάποιοι από αυτούς τους παράγοντες και καθηγητές ήταν στενοί συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Έκτοτε αρκετοί από αυτούς ενεπλάκησαν σε όλα τα πακέτα που έστελνε η Ευρωπαϊκή Ένωση για την κοινωνικοοικονομική ανασύνταξη της χώρας. Από τα χέρια τους πέρασαν τεράστιες υποθέσεις που είχαν να κάνουν με την εμπλοκή ξένων και πολυεθνικών εταιριών στις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών.

Η δημιουργική λογιστική, τα χρηματοοικονομικά, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, οι αμερικανικές χρηματοπιστωτικές εταιρίες, τα χρηματιστήρια, η υψηλή τεχνολογία και τα δημόσια έργα ήταν το φόρτε τους. «Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τους βρεις από κάτω», λένε όσοι γνωρίζουν καλά την αγορά.

Όλοι αυτοί είχαν έναν κοινό παρονομαστή: Τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη με τον οποίο διατηρούσαν και διατηρούν άριστες σχέσεις με αποτέλεσμα να υπάρχει η αίσθηση ότι ο Σημίτης δεν έφυγε ποτέ πάνω από την διαχείριση της ελληνικής οικονομίας, μέσω «δικών» του ανθρώπων!

Η εμπλοκή του Κώστα Σημίτη και των ομοϊδεατών, φίλων του καθηγητών σε αυτό το τεχνοκρατικό οικοδόμημα άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του '80 όταν ο Σημίτης ανέλαβε το υπουργείο Βιομηχανίας.

Ας τα δούμε όμως από την αρχή, γιατί μιλάμε για πρόσωπα «κλειδιά» που όλως τυχαίως (;) έχουν κοινές «ρίζες», πάντοτε κοντά στον πρώην πρωθυπουργό. Το περίεργο επίσης, είναι ότι κανένας τους δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, άσχετα με το αν είχαν τον πλήρη έλεγχο του συστήματος, ενώ σχεδόν όλοι τους είχαν ρόλο την περίοδο που η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, μια περίοδο που η ίδια η Ευρώπη μας κατηγορεί ότι μπήκαμε με πλαστά στοιχεία!

1. Γκίκας Χαρδούβελης: Είναι ο νέος Υπουργός Οικονομικών, ο άνθρωπος που το 2012 υπήρξε στο πλάι του Λουκά Παπαδήμου ως διευθυντής του οικονομικού του γραφείου. Άτυπα, ήταν ένα από τα στελέχη που «έτρεξαν» το κούρεμα των ομολόγων. Δεν μπορεί κανείς άλλωστε, να παραδεχθεί ότι οι γνώσεις για τις διαπραγματεύσεις (όποιες κι αν ήταν, όπως κι αν έγιναν) άνηκαν στον Βενιζέλο που ήταν τότε Υπουργός Οικονομικών. Όλως τυχαίως, θα κληθεί να διαχειριστεί και τη δεύτερη διευθέτηση του χρέους σε λίγους μήνες από τώρα. Ο νυν «τσάρος», την περίοδο 2000-2004 είχε διατελέσει διευθυντής του οικονομικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

2. Γιάννης Στουρνάρας: Ο νυν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και τέως Υπουργός Οικονομικών. Ούτε κι αυτός ήταν ποτέ πολιτικό πρόσωπο, ωστόσο βρισκόταν σε θέσεις – «κλειδιά». Ήταν επικεφαλής στο Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνώμων επί Σημίτη, την περίοδο 2000 - 2004 ήταν στην Emporiki Τράπεζα, όπου τον διαδέχθηκε ο Προβόπουλος με πολιτική απόφαση. Την περίοδο που η Ελλάδα ήταν σε μνημόνιο, ο Γιάννης Στουρνάρας υπήρξε ένας εκ των ανθρώπων που προετοίμαζαν τα Eurogroups, κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό! Στις 17 Μαΐου 2012, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου ανέλαβε το Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012. Ο Γιάννης Στουρνάρας, μετά την άρνηση του Βασίλη Ράπανου (θα τον δούμε στη συνέχεια), επελέγη στις 26 Ιουνίου 2012 ως νέος υπουργός Οικονομικών.

3. Λουκάς Παπαδήμος: Στενός φίλος και αυτός του Κώστα Σημίτη, ανέλαβε πρωθυπουργός στις 11/11/2011. Ο λεγόμενος άνθρωπος με το νούμερο «11» υπήρξε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας από τον Οκτώβριο του 1994 μέχρι και τον Μάιο του 2002. Ήταν ένας εκ των ανθρώπων δηλαδή, που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, ενώ «φιγουράρει» στην ιστορική πλέον φωτογραφία με τον Κώστα Σημίτη να χειροκροτεί τον τότε πρωθυπουργό που έβγαλε από το ΑΤΜ το πρώτο χαρτονόμισμα του ευρώ.

4. Φίλιππος Σαχινίδης: Το μόνο πολιτικό πρόσωπο που τοποθετήθηκε σε θέσεις «κλειδιά», ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα τόσο επί Υπουργίας Παπακωνσταντίνου ως υφυπουργός του, όσο και επί Παπαδήμου ως Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, για να αποκτήσει για ελάχιστους μήνες τη θέση του «τσάρου», όταν παραιτήθηκε από Υπουργός ο Βενιζέλος, μέχρι τη υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου. Ο Σαχινίδης εργάστηκε στο ΙΟΒΕ, όπως και ο Στουρνάρας, και στην διεύθυνση μελετών της Εθνικής Τράπεζας, ενώ διετέλεσε Ειδικός Σύμβουλος στο Οικονομικό Γραφείο του Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στο διάστημα 2000-2004.

5. Γιώργος Παπακωνσταντίνου: Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Ο άνθρωπος που με τους «τιτανικούς» έβαλε τη χώρα σε μνημόνιο. Το 1998 εργάστηκε ως σύμβουλος του Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για θέματα Κοινωνίας της Πληροφορίας, ενώ μετά από δυο χρόνια ορίστηκε Ειδικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών για την Κοινωνία της Πληροφορίας (2000-2002). Την επόμενη διετία, πάλι επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και μέχρι το 2004, υπήρξε και αυτός μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ).

Την «πεντάδα» συμπληρώνουν όμως και άλλα πρόσωπα από τον χώρο των τραπεζών, οι οποίοι έχουν εξίσου «ρίζες» στο περιβάλλον Σημίτη:

6. Γιώργος Ζανιάς: Ο νυν Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και της Εθνικής Τράπεζας. Υπουργός Οικονομικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου το 2012. Την περίοδο 2001- 04 υπήρξε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών και Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (κρατήστε το ΣΟΕ, θα χρειαστεί).

7. Βασίλης Ράπανος: Είναι ο νέος Πρόεδρος της Alpha Bank εδώ και λίγες εβδομάδες, ενώ το καλοκαίρι του 2012, μετά τις εθνικές εκλογές, η κυβέρνηση Σαμαρά του είχε προτείνει να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών. Η άρνησή του (για λόγους υγείας) έφερε στο πόστο του τον Γιάννη Στουρνάρα. Ο κ. Ράπανος το διάστημα 2000-2004 υπήρξε Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων επί πρωθυπουργίας Σημίτη, ως ανώτερος του Ζανιά, όπως γράψαμε παραπάνω!

8. Παναγιώτης Θωμόπουλος: Ο Πρόεδρος της Eurobank, ο οποίος ανέλαβε τη θέση μετά από εισήγηση του Γιάννη Στουρνάρα, όπως λένε οι πληροφορίες. Έχει θητεύσει στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για ένα φεγγάρι. Και αυτός, ως εκ θαύματος, υπήρξε την περίοδο 1998-2004, σύμβουλος στο Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του τότε Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. Παρά δυο χρόνια δηλαδή, στο σύνολο της πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.

Το αν όλες αυτές οι συμπτώσεις, αλλά και οι θητείες σχεδόν όλων στο Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων είναι τυχαίες, το αφήνουμε στην κρίση σας. Πάντως, μάλλον δικαιώνονται όσοι μιλούν για ένα «διευθυντήριο», που αναλαμβάνει τα κρίσιμα πόστα της οικονομίας.

Στο διάστημα όλων αυτών των ετών το πολιτικό και μιντιακό σύστημα τους έδωσε εν λευκώ ελευθερία κινήσεων. Τους άφησε να βάλουν την χώρα χωρίς καμία ιδιαίτερη προετοιμασία στη ζώνη του ευρώ και να μετατραπεί η χώρα μας σε «καταναλωτική χαβούζα» της Ευρώπης.

Επί σειρά ετών το ελληνικό κράτος έφερνε Ευρωπαϊκά προγράμματα τα οποία μέσω των τραπεζών και της καταναλωτικής πίστης πήγαινα στους πολίτες για να αγοράζουν τα προϊόντα που παρήγαγε η Ευρώπη.
Το ίδιο το κράτος δηλαδή δημιουργούσε στρατιές δανειζομένων καταναλωτών.

Η φούσκα μεγάλωνε ώσπου ένα ωραίο πρωί έσκασε σαν μπαλόνι με τις συνέπειες που ζούμε σήμερα. Σε αυτό το timing, το πολιτικό σύστημα αδύναμο και ανίκανο να ανταποκριθεί φώναξε πάλι τους ίδιους ανθρώπους να βγάλουν την χώρα από την κρίση.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ: Λίμνες και ποτάμια σε τιμή ευκαιρίας!

Υπουργείο Οικονομικών: Από τον Σημίτη, στον... Σημίτη